เพราะอาการบ้าๆนี่ ทำให้นอนไม่ได้ ต้องมาตั้งกระทู้ตอนตี3กว่า
อ่ะเริ่ม ขอเกริ่นนำก่อนนะครับ จขกท. เมื่อตอนอายุ 15 ปี ตอนพักเที่ยงระหว่างเรียน กินข้าวแล้วสำลัก เวลาผ่านไปประมาณ 1 ชม. รู้สึกว่ามีอะไรติดอยู่ในคอ ทำให้พยายามไอออกมาแล้วรู้สึกว่าไม่ออกอาการยิ่งหนัก หายใจไม่ออกคิดว่าข้าวติดคอ จนทำให้เกือบเป็นลม วิ่งไปบอกครูว่าไม่ไหวแล้วจะตายหายใจไม่ออก อาหารคิดในหลอดลม เมื่อไปถึง รพ. อาการเหล่านี้ได้หายไป หมอบอกเป็นอาการเครียด จิตวิตกกังวล
อันนี้คือครั้งแรกที่เป็นอาการนี้ หลังจากนั้นเราจะรู้ตลอดว่าเรากังวลนะ และเราสามารถตั้งสติรับมือกับมันได้อย่างสบายๆโดยไม่มีอาการอะไรใดใดทั้งสิ้น
ผ่านมาหลายปีจนจบมอปลาย เข้ามหาลัย จนเรียนจบ ถามว่ามีอาการบ้างไหม ตอบเลยว่านับครั้งได้ ไม่ถึง 10ครั้ง จะมีแค่ช่วงตื่นเต้นมาก มือเท้าเย็น หายใจติดขัด แต่พอตั้งสติได้ก็อาการก็จะหาย
หลังเรียนจบก็ว่างงานมา1ปีเต็ม เริ่มเคว้งเพราะไม่รู้จะทำอะไรต่อ แต่ก็มีไปเที่ยว เดินทางตลอด กินเที่ยว ดื่มตามภาษาเด็กวัยรุ่นคนนึงที่ติดสังคมนิดนึง
หลังจากว่างงานมาก็ได้มาทำงานเมื่อปลายปีที่แล้ว
หลังทำงานได้สองเดือน ก็ได้เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ คือโดนชนท้ายอย่างแรง เราจอดอยู่ริมทางตอนกลางคืน กำลังเปิดแผนที่เพื่อกลับที่พัก แล้วมีรถมาชนเราอย่างแรงจากทางด้านหลัง ทำให้หน้าเราไปฟาดกับพวงมาลัยอย่างแรงจนคิ้วแตก รถยับไปครึ่งคัน
แอดมิดที่ รพ. 1คืน เพื่อดูอาการทางสมอง เย็บเปลือกตาไป7เข็ม
(หลังจากวันนั้น รู้สึกว่าจิตใจไม่ปกติอีกเลย)
เช้ามาคุณหมอบอกเอกสเรย์แล้วแจ้งว่าไม่เป็นไรอะไรมาก สามารถกลับบ้านได้ อาการที่มีตอนนั้นคือ เบลอๆมึนๆ เวียนหัว เบาๆ หมอแจ้งว่าเพราะแรงกระแทก มันอาจทำให้มีอาการแบบนี้ไปประมาน1-2อาทิตย์
(ตอนนั้นไม่อยากทำการสแกนสมอง เพราะกลัวผลกระทบหลังทำ อีกอย่างหมอก็ไม่ได้แนะนำให้ทำด้วย)
เมื่อพอกลับมาพักฟื้น ด้วยอาการเบลอ มึน เวียนหัว มันทำให้วิตกกังวลมากว่าสมองเป็นอะไรรึเปล่า เพราะมึนตลอดเวลา คือมันไม่เหมือนปกติไง เลยยิ่งทำให้คิด ยิ่งคิดยิ่งกลัว ยิ่งกลัวยิ่งคิด ก็เลยเสิร์จหาข้อมูลในเน็ตเยอะมาก ยิ่งอ่านยิ่งหลอนมาก 55555555 แต่ก็อ่านไม่หยุด (อิบ้า) จนต้องกลับไปหาหมอ พอไปถึงหมอ อาการต่างๆก็หายไป เหลือแค่มึนๆนิดหน่อย
