คือเราเป็นคนที่มีปมเรื่องเพื่อนตั้งแต่ประถมเลยเว้ยยแบบว่าตอนนั้นมันมีเพื่อนคนหนึ่งที่ชอบทำตามใจตัวเองแล้วเพื่อนก็ตามใจมันนะมันชอบให้เพื่อนเลิกเล่นกับคนนั้นคนนี้แล้วมันก็บอกให้เลิกเล่นกับเราคือตอนนั้นมันยังเด็กอยู่ไงแบบเล่นคนเดียวมันก็จะเฟลๆหน่อยจนร้องไห้เว้ยมันเลิกเล่นกับเราเกือบเดือน1เราร้องไห้ทุกวันแล้วพวกมันน่าจะมาปลอบมาอะไรนะนั่งหัวเราะเราเฉยมันก็เด็กจริงๆนั่นแหละแลพบอกแม่ทุกวันแต่แม่ไม่เคยสนใจ แบบอยากย้ายรรมากแต่ก็ผ่านมันมาได้เพราะมีเพื่อนอีกคน1ที่ออกจากกลุ่มนั่นมาหาเราแล้วคอยปลอบคอยอะไรรรก็เล่นแค่2คนจนจบเทอมนั่นแล้ววขึ้นมาตอนป.6เราก็ย้ายยรรนะแต่ว่ารรที่เราย้ายอ่ะเราคิดไว้มันน่าจะมีเพื่อนดีๆกว่ารรที่แล่วแต่...ไม่ต่างกันนนเลวกว่าด้วยซ้ำ แล้วคือแรกๆก็ดีหลังๆก็เหมือนเดิมจับกลุ่มเลิกเล่นกับเรา พูดลับหลังเราเยอะมากกกกกกกกก แต่เราก็ผ่านมันมาได้เฉยเลยขึ้นมามัทยมคือ1ก็ดีมากๆนะเรื่องเพื่อนก็ราบรื่นแต่มันก็มีหักหลังบ้างแหละมันเป็นเรื่องธรรมดาแหละมั้งแต่ก็เช่นเดิมแหละเราถูกเมินนนะแต่ไม่ใช่เลิกเล่นด้วยกันนน เราพิมอะไรลงในกลุ่มถามอะไรในกลุ่มแล้วคืออ่านไม่ตอบบบแต่พอคนอื่นถามแต่ดันมีคนตอบเฉยคือแบบงงๆมันก็โดนเมินบ่อยๆจนตอนนี้เราขึ้นม.2แล้วยังโดนเมินเหมือนเดิมม เห้อโคตรท้อว่ะ..ทุกวันนี้ก็ได้มาเล่นกับผู้ชายแล้ว...เอื่มมันไม่โอเคจริงๆว่ะ เครียดเรื่องเพื่อนบ่อยมากกกร้องไห้ทุกครั้งที่เครียดด้วยมันเป็นเพราะปมรึป่าวไม่รู้