สวัสดีค่ะ เราเป็นคนนึงที่ไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ตั้งแต่เกิดคะเกิดได้7วันพ่อกับแม่ก็พาเรามาให้ปู่กับย่าเลี้ยงคะแต่ไม่นานพ่อกับแม่ก็เลิกกันและเเน่นอนคะต่างคนต่างมีครอบครัวใหม่ส่วนเราอยู่กับปู่ย่าตอนยังเด็กๆก็ไม่ได้รู้สึกขาดอะไรหรอกคะแต่พอโตขึ้นจำได้ว่าตอนนั้นอยู่ป.3คะครูให้เขียนเรียงความ"เรื่องแม่"
บอกเอาตามตรงที่เขียนส่งครูไปเรื่องแต่ทั้งนั้นคะ555+เพราะว่าเราไม่เคยรู้ด้วยซ้ำไปว่าคำว่าอยู่กับพ่อแม่เป็นยังไงทุกครั้งที่มีการเขียนเรียงความไม่ว่าวันพ่อวันแม่เราก็มักจะแต่งเรื่องเสมอๆ พอเราขึ้นม.ต้นอะไรหลายๆอย่างที่มีต่อครอบครัวก็เริ่มเปลี่ยนไป.....
เราเริ่มรู้สึกว่าทุกคนเกลียดเรา เอาคนเเรกเลยก็คือย่าเราคะคนที่เลี้ยงเรามาเค้าด่าเรามาตั้งแต่เด็กด่าด้วยคำหยาบสารพัดที่จะสรรหามาด่าเราได้
แต่คำที่เราจำได้แม่นเลยคือ"นะสมควรตาย"
"กูน่าจะเอาขี้เถ้ายัดปากให้ตายๆไป"
"พ่อกับแม่นะที่มีไปเพราะพวกมันเมาและ.....กันจนมี" คำพวกนี้มันวนอยู่ในหัวเราตลอดๆ
ส่วนปู่เราเขาก็ชอบตะคอกใส่เราจนเราต้องเป็นคนที่ขี้ตกใจแค่มีเสียงดังนิดหน่อยน้ำตาของเราก็คาเบ้าแล้วส่วนแม่เค้ามีครอบครัวใหม่เค้าไม่เคยติดต่อเราเลยตั้งแต่เราอยู่ม.ต้นจนตอนนนี้ขึ้นปวช.เเล้วเค้าก็ไม่เคยติดต่อมาเลย
ส่วนพ่อเค้ามีครอบครัวใหม่เค้ามีลูกใหม่เวลาเค้ามาหาเราแล้วพาครอบครัวใหม่มาเรารู้สึกเป็นส่วนเกินไปเลยบางที่เราก็คิดนะทำไมไม่เป็นเราที่มีความสุขแบบนั้น
เราอยู่กับปู่ย่าแน่นอนคะโดนด่าทุกวันโดนทุกอย่างสารพัดจนเรารู้สึกไม่อยากอยู่เเล้วมันมีอะไรๆหลายๆอย่างทั้งเรื่อง ครอบครัว การเงิน การเรียน เราท้อไปหมดแต่เราบอกใครไม่ได้เลยคะ ไม่มีคนรับฟังไม่มีคนสนใจเราเลย ขนาดเราป่วยไม่ออกจากห้องเป็นวันๆก็ไม่มีใครสนใจเลยมันไม่ไหวจริงๆเราเริ่มไม่ออกจากห้อง ไม่ค่อยกินข้าว ไม่อยากไปไหน ไม่อยากเจอใคร อยากตายแต่เราคงขี้ขาดเกินไปที่จะฆ่าตัวตายเรานอนร้องไห้ทุกคืน เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าครอบครัวคืออะไรทำไมเราต้องเผชิญหน้ากับเรื่องพวกนี้อยู่คนเดียวทำไมไม่มีคนอยู่ข้างๆเราทำไมไม่มีใครรักเราทำไมทุกคนต้องทำร้ายเรามันมีแต่คำว่าทำไมเต็มไปหมดเราก็แค่เด็กคนนึงที่อยากมีครอบครัวที่สมบูรณ์มีพ่อมีแม่ที่รักเราที่ดูแลเราได้ที่ให้คำปรึกษาเราที่อยู่กับเราในวันที่เราท้อคอยดูแลเราในวันที่เราป่วยอยากมีปู่กับย่าที่พูดกับเราดีๆคุยกับเราดีๆไม่ด่าไม่ตะคอกเราเราอยากมีคนมาเซอร์ไพรส์วันเกิดเราอวยพรวันเกิดเราแต่มันไม่เคยมีทุกปีเราได้แต่ซื้อเค้กมาเป่าเองมีแต่คนบอกว่าโตแล้วไม่ต้องมีหรอกคําอวยพรไม่ต้องมีหรอกเค้กโตแล้วไม่ต้องมีหรอกคนปลอบใจไม่ต้องมีหรอกคนที่เข้าใจแค่คำว่า"โตแล้ว"ถ้าเกิดคำนี้มันแปลว่าโตแล้วไม่ต้องมีพ่อแม่ที่คอย support หรอกโตแล้วไม่ต้องมาเรียกร้องความสนใจหรอกโตแล้วควรทำทุกอย่างได้แล้วโตแล้วไม่ต้องได้รับความใส่ใจมากหรอกถ้าคำว่า"โตแล้ว"มันแปลว่าอย่างนั้นเราก็ไม่อยากได้มันหรอกนะ กระทู้นี้เป็นกระทู้ที่ระบายความรู้สึกของเราถ้าใครอ่านแล้วงงเราก็ขอโทษด้วยนะ🙏🏻🙂🖤🦋✨