แต่พอกลับมา ก็เกิดอาการดังกล่าวอีก จนแบบ กุเป็นไรวะ 55555555 หาข้อมูลในเน็ตต่อจ้า อิเวง เลยได้เรื่องว่าอาจเป็นเพราะอาการทางจิต เลยไปหาจิตแพทย์
เมื่อหาจิตแพทย์ก็ได้ยามากิน 3-4 ตัวมั้ง หมอบอกมันคืออาการแพนิก+วิตกกังวล เมื่อได้ยามากิน อาการก็หายไปหมดทุกอย่าง จนหมดยาก็ไม่ได้ไปหาหมอต่อ ก็ไม่มีอาการอะไรใดใดทั้งนั้น ปกติมาก
จนเมื่อกลางปีที่ผ่านมา เริ่มฝึกดื่มกาแฟเพราะทำงานเช้า ละง่วงตลอด
หลังจากดื่มกาแฟไปได้1เดือน เริ่มมีอาการผิดปกติกับทางร่างกาย รู้สึกวูบวาบๆ เหมือนจะเป็นลม มึนๆ โหวงเหวงบ้าง หายใจไม่ทั่วท้องบ้าง (อาการจะมาตอนไหนบอกไม่ได้เลย บางทีตอนประชุมกับหัวหน้า บางทีตอนขับรถ บางทีตอนนั่งทำงานหน้าคอม) แต่ก็พยายามประคองสติ ตั้งสติ สูดลมหายใจดีๆ แล้วพยายามหาสาเหตุ สังเกตตัวเอง จนคิดว่าเป็นเพราะกาแฟแน่ๆเลยเลิกดื่ม
เมื่อเลิกดื่ม อาการก็ทุเลาลง จนหาย(มั้งนะ) เพราะไม่มีอาการพวกนั้นแล้ว
แต่หลังจากนั้นมาไม่นาน ไม่ว่าจะปวดท้อง ท้องเสีย ท้องอืด เวียนหัว เมื่อยตัว นอนตกหมอน ออกกำลังกายแล้วใจเต้นแรง ขากระแทกโต้ะจนเขียว แผลมีดบาด ก็จะกังวลตลอด คือกลัวเป็นนั่นเป็นนี่ตลอดเวลา พยายามหาข้อมูลของโรคต่างๆตลอดเวลา หากเกิดอาการใดกับทางร่างกายที่คิดว่าไม่ปกติ
ยิ่งเสพก็ยิ่งคิด พอยิ่งคิด ก็ยิ่งมีอาการ พยายามไม่คิด แต่ก็อดไม่ได้ บางทีก็คุมได้ บางทีก็คุมไม่ได้ จนถึงทุกวันนี้ อาการจะมาตอนไหนก็ไม่บอกไม่กล่าว มาแบบงงๆ ละทำให้คิดวิตกกังวลแบบงงๆ ว่าจะตายไหม
ตอนนี้รู้สึกทรมาน ไม่มีความสุข บางวันนอนๆอยู่ รู้สึกเหมือนคอตีบ มีเสมหะ ก็จะทำให้นอนไม่ได้ กลัวหายใจไม่ออก กลัวตาย กลัวเป็นโรคหัวใจ กลัวๆๆไปหมดจนใช้ชีวิตอยู่กับความหวาดระแวง กลายเป็นว่าหวาดระแวงสิ่งรอบข้างไปด้วยเลยตอนนี้ ตกใจง่ายมาก
เช่นตอนนี้เวลานี้ จขกท. ก็มีอาการกลัวตายอีกเพราะตื่นมาฉี่แล้วไอ แล้วรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก เหมือนคอตีบ ก็คิดกังวล ยิ่งกังวล จนนอนไม่ได้ เห้อ เลยมานั่งตั้งกระทู้เขียนเพื่อระบาย (พรุ่งนี้ทำงานเช้าด้วย เห้อ)
ทำไงให้หายจากอาการพวกนี้ไปได้ หรือเราต้องอยู่กับมันไปตลอดชีวิต ไม่อยากไปหาจิตแพทย์เพื่อกินยา เพราะกลัวว่าจะติดและต้องพึ่งยาไปตลอด
ใครมีอาการแบบนี้อยู่บ้าง หรือเราเป็นอยู่คนเดียว
กลัวจัง กลัวเป็นบ้า กลัวตาย กลัวไปหมดทุกสิ่งอย่าง ทุกวันนี้แทบจะนั่งนับลมหายใจตัวเองละ 55555555
ตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุเมื่อปีที่แล้ว แล้วมาเจอช่วงโควิดรู้สึกว่าจิตใจมันจะแย่ลงๆไปมาก ชีวิตไม่เคยเหมือนเดิมอีกเลย กังวลไปทุกเรื่อง เอาหลายๆเรื่องมาบวกรวมกันจนแย่ไปหมด แงๆๆๆ
ไม่อยากเป็นแบบนี้เลย คิดแล้วก็เซ็ง ทำไมต้องเป็นเราด้วยวะ
ปล. ปกติ จขกท. เป็นคนเฮฮา สนุก ชอบเที่ยว สังสรรค์ เข้าสังคม ดื่มแอลกอฮอล์ แต่ไม่สูบบุหรี่ แต่หลังจากทำงาน+โควิด อะไรต่างๆที่เคยทำเต็มที่ก็ลดลงไปด้วย (ไม่รู้ว่าเกี่ยวด้วยไหม) แต่สาเหตุหลักๆคิดว่าน่าจะมาจากอุบัติเหตุเมื่อปีที่แล้ว
บ่นๆๆๆหน่อย เดี๋ยวไปนอนละ พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า (วันนี้สิ ตี5ละ)
ป่วยจริง หรือ คิดไปเอง (เรื่องจิตๆ ของคนจิตๆ)
อ่ะเริ่ม ขอเกริ่นนำก่อนนะครับ จขกท. เมื่อตอนอายุ 15 ปี ตอนพักเที่ยงระหว่างเรียน กินข้าวแล้วสำลัก เวลาผ่านไปประมาณ 1 ชม. รู้สึกว่ามีอะไรติดอยู่ในคอ ทำให้พยายามไอออกมาแล้วรู้สึกว่าไม่ออกอาการยิ่งหนัก หายใจไม่ออกคิดว่าข้าวติดคอ จนทำให้เกือบเป็นลม วิ่งไปบอกครูว่าไม่ไหวแล้วจะตายหายใจไม่ออก อาหารคิดในหลอดลม เมื่อไปถึง รพ. อาการเหล่านี้ได้หายไป หมอบอกเป็นอาการเครียด จิตวิตกกังวล
อันนี้คือครั้งแรกที่เป็นอาการนี้ หลังจากนั้นเราจะรู้ตลอดว่าเรากังวลนะ และเราสามารถตั้งสติรับมือกับมันได้อย่างสบายๆโดยไม่มีอาการอะไรใดใดทั้งสิ้น
ผ่านมาหลายปีจนจบมอปลาย เข้ามหาลัย จนเรียนจบ ถามว่ามีอาการบ้างไหม ตอบเลยว่านับครั้งได้ ไม่ถึง 10ครั้ง จะมีแค่ช่วงตื่นเต้นมาก มือเท้าเย็น หายใจติดขัด แต่พอตั้งสติได้ก็อาการก็จะหาย
หลังเรียนจบก็ว่างงานมา1ปีเต็ม เริ่มเคว้งเพราะไม่รู้จะทำอะไรต่อ แต่ก็มีไปเที่ยว เดินทางตลอด กินเที่ยว ดื่มตามภาษาเด็กวัยรุ่นคนนึงที่ติดสังคมนิดนึง
หลังจากว่างงานมาก็ได้มาทำงานเมื่อปลายปีที่แล้ว
หลังทำงานได้สองเดือน ก็ได้เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ คือโดนชนท้ายอย่างแรง เราจอดอยู่ริมทางตอนกลางคืน กำลังเปิดแผนที่เพื่อกลับที่พัก แล้วมีรถมาชนเราอย่างแรงจากทางด้านหลัง ทำให้หน้าเราไปฟาดกับพวงมาลัยอย่างแรงจนคิ้วแตก รถยับไปครึ่งคัน
แอดมิดที่ รพ. 1คืน เพื่อดูอาการทางสมอง เย็บเปลือกตาไป7เข็ม
(หลังจากวันนั้น รู้สึกว่าจิตใจไม่ปกติอีกเลย)
เช้ามาคุณหมอบอกเอกสเรย์แล้วแจ้งว่าไม่เป็นไรอะไรมาก สามารถกลับบ้านได้ อาการที่มีตอนนั้นคือ เบลอๆมึนๆ เวียนหัว เบาๆ หมอแจ้งว่าเพราะแรงกระแทก มันอาจทำให้มีอาการแบบนี้ไปประมาน1-2อาทิตย์
(ตอนนั้นไม่อยากทำการสแกนสมอง เพราะกลัวผลกระทบหลังทำ อีกอย่างหมอก็ไม่ได้แนะนำให้ทำด้วย)
เมื่อพอกลับมาพักฟื้น ด้วยอาการเบลอ มึน เวียนหัว มันทำให้วิตกกังวลมากว่าสมองเป็นอะไรรึเปล่า เพราะมึนตลอดเวลา คือมันไม่เหมือนปกติไง เลยยิ่งทำให้คิด ยิ่งคิดยิ่งกลัว ยิ่งกลัวยิ่งคิด ก็เลยเสิร์จหาข้อมูลในเน็ตเยอะมาก ยิ่งอ่านยิ่งหลอนมาก 55555555 แต่ก็อ่านไม่หยุด (อิบ้า) จนต้องกลับไปหาหมอ พอไปถึงหมอ อาการต่างๆก็หายไป เหลือแค่มึนๆนิดหน่อย
แต่พอกลับมา ก็เกิดอาการดังกล่าวอีก จนแบบ กุเป็นไรวะ 55555555 หาข้อมูลในเน็ตต่อจ้า อิเวง เลยได้เรื่องว่าอาจเป็นเพราะอาการทางจิต เลยไปหาจิตแพทย์
เมื่อหาจิตแพทย์ก็ได้ยามากิน 3-4 ตัวมั้ง หมอบอกมันคืออาการแพนิก+วิตกกังวล เมื่อได้ยามากิน อาการก็หายไปหมดทุกอย่าง จนหมดยาก็ไม่ได้ไปหาหมอต่อ ก็ไม่มีอาการอะไรใดใดทั้งนั้น ปกติมาก
จนเมื่อกลางปีที่ผ่านมา เริ่มฝึกดื่มกาแฟเพราะทำงานเช้า ละง่วงตลอด
หลังจากดื่มกาแฟไปได้1เดือน เริ่มมีอาการผิดปกติกับทางร่างกาย รู้สึกวูบวาบๆ เหมือนจะเป็นลม มึนๆ โหวงเหวงบ้าง หายใจไม่ทั่วท้องบ้าง (อาการจะมาตอนไหนบอกไม่ได้เลย บางทีตอนประชุมกับหัวหน้า บางทีตอนขับรถ บางทีตอนนั่งทำงานหน้าคอม) แต่ก็พยายามประคองสติ ตั้งสติ สูดลมหายใจดีๆ แล้วพยายามหาสาเหตุ สังเกตตัวเอง จนคิดว่าเป็นเพราะกาแฟแน่ๆเลยเลิกดื่ม
เมื่อเลิกดื่ม อาการก็ทุเลาลง จนหาย(มั้งนะ) เพราะไม่มีอาการพวกนั้นแล้ว
แต่หลังจากนั้นมาไม่นาน ไม่ว่าจะปวดท้อง ท้องเสีย ท้องอืด เวียนหัว เมื่อยตัว นอนตกหมอน ออกกำลังกายแล้วใจเต้นแรง ขากระแทกโต้ะจนเขียว แผลมีดบาด ก็จะกังวลตลอด คือกลัวเป็นนั่นเป็นนี่ตลอดเวลา พยายามหาข้อมูลของโรคต่างๆตลอดเวลา หากเกิดอาการใดกับทางร่างกายที่คิดว่าไม่ปกติ
ยิ่งเสพก็ยิ่งคิด พอยิ่งคิด ก็ยิ่งมีอาการ พยายามไม่คิด แต่ก็อดไม่ได้ บางทีก็คุมได้ บางทีก็คุมไม่ได้ จนถึงทุกวันนี้ อาการจะมาตอนไหนก็ไม่บอกไม่กล่าว มาแบบงงๆ ละทำให้คิดวิตกกังวลแบบงงๆ ว่าจะตายไหม
ตอนนี้รู้สึกทรมาน ไม่มีความสุข บางวันนอนๆอยู่ รู้สึกเหมือนคอตีบ มีเสมหะ ก็จะทำให้นอนไม่ได้ กลัวหายใจไม่ออก กลัวตาย กลัวเป็นโรคหัวใจ กลัวๆๆไปหมดจนใช้ชีวิตอยู่กับความหวาดระแวง กลายเป็นว่าหวาดระแวงสิ่งรอบข้างไปด้วยเลยตอนนี้ ตกใจง่ายมาก
เช่นตอนนี้เวลานี้ จขกท. ก็มีอาการกลัวตายอีกเพราะตื่นมาฉี่แล้วไอ แล้วรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก เหมือนคอตีบ ก็คิดกังวล ยิ่งกังวล จนนอนไม่ได้ เห้อ เลยมานั่งตั้งกระทู้เขียนเพื่อระบาย (พรุ่งนี้ทำงานเช้าด้วย เห้อ)
ทำไงให้หายจากอาการพวกนี้ไปได้ หรือเราต้องอยู่กับมันไปตลอดชีวิต ไม่อยากไปหาจิตแพทย์เพื่อกินยา เพราะกลัวว่าจะติดและต้องพึ่งยาไปตลอด
ใครมีอาการแบบนี้อยู่บ้าง หรือเราเป็นอยู่คนเดียว
กลัวจัง กลัวเป็นบ้า กลัวตาย กลัวไปหมดทุกสิ่งอย่าง ทุกวันนี้แทบจะนั่งนับลมหายใจตัวเองละ 55555555
ตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุเมื่อปีที่แล้ว แล้วมาเจอช่วงโควิดรู้สึกว่าจิตใจมันจะแย่ลงๆไปมาก ชีวิตไม่เคยเหมือนเดิมอีกเลย กังวลไปทุกเรื่อง เอาหลายๆเรื่องมาบวกรวมกันจนแย่ไปหมด แงๆๆๆ
ไม่อยากเป็นแบบนี้เลย คิดแล้วก็เซ็ง ทำไมต้องเป็นเราด้วยวะ
ปล. ปกติ จขกท. เป็นคนเฮฮา สนุก ชอบเที่ยว สังสรรค์ เข้าสังคม ดื่มแอลกอฮอล์ แต่ไม่สูบบุหรี่ แต่หลังจากทำงาน+โควิด อะไรต่างๆที่เคยทำเต็มที่ก็ลดลงไปด้วย (ไม่รู้ว่าเกี่ยวด้วยไหม) แต่สาเหตุหลักๆคิดว่าน่าจะมาจากอุบัติเหตุเมื่อปีที่แล้ว
บ่นๆๆๆหน่อย เดี๋ยวไปนอนละ พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า (วันนี้สิ ตี5ละ)