เรื่องของเรื่องก็คือเราชอบเพื่อนคนนึง เจ้าตัวก็รู้แล้วด้วยเพราะเราเผลอหลุดปากไป แล้วเราก็โคตรรู้สึกผิดเลยที่เผลอไปแบบนั้น เพราะรู้อยู่แก่ใจว่าอีกฝ่ายมีแฟนอยู่แล้ว ตอนนั้นเราตัดสินใจว่าถ้าเจอหน้าเราจะไม่มองจะไม่คุยอะไรทั้งนั้นเพื่อรักษาระยะห่าง แต่พอเจอกันจริงๆเรากลับทำตามคำของตัวเองไม่ได้ เรายังอยากคุยกับเค้าเหมือนเดิม และเค้าก็ยังคุยกับเราเหมือนเดิมเลย 55555 แต่เราก็พยายามพูดให้น้อยลง รักษาระยะห่างให้มากขึ้นจนเขาคิดว่าเราเศร้า เรากลัวเขา เราไม่กล้าคุยกับเขา สุดท้ายก็ปรับความเข้าใจกันได้และกลับมาเป็นเหมือนเดิม... แต่เราก็เริ่มมูฟออนออกไม่ได้ใหญ่เลย เพราะมันจะอยู่ใกล้กันบ่อยๆ บางทีเค้าก็จิ้มเอวจี้เท้าเวลาเราเหม่อให้หันกลับไปเรียน เราก็ไม่คิดอะไร จนเขาแบมือให้เราแล้วก็มองตาเราไม่กะพริบ ตอนนั้นก็งงว่าเขาทำอะไร เราก็เลยยื่นปากกาไปใส่มือเขา แล้วเค้าก็จับมือเราแล้วเอาปากกาออก นิ้วมือของเราและเขาประสานกัน ด้วยความที่มือเค้าใหญ่กว่าแล้วยังถูมือเราเบาๆด้วย บอกตามตรงว่าใจสั่นมากๆ เราจะชักมือกลับเค้าก็เอาไปกุมใหม่ เราก็รู้สึกผิดและรู้สึกดีไปในเวลาเดียวกัน ใจนึงคิดว่าเราเลวมากที่ทำแบบนั้นกับคนที่มีแฟนอยู่แล้ว อีกใจนึงก็รู้สึกโคตรอบอุ่นเลย มันเป็นสัมผัสที่รุนแรงต่อหัวใจเรามากจริงๆ บางทีก็ซบหัวที่แขนเรา พิงแขนเราเวลาเล่นโทรศัพท์ แอบมองบ่อยๆ เอาเท้าตัวเองถูเท้าเราเวลาเราหนาว กินข้าวก็โต๊ะเดียวกัน ความชอบส่วนตัวที่เค้าเคยถามเราก็ 'ตรงกันทุกอย่าง' แบบบังเอิญ ทุกอย่างไหลไปตามน้ำ เค้าทำอะไรเราก็ไหลก็ไปกับเค้าโดยไม่ขัดอะไรเลย พอเราได้สติ เราก็บอกกับตัวเองว่ามันไม่ใช่ที่ของเรา ย้ำกับตัวเองว่าเค้ามีแฟนแล้วเสมอ เราเลยตื้อไปหมดเลยค่ะ ทุกคนคิดว่าเราควรเด็ดขาดกับตัวเองรึเปล่า แบบ ไม่นั่งใกล้ๆเหมือนเดิม ไม่พูดไม่จาเหมือนเก่า เอาง่ายๆคือหลบหน้าจนกว่าเราจะไม่หวั่นไหวให้ได้ แต่มันก็ยากที่จะทำเพราะถือว่าเป็นเพื่อนต่างเพศที่สนิทกันในระดับนึง ความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนอาจจะพังลงหน่อยๆ ดีกว่าเราไปทำความสัมพันธ์ระหว่างเค้ากับแฟนพังใช่มั้ยคะ