เหตุการณ์มีอยู่ว่า เราเป็นเด็กกทม.นี่แหละ แล้วต้องย้ายมาอยู่ต่างจังหวัดตอน ม.1 เรียนหญิงล้วนเอกชนค่ะ ตั้งแต่ย้านมาเราแทบเข้ากับเพื่อนไม่ได้เลย เพราะคนละสไตล์การประพฤติแตกต่างกันสิ้นเชิง เราเป็นคนเงียบ ชอบเก็บคำพูดคนอื่นมาคิด มีมารยาทรู้จักกาละเทศะ เนี๊ยบๆ ปฏิบัติตามกฎอาจจะมีแหกกฎบ้างเล็กน้อย(เราจบ ป.6 จากโรงเรียนหญิงล้วนแห่งหนึ่งขึ้นชื่อเรื่องกฎระเบียบผู้ดีๆ)ที่กล่าวมาไม่ได้อวยแต่อยากให้เข้าใจค่ะ ตอนมาแรกๆเราถูกเพื่อนชวนไปเต้นรถแห่แล้วเราปฏิเสธ เพราะเราไม่ชอบ แล้วเพิ่อนกันมองเราเป็นตัวประหลาดไปเลย จนปัจจุบัน ม.3 แล้วเราโดนเพื่อนล้อเรื่องมารยาทและการประพฤติตังบ่อยมาก โดยเฉพาะคำพูดเวลาอยู่กับเพื่อนเราชอบแทนตัวเองว่า ฉัน(ชั้น) เพื่อนก็จะล้อ เช่น แกดูนั่นสิ ชั้นมาแล้ว(ชั้นในความหมายเพื่อนคือพวกชั้นเรียนค่ะ) เวลาทานอาหารเรามักไม่มองคนอื่นเวลาทานอาหารค่ะ ก็จะก้มหน้าทานอาหารอย่างเดียวจนหมดแล้วค่อยเงยหน้า รู้สึกว่ามันเสียมารยาทเลยไม่ทำ ไม่คุยขณะทานอาหารด้วยถ้าเพื่อนไม่ชวนคุย(ความจริงก็ไม่คุยเพราะคุยไม่รู้เรื่องเพื่อนพูพภาษาอีสานกัน) จนเพื่อนล้อเราเวลาทานอาหารเพื่อนก็จะก้มหน้าเชิงล้อเลียน หนักไปกว่านั้นมีเพื่อนa(นามสมมุติ)บอกเราว่าเราพูดแซะคนอื่น เราก็งงเราเนี่ยนะพูดแซะคน เราจะทำทำไม เราเครียดอย่างนั้นมา 3-4 วัน(ไม่ได้เว่อร์แต่มันจริงค่ะ) จนเพื่อนa(ใช่ค่ะ คนเดิมที่บอกเรา)ถามว่าแกเครียดอะไร เราเลยตอบว่าเครียดเรื่องที่แกบอกว่าฉันพูดแซะคนอื่น แล้วทีนี้เพื่อนaพูดแทรกขึ้นมาทั้งที่เรายังพูดไม่จบว่า"เธออย่าไปใส่ใจเลย ช่างมัน" เราก็งงว่าเราไม่ทันโลกไม่ทันคนหรอ หรืออะไร จนตอนนี้หมดความมั่นใจในตัวเองไปเลย ไม่กล้าไปไหนคนเดียวเพราะไม่มั่นใจ กังวลในเรื่องต่าง กลายเป็นคนเข้าสังคมไม่เก่งเลยค่ะ ทำไงดีให้กลับมามั่นใจในตัวเองอีกครั้งคะ?

เคยเล่าให้ม๊ากับป๊าฟังม๊าก็บอกว่าปลงค่ะ ส่วนป๊าบอกว่าอย่าไปใส่ใจถือตัวเองเป็นใหญ่(อยากทำตามแต่กลัวตัวเองเหลิงไปทำร้ายจิตใจคนอื่นค่ะ)

ถ้ามีสิ่งใดผิดพลาดต้องขออภัยล่วงหน้าค่ะ ขอบคุณค่ะ