คือว่า บ้านเราเมื่อก่อนอะขายก๋วยเตี๋ยวแล้วก็มีลูกจ้างเป็นผู้หญิงคนนึงเเต่ไม่ใช่ต่างด้าวนะคะ เป็นคนไทยที่เเหล่ะค่ะ เค้าเป็นผู้หญิงที่มั่วไปทั่วจนไปพลาดท้องกับผู้ชายคนนึงแถวพัฒน์พงศ์ค่ะ แล้วพอท้องมาผู้ชายคนนั้นก็ไม่รับเป็นลูกค่ะ(ไม่ต้องเอาเป็นลูกเลยผู้หญิงคนนั้นเค้าก็ไม่รับเป็นเมียค่ะ)ทีนี้ผู้หญิงคนนี้เขาก็เกิดความเครียดมากพร้อมทั้งที่ผู้ชายคนนั้นที่ทำผู้หญิงคนนี้ท้องก็บอกกรอกหูทุกวันว่าให้เอาลูกคนนี้ออกผู้หญิงคนนี้ก็เลยตัดสินใจกินยาขับเลือดหรือกินยาสารพัดที่จะทำให้เด็กคนนี้ไม่ต้องอยู่ในท้อง เเต่เเล้วอีเด็กเวรนี้มันก็ยังมีชีวิตอยู่ค่ะ เค้าทำยังไงก็ไม่ออก เนื่องด้วยในสมัยนั้นก็ไม่ได้มียาที่ดีอะไรขนาดนั้นด้วยก็เข้าใจ พอผู้หญิงคนนี้เค้าตั้งท้องจนครบ9เดือนจนคลอดเลยว่างั้น ผู้หญิงคนนี้ก็กระเตรงอีเด็กเวรนี่มายังที่ร้านของครอบครัวฉันค่ะ  แล้วมาร้องห่มร้องไห้กับครอบครัวเราว่า ช่วยรับฉันทำงานได้ไหมฉันไม่มีเงินจะเลี้ยงลูกเลย ยายฉันก็นางฟ้าเเม่พระมากก ก็ให้ทำงานที่ร้านเหมือนเดิมค่ะ ทำไดด้อยู๋ประมาณ 2วัน ก็ทิ้งลูกของมันไว้ที่ร้านของเราค่ะ ในตอนเเรก ป้าของฉันได้บอกว่าอย่าเอามันมาเลี้ยงเพราะมันไม่ใช่ลูกหลานเราเอามันมาเลี้ยงดูก็เสียข้าวเปลือกป่าวๆค่ะ เเต่เเล้วไงคะ ยายหนูก็เลือกเก็บมันมาเพราะว่าเด็กคือผ้าขาวถ้าเราดัดเเปลงมันไปทางไหนมันก็จะไปทางนั้นยายเราก็เลี้ยงมันมาเหมือนลูกป่วยก็หาหมอ อะไรอย่างอื่นอีก บลาๆๆ เเต่พอเลี้ยงดูมันมาจนโต มันมีช่วงหนึ่งที่ยายของฉันนั้นใช้มันซักเสื้อผ้าให้ มันก็ได้ตอบแทนพระคุณท่านอย่างงามว่า เสื้อผ้าตัวเองทำไมไม่ซักเองมีมือมีเท้าอ่ะ เเล้วพอยายเราเกิดป่วยมันก็ยืนเเช่งยายเราหรือจะทำให้ยายเราตายเช่น ดึงสายออกซิเจนเป็นต้น แต่เเล้วยายเราก็จายในที่สุด เเต่ที่บ้านก็นึกว่ายายเราตายเพราะโรคเเต่จริงๆแล้วมีเราที่รู้ว่ายายไม่ได้ตายเพราะโรคเเต่เป็นฝีมือมัน พอมันโตเป็นสาวเเล้วก็ประมาณ 20 upแล้วช่วงอายุนั้นคนที่เรียนปวชก็คงจะทำงานเเล้วใช่ไหมคะ มันก็ทำงานเป็นสาวเซเว่นค่ะช่วงนั้น มันก็ทำงานอะไรมาก้อกเเก้กๆอ่ะ จนวันนึงมันเป็นวันรวมญาติของบ้านเราค่ะ ญาติของเราที่มาจากต่างจังหวัด ก็มาถึงบ้านเราโดยเค้าเป็นหน้าเราค่ะ เค้าก็เข้าไปเห็นอีเด็กเวรนั้นมันนอนกอดกับตาเราบนเตียงทั้งที่ตัวมันเปือยอยู่เลยค่ะ เเต่พอเรื่อยๆมันอยู่บ้านนี้ไป มันก็เริ่มปากดีใส่ตาเราหรือลูกหลานคนในบ้านค่ะ ทั้งที่ในทะเบียนบ้านมันเเค่ผู้อาศัยด้วยซ้ำ จนเรื่อยๆมันก็ไม่มีใครชอบเลย ไม่มีใครคุยกะมัน แล้วอยู่ดีๆมันก็นั่งคุยเดียวค่ะ แบบวันนั้นเราอะได้ยินมันพูดอะไรไม่รู้ง้องเเง้งเลยไปดูก็นึกว่าคุยโทรศัพท์ มันก็ไม่มีร้องเพลงก็ไม่ใช่ เเถมชี้นู้นนี้เหมือนเเบบคุยกับใครสักคนอ่ะ ข้างบ้านเราเปิดไปก็มีเเต่หญ้า ไม่มีคนค่ะ เเล้วบางทีมันนอนพร่ำนอนบ่นอบู๋บนห้องของมันคนเดียวบางทีตี2แล้วคือยังนั่งพร่ำอยู่เลยค่ะ แล้วมันเเถมยังเกราะตาเรากินแบมือขอตังตาเราด้วยทั้งๆที่ตอนนี้อายุของมันก็30กว่าเเล้วคือยังคิดหางานไม่ได้เลย ไม่ยอมไปหางานทำไรก็ทำไม่เป็นทอดไข่เจียวยังไหม้อ่ะ คือไรโตขนาดนี้เเล้วไม่ใช่ว่าครอบครัวเราไม่สอนนะคะคือสอนเเล้วเเต่มันไม่เอาเอง นั่งขอเงินตาเราไปทุกวัน เเถมเเช่งตาเราด้วยนะคะว่าเมื่อไหร่จะตายไวๆทั้งๆที่ตัวมันอ่ะเกาะตากินอย่างกับปลิงแล้วคือเเบบเราได้ยินมันพูดเต็มๆเลยอ่ะ 
แล้วคือเราเห็นมันนั่งคุยคนเดียวไม่รู้ว่าปัญญาอ่อนหรือคุยกับผี หากหมอจิตแพทย์อ่านกระทู้นี้ช่วยตอบหน่อยนะแล้ววิธีรับมือทำไงกับพวกเเบบนี้
แล้วทุกคนคิดว่าไงเป็นบ้าหรือคุยกับผี