ใครๆก็มักจะพูดว่า พ่อแม่ คือ พระในบ้าน แต่ทำไมเรารู้สึกเหนื่อย ท้อ ไม่อยากอยู่บ้านเพราะมีแม่ที่มีคำพูดที่ไม่อยากจะไปอยู่ใกล้ด้วย
ตั้งแต่จำความได้ แม่ไม่เคยเอ่ยปากชมเราเลย ไม่ว่าจะเราทำดีแค่ไหนก็ตาม
ตอนอยู่อนุบาล เราถูกเพื่อนรังแก จนเลือดไหลอาบหน้า ร้องไห้หนักมาก แต่แม่ไม่เคยจะโอ๋เรา หรือถามว่าใครทำให้ มีแต่พูดมาว่า “ตีน มือ ก็มี ทำไมไม่สู้” หลังจากนั้น เราก็เป็นคนสู้คนตลอด เราไม่เคยไปหาเรื่องใครก่อน แต่ถ้าใครมาทำเราก่อน เราสู้ไม่ถอย
มีอยู่ครั้งหนึ่ง ที่เพื่อนชอบมาแกล้งเรา แล้วเราก็สู้ ปรากฏว่าเพื่อนสู้ไม่ไหว ไปฟ้องแม่ แม่ของเพื่อนตามมาว่าเราถึงบ้าน แทนที่แม่จะปกป้องเรา กลับมาด่า มาว่าเราไปทำร้ายลูกคนอื่นทำไม หัดเป็นนักเลงหรอ ทั้งๆที่แม่ยังไม่ได้ฟังเรื่องราวจากเราเลย อันที่จริงแม่ไม่เคยฟังเราสักครั้ง
ตอนอยู่ป.1 เราสอบได้ที่ 4 ของห้อง จากนักเรียน 25 คน แม่ด่าเราว่าโง่มาก พอขึ้นป.2 เราพยายามสอบให้ได้ที่ 1 แต่เราได้ที่ 2 ของห้อง แม่ก็ว่าเราโง่เหมือนเดิม ไม่เคยมีคำพูดใดๆที่คอยให้กำลังใจเราเลย จนกระทั่ง ป.3 เราก็ได้ที่ 1 ของห้องมาตลอด แต่แม่ก็ไม่เคยเอ่ยปากชม มีอยู่ปีหนึ่ง ที่เราได้ที่ 1 ร่วมกับเพื่อน แม่ก็มาว่าเราโง่ ที่ไปติวหนังสือให้เพื่อน ทำให้เราได้ที่ 1 ร่วม
ตอนมัธยมต้น เราขอแม่ไปเรียนโรงเรียนประจำจังหวัด เพราะเราสอบติดที่นั่น แม่บอกให้เรียนโรงเรียนขยายโอกาสไปก่อน รอให้อยู่ม.ปลายค่อยย้ายไป เราก็ฟังแม่มาตลอด
ตอนม.ต้น เรามีแต่คนรู้จัก เพราะเป็นคนค่อนข้างเรียนเก่ง เพื่อนๆชอบมาให้ช่วยติวหนังสือ สมัยก่อนเรายังไม่มีมือถือ ก็จะมีผู้ชายโทรไปขอเพลงตามสถานีวิทยุให้เรา หรือมีผู้ชายโทรมาหาที่บ้าน พอแม่รู้ว่าเรามีผู้ชายมาจีบ แม่ก็ด่าเราว่าร่าน ส่งไปเรียนแต่อยากได้ผัว ด่าเราว่าจะท้องก่อนแต่ง ต้องเป็น
ขายตัว เรียนไม่จบม.ต้นแน่นอน ด่าเราสารพัด เหมือนว่าเราไม่ใช่ลูก
ทุกคนที่รู้จักแม่เรา แต่ละคนก็เอือมระอากันหมด เพราะคำพูดที่พูดออกมาแบบไม่คิด ชอบพูดให้คนอื่นเจ็บช้ำน้ำใจ พูดจาขวานผ่าซาก ตอนนี้สงสารพ่อมากที่ต้องทนอยู่กับคำพูดของแม่ แต่ก่อนมียายอีกคน ยายมักโดนแม่ว่าแล้วแอบร้องให้เป็นประจำ เราเห็นยายแอบร้องไห้ สงสารยายมาก ตอนนี้ยายเสียไปแล้ว เหลือแต่พ่อที่อยู่กับแม่ และก็ฟังแม่บ่นทุกวัน
เราควรจะทำยังไงดี หากวันหนึ่งต้องกลับไปอยู่บ้าน ดูแลพ่อแม่ที่แก่แล้ว เพราะพยายามบอก พยายามพูดกับแม่ดีๆแล้ว แต่แม่ก็ไม่เคยฟัง เอาตัวเองเป็นที่ตั้ง ใครพอจะให้คำแนะนำได้บ้าง
ทำยังไงดี รู้สึกเหนื่อยใจกับแม่ผู้บังเกิดเกล้า
ตั้งแต่จำความได้ แม่ไม่เคยเอ่ยปากชมเราเลย ไม่ว่าจะเราทำดีแค่ไหนก็ตาม
ตอนอยู่อนุบาล เราถูกเพื่อนรังแก จนเลือดไหลอาบหน้า ร้องไห้หนักมาก แต่แม่ไม่เคยจะโอ๋เรา หรือถามว่าใครทำให้ มีแต่พูดมาว่า “ตีน มือ ก็มี ทำไมไม่สู้” หลังจากนั้น เราก็เป็นคนสู้คนตลอด เราไม่เคยไปหาเรื่องใครก่อน แต่ถ้าใครมาทำเราก่อน เราสู้ไม่ถอย
มีอยู่ครั้งหนึ่ง ที่เพื่อนชอบมาแกล้งเรา แล้วเราก็สู้ ปรากฏว่าเพื่อนสู้ไม่ไหว ไปฟ้องแม่ แม่ของเพื่อนตามมาว่าเราถึงบ้าน แทนที่แม่จะปกป้องเรา กลับมาด่า มาว่าเราไปทำร้ายลูกคนอื่นทำไม หัดเป็นนักเลงหรอ ทั้งๆที่แม่ยังไม่ได้ฟังเรื่องราวจากเราเลย อันที่จริงแม่ไม่เคยฟังเราสักครั้ง
ตอนอยู่ป.1 เราสอบได้ที่ 4 ของห้อง จากนักเรียน 25 คน แม่ด่าเราว่าโง่มาก พอขึ้นป.2 เราพยายามสอบให้ได้ที่ 1 แต่เราได้ที่ 2 ของห้อง แม่ก็ว่าเราโง่เหมือนเดิม ไม่เคยมีคำพูดใดๆที่คอยให้กำลังใจเราเลย จนกระทั่ง ป.3 เราก็ได้ที่ 1 ของห้องมาตลอด แต่แม่ก็ไม่เคยเอ่ยปากชม มีอยู่ปีหนึ่ง ที่เราได้ที่ 1 ร่วมกับเพื่อน แม่ก็มาว่าเราโง่ ที่ไปติวหนังสือให้เพื่อน ทำให้เราได้ที่ 1 ร่วม
ตอนมัธยมต้น เราขอแม่ไปเรียนโรงเรียนประจำจังหวัด เพราะเราสอบติดที่นั่น แม่บอกให้เรียนโรงเรียนขยายโอกาสไปก่อน รอให้อยู่ม.ปลายค่อยย้ายไป เราก็ฟังแม่มาตลอด
ตอนม.ต้น เรามีแต่คนรู้จัก เพราะเป็นคนค่อนข้างเรียนเก่ง เพื่อนๆชอบมาให้ช่วยติวหนังสือ สมัยก่อนเรายังไม่มีมือถือ ก็จะมีผู้ชายโทรไปขอเพลงตามสถานีวิทยุให้เรา หรือมีผู้ชายโทรมาหาที่บ้าน พอแม่รู้ว่าเรามีผู้ชายมาจีบ แม่ก็ด่าเราว่าร่าน ส่งไปเรียนแต่อยากได้ผัว ด่าเราว่าจะท้องก่อนแต่ง ต้องเป็น
ทุกคนที่รู้จักแม่เรา แต่ละคนก็เอือมระอากันหมด เพราะคำพูดที่พูดออกมาแบบไม่คิด ชอบพูดให้คนอื่นเจ็บช้ำน้ำใจ พูดจาขวานผ่าซาก ตอนนี้สงสารพ่อมากที่ต้องทนอยู่กับคำพูดของแม่ แต่ก่อนมียายอีกคน ยายมักโดนแม่ว่าแล้วแอบร้องให้เป็นประจำ เราเห็นยายแอบร้องไห้ สงสารยายมาก ตอนนี้ยายเสียไปแล้ว เหลือแต่พ่อที่อยู่กับแม่ และก็ฟังแม่บ่นทุกวัน
เราควรจะทำยังไงดี หากวันหนึ่งต้องกลับไปอยู่บ้าน ดูแลพ่อแม่ที่แก่แล้ว เพราะพยายามบอก พยายามพูดกับแม่ดีๆแล้ว แต่แม่ก็ไม่เคยฟัง เอาตัวเองเป็นที่ตั้ง ใครพอจะให้คำแนะนำได้บ้าง