เรา 2 คนรู้จักกันมา จะ 5 ปีละ เริ่มต้นจาก ปี 1 เขาทักมาหาเราทางเฟชบุ้ก คุยๆไปไม่นานก็ห่างหายไป เขากลับมาคุยกับอีกทีตอนปี 2 มาเเรกๆก็แบบเพื่อนนะ จากนั้นเขาก็เริ่มโทรหา โทรคุยกับเรา ไอ้เราก็คุยก็ได้ เพราะในสมองเราคิดเเค่เพื่อน จนเขาเริ่มโทรทุกวันเเล้วเขาก็ขอโอกาสคบ เราจึงให้สถานะคนคุยก่อนเพราะลึกๆก็เหมือนรู้ว่าเราจะไม่ชอบเขา ลองคุยกันจริงๆจังๆ ประมาณ 1-2 เดือนเราก็รู้ว่าเราไม่สามารถรักเขาได้ เลยบอกตรงๆ เขาเลยบอกว่า วั้นขอเป็นเพื่อนสนิทได้ไหม เราก็เลย เออ..อย่างน้อยเขาก็พอรู้ตัวตนเรา จากนั้นก็เป็นเพื่อนกันมาเรื่อยๆจนเรียนจบ ยอมรับว่าเราให้เขาเป็นเพื่อนสนิทผู้ชายอีกคน จนมันมีเเฟน เราก็ยังส่งเสริมให้มันรักกับเเฟน เเต่..มันก็โทรหาเรา ทักมาตลอดนะ มาปรึกษา มาหยอดคำหวานตามสมัยเคยจีบ จนมีปรจนมีประโยคนึงของเขาว่า "จะไม่ให้จะไม่ให้โอกาสกันหน่อยหรอ" เราเลยตอบไปแค่ว่า "เป็นเพื่อนกันน่ะดีแล้วจะได้ไม่เลิกกัน" เเต่ทุกครั้งที่คุยกัน เขามักจเขามักจะเขามักจะมีประโยคที่ทำเราคิดนะ คิดว่า เขายังชอบเราปะวะแล้วเราก็จะตีตัวออกห่างสักพัก เช่น คิดถึงนะ (บอกบ่อยๆไม่ดี) , อยากไปไหว้พ่อแม่จัง เข้าทางไม่ได้เข้าทางพ่อแม่ก็ได้, ถ้ารักเเต่คนเก่า คนใหม่อย่างกูคงหมดสิทธิ์...บลาๆอีกเยอะ จนมาประโยคล่างสุดที่เราถามว่า จะเเต่งงานกับเเฟนคนปัจจุบันตอนไหน แล้วเขาก็ตอบมาว่า "ไม่แน่ใจ คนนั้นอาจเป็นแทนก็ได้ 555555" 

เพื่อนหลายคนบอกว่า ..เขายังชอบแก ไม่มีใครเป็นเพื่อนที่สนิทใจกับคนที่ตัวเองชอบได้หรอก " ลึกๆเราก็กลัวแบบนั้น แต่อีกใจเขาอาจล้อเล่นก็ได้..