ไม่มีฝนไร้เสียงฟ้ามาข่มขู่
ไม่มีดาวให้นอนดูไปอยู่ไหน
เงียบเหลือเกินเหน็บหนาวเหงาหัวใจ
กอดตัวเองเอาไว้ในราตรี
แม้แมลงกลางคืนหมื่นชนิด
เคยรวมมิตรร่วมระรัวทั่วพื้นที่
กลับเงียบหายละเลยดั่งเคยมี
เสียงดนตรีจับใจไม่บรรเลง
เหมือนรอบข้างว่างเปล่าไร้เงาซ้อน
ความจำย้อนรอยจางรางเกินเพ่ง
นานแค่ไหนที่วกวนแต่ตนเอง
ทั้งเครียดเคร่งหม่นหมางต่างจากเดิม
เคยวาดโค้งรุ้งงามข้ามขอบฟ้า
เคยหมายตาสู่ความฝันตามวันเพิ่ม
หลงทางผิดคอยคิดย้ำยิ่งซ้ำเติม
ไร้จุดเริ่มเคว้งคว้างถึงทางตัน
มองไปสุดสายตายังหล้าลิบ
รอเวลาแสงทองขลิบขอบเขตขันธ์
ไล่ไอหนาวกุมหัวใจให้อุ่นพลัน
เปิดทางกั้นก้าวใหม่ให้ชีวิต.
เมื่อปลายฝนต้นหนาว
ไม่มีดาวให้นอนดูไปอยู่ไหน
เงียบเหลือเกินเหน็บหนาวเหงาหัวใจ
กอดตัวเองเอาไว้ในราตรี