คือเราทะเลาะกับแม่ เพราะแม่ไม่เคยเข้าใจเราเลย จะเล่าเรื่องราวตั้งแต่เด็กให้ฟัง...คือตั้งแต่จำความได้เราก็อยู่กับยายตลอดเราเลยไม่สนิทกับแม่ส่วนพ่อเราไม่รู้หรอกว่าอยู่ที่ไหนเราไม่เคยเห็นหน้าพ่อด้วยซ้ำเคยได้ยินแค่ที่เขาพูดกันว่าพ่อเราติดคุก   จนเราอายุได้ประมาณ5-6ขวบแม่ก็กลับมารับเราไปอยู่ด้วยเพราะแม่จะแต่งงานใหม่พอเราย้ายไปอยู่ที่นั่นเราคิดว่าเราน่าจะมีความสุขขึ้นเพราะเราจะได้อยู่กับแม่แล้วจะได้มีพ่อด้วย(ถึงจะเป็นพ่อเลี้ยงก็เถอะ)แต่ความจริงแล้วมันต่างกับที่เราคิดไว้เยอะเลยเราไม่มีความสุขเลยเพราะแม่เราเอาแต่ด่าเราว่าเราก่อนจะมีน้องก็ดีหน่อยแต่พอมีน้องเท่านั้นแหละแม่เราด่าเรายิ่งกว่าเดิมอีกเราเข้าใจนะพอเราเป็นพี่คนโตน้องต้องการความรักความเอาใจใส่เราก็อดทนมาตลอดแต่ไม่มีวันไหนเลยที่เราไม่โดนแม่ด่าแม่ตี ตั้งแต่เช้าเวลาแม่ปลุกเราแม่จะไม่เคยพูดกับเราดีๆแม่จะตะคอกตะโกนใช้น้ำเสียงเหมือนโกรธเราตลอดแต่พอกับน้องแม่ใช้น้ำเสียงที่แม่เขาคุยกับลูกกัน เราแอบน้อยใจบ่อยมากแอบร้องไห้คนเดียวด้วยแต่เราก็ไม่กล้าพูดอะไรเพราะตอนนั้นเรากลัวแม่มาก แม่ห้ามเราทุกอย่างห้ามทำนู้นทำนี่ห้ามไปที่นั่นที่นี่ คือด้วยความที่ตอนนั้นเป็นเด็กเห็นเพื่อนไปไหนก็อยากไปเห็นเพื่อนทำอะไรก็อยากทำแต่แม่ไม่เคยปล่อยเราเลยเราโดนบังคับทำในสิ่งที่ไม่อยากทำมาโดยตลอด ขนาดวันแม่เราไหว้แม่แล้วเราร้องไห้แม่ก็ด่าเราว่าร้องทำไม เราไม่เข้าใจแม่เหมือนกันว่าทำไม คือตั้งแต่จำความได้เราไม่เคยได้กอดแม่เลยสักครั้ง ส่วนพ่อเลี้ยงเรายอมรับนะว่าเขาใจดีมากเขาไม่เคยด่าเราว่าเราเลยแต่เขาก็ไม่เคยห้ามเวลาที่แม่ตีเราด่าเรา เราโดนแม่ด่าและตีทุกวันจนกลายเป็นกิจวัติประจำวันได้มั้ง คนในหมู่บ้านก็เคยว่าแม่นะว่าทำไมถึงชอบตีลูกจังแต่แม่ก็ไม่เคยฟัง พอเราโตขึ้นหน่อยตอนประมาณ ป.6 วันนั้นแม่เราก็ด่าเราตามปกติแต่ที่ไม่ปกติคือวันนั้นเราเถียงแม่ ปกติเราไม่เคยเถียงแม่เลยแม้ว่าเรื่องที่แม่ด่าเราจะเป็นเรื่องจริงหรือไม่จริงเราไม่เคยอธิบายให้แม่ฟังว่าที่แม่ด่าเราจริงหรือไม่เพราะเราไม่อยากพูด แต่วันนั้นเราทนไม่ไหวจริงๆเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างที่เราเก็บไว้ในใจมันระเบิดออกมาหมดเลยแม่ก็ตกใจว่าทำไมเราถึงกล้าเถียงเอาจริงเราก็ไม่อยากเถียงแม่หรอกแต่วันนั้นเราควบคุมตัวเองไม่ได้เราขู่แม่ไปว่าสักวันเดี๋ยวจะตายให้ดูด้วยคำพูดที่เราขู่หรือเพราะอะไรเราก็ไม่รู้หลังจากวันนั้นแม่ก็ไม่ค่อยด่าเราไม่ค่อยตีเราแต่ก็ยังไม่มีเหตุผลเหมือนเดิมแหละพอเราขึ้นมัธยมเราได้ออกไปอยู่หอเราดีใจมากในใจเราตอนนั้นคือคิดแค่ว่าได้หลุดพ้นจากนรกสักที หลังจากนั้นเราก็ไม่อยากกลับบ้านอีกเลย เราเห็นคนอื่นเขาคิดถึงบ้านกันบอกกันว่าบ้านคือที่ที่มีความสุขที่สุดแต่สำหรับเราแค่เรานึกถึงบ้านเรื่องราวทั้งหมดก็ผุดขึ้นในหัวทำให้เราเกลียดบ้านมาก แต่แม่เราก็มารับเรากลับอยู่ดีเราก็ต้องจำใจกลับ พอเราขึ้น ม.2แม่เราไปทำงานต่างประเทศเราดีใจมากเพราะแม่ไปไกลคงไม่สามารถกลับมาตีเราได้อีกแต่ก็ยังไม่พ้นโดนด่าอยู่ดีเพราะย่าเราฟ้องแม่ทุกอย่างที่เราทำแถมยังฟ้องเกินเบอร์อีกแม่เราก็โทรมาด่าเราตามสเต็บ ม.2เทอม2แม่กับพ่อเลี้ยงเริ่มมีปัญหากันแม่ก็บอกว่าไม่ต้องกับไปบ้านพ่อแล้วเพราะแม่กับพ่อกำลังจะเลิกกันตอนนั้นคือเราดิ่งมากความรู้สึกเราคือแบบคิดว่าชีวิตเรามีอะไรดีบ้าง ขนาดตอนเข้าแถวน้ำตาเรายังไหลเลยแต่เราก็ไม่เคยให้ใครเห็นเราอดทนเราเก็บทุกอย่างไว้ในใจ จนพ่อกับแม่เลิกกันเราก็ไม่ได้กลับไปบ้านนั้นอีกเลยแล้วเราก็ได้ไปอยู่กับตายายก็คือพ่อแม่ของแม่นั่นแหละค่ะ พอไปอยู่ที่นั่นยิ่งแย่กว่าเดิมค่ะเราอึดอัดมากเพราะยายไม่พูดกับเราดีๆเอาแต่ตะคอกพูดเหมือนโกรธตลอดเวลาแถมยังชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับคนนู้นคนนี้คือเราเกลียดสุดเลยแต่เราก็ไม่พูดอะไรเราก็อดทนไว้พอจบม.3เราก็ขอแม่ว่าเราขอย้ายไปอยู่หอนอกคือเช่าห้องอยู่เองแม่ก็ยอมนะเราก็ดีใจมากเพราะเราจะได้มีอิสระสักทีพอเปิดเทอมเราก็อยู่คนเดียวแรกๆก็ดีนะแต่หลังๆแม่ก็เหมือนเดิมเอาแต่ด่าเราว่าเราไม่เคยถามเหตุผลเราสักคำแต่เราก็ไม่พูดไรนะ(เราไม่เคยบอกแม่ว่าอยู่บ้านยายเราอึดอัดแค่ไหน) หลังๆแฟนเราก็มาหาเรามาอยู่กับเราพวกเราก็ไปเรียนด้วยกันทำอะไรหลายๆอย่างด้วยกันตอนนั้นแม่ไม่รู้หรอกแต่ตอนนี้แม่รู้ว่าเราอยู่กับแฟนเราก็ไม่รู้ว่าแม่รู้ได้ยังไง(อาจจะเป็นเพราะปิดเทอมแต่เราไม่กลับบ้านมั้ง) แม่บอกว่าไม่ต้องเรียนแล้ว อยากมีผัวหรอก็แต่งานสิเราตกใจกับสิ่งที่แม่พูดมาก เราบอกแม่ว่าแค่มีแฟนถึงกับไม่ต้องเรียนเลยหรอแต่แม่ก็ไม่ฟังเรา ในความรู้สึกของเรานะแม่น่าจะคิดว่าเราอยู่กับแฟนเราไม่สนใจการเรียนเราเอาตังไปเลี้ยงแฟน แต่ความจริงแล้วมันไม่ใช่เลยเราไม่ได้เลี้ยงแฟนเราเราต่างคนต่างเลี้ยงกันแล้วเราก็ไม่ได้ทิ้งการเรียนด้วยตอนนี้แม่ไม่ฟังอะไรเลยบอกให้กลับไปหาตายายอย่างเดียว แต่คือเราไม่อยากกลับแม่บอกไม่ต้องเรียนเคเราไม่เรียนก็ได้ ตอนนี้คือเราอยากหนีไปไกลหนีไปที่ที่ไม่มีใครรู้จักอยากหนีจากตายายหนีจากแม่หนีจากทุกคน เรารู้สึกว่าทางทุกทางมันตันมันมืดไปหมดเราไม่รู้จะทำยังไงแล้ว ทุกคนคิดว่ายังไงคะช่วยให้คำแนะนำหน่อยค่ะ