สวัสดีทุกคน วันนี้อยากมาระบายความในใจและขอกำลังใจในการดำเนินชีวิต ตอนนี้เราว่างงานมาแล้วประมาณ 1ปีกว่า ปีหน้าจะเข้า 2ปีเต็มแล้ว ตอนนี้ยอมรับว่ารู้สึกท้อ หมดกำลังใจ ตอนนี้ชีวิตล้มมากรายจ่ายที่มีทุกวันแต่เงินไม่ค่อยเข้าเลย หาขายของช่วงแรกก็ดี..พอเจอโควิดทำเอาเราต้องควักเงินในกระเป๋าจ่ายจนต้องหยุดสักพีก้พราะสู้ไม่ไหว พอจะเปิดขายใหม่ก็มีคนตกงานเหมือนกันมาเปิดแข่งกันก็เป็นการดึง ลค.เราไป ถึงแม้จะเข้าใจว่าอยู่ที่ฝีมือแต่บางทีจากที่เราได้เต็มกลับทดถอย ระหว่างค้าขายก็หางานไปด้วย รูปหมดไป 3โหล ยังไม่ได้งานสักที่เลย โดนปฎิเสธทั้งทางตรงและทางอ้อม ก็เข้าใจว่าบริษัทก็มีสิทธิ์เลือกส่วนตัวเราได้แต่มุ่งหางาน แต่บางทีมันท้อขั้นแบบไม่อยากอยู่ในโลกนี้ก็เคยเป็น ทุกคนพยายามให้กำลัง (คนรอบข้าง) แต่ก็ยังไม่ได้สักที สัมภาษณ์ในลักษณะงานที่เคยทำมามีประสบการณ์ก็บอกเราไม่ตรงสเป็ค บางทีก็เงียบหายไป (เข้าใจว่าไม่สนใจเรา) ไปสัมภาษณ