สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกที่เขียนขึ้นมา ผิดพลาดประการใดต้องขออภัยด้วยนะคะ แค่อยากแชร์เรื่องราวชีวิตของตัวเอง เพราะเห็นข่าวสังคมในทุกวันนี้ เกี่ยวกับ ครอบครัว พ่อแม่ ประมาณลูกตีพ่อแม่ ลูกทิ้งพ่อแม่ ไม่เลี้ยงดูพ่อแม่ ทำนองนี้เยอะมาก เลยอยากแชร์ประสบการณ์ของตัวเองบ้าง เพราะเราไม่รู้ตัวเองว่า ลูกแบบเรา เรียกว่าลูกอกตัญญู ไหม? เข้าเรื่องเลยนะคะ เรามีพี่น้อง3คน(แม่เดียวกัน) เป็นผู้หญิงทั้ง3 คน เราเป็นน้องคนสุดท้อง ตั้งแต่เด็กเราอาศัยอยู่บ้านปู่กับย่า ที่ต่างจังหวัด พ่อกับแม่แยกทางกัน พ่อกับแม่ ต่างคนต่างแยกย้ายไปหางานทำที่กทม. ตั้งแต่พ่อแม่แยกทางกัน เราไม่เคยได้เจอหน้าพ่อแม่อีกเลย แม้แต่เงินก็ไม่ส่งมาให้เราและพี่สาวเลย เรากับพี่สาวต้องอาศัยรับจ้าง หาฟืน แบกน้ำ รับจ้างเลี้ยงลูกคนข้างบ้าน หรือหาของป่ามาขาย เพื่อให้ได้เงินไปโรงเรียน แล้วสมัยแต่ก่อนไม่มีรถสองแถวนะคะ ต้องเดินไปโรงเรียนเอง โรงเรียนห่างจากบ้านประมาณเกือบ10กิโล และทางคือกันดารสุดๆ ตลอดเวลาที่อาศัยอยู่บ้านปู่ย่า เรา3คนพี่น้องจะถูก ปู่ย่าทุบตีและพูดจาถากถางอยู่เสมอ เพียงเพราะท่านไม่ชอบหลานผู้หญิง ท่านอยากได้หลานผู้ชาย จนวันที่ปู่ย่าเสีย พ่อก็ไม่กลับมางานศพ มีแต่อาที่มาดูแลงานศพปู่ย่า หลังจากที่จบงานศพปู่ย่า อาก็ได้บอกกับพวกเราว่า จะลงไปตามหาพ่อเราให้ อาทิ้งเรา3คนพี่น้องอยู่บ้านกันเอง โดยให้เงินพี่สาวคนโตไว้ 500บาท พวกเรา3คนพี่น้องอยู่กันตามลำพัง ดีที่บ้านข้างๆ เอากับข้าวเอาขนมมาให้กินบ้าง และอาศัยห่อข้าวที่โรงเรียน ขนมกับนม เอากลับมากินที่บ้านบ้าง จึงพออยู่ได้ ผ่านไปเกือบ2เดือน ได้ยินข้างบ้านตะโกน เรียกชื่อพวกเรา แล้วบอกว่า "พ่อพวกมารับพวกแล้ว" ได้ยินตอนนั้นคือร้องไห้กันทั้ง3คนเลย คือดีใจมากที่ได้เจอหน้าพ่อ พ่อบอกว่า แม่ให้พ่อมารับเราไปอยู่ด้วย คือมันเป็นอะไรที่แบบดีใจมากที่จะได้อยู่กับพ่อแม่เหมือนคนอื่น พอหลังจากเก็บข้าวของกันเสร็จ พ่อก็พาพวกเรานั่งรถไฟไปกทม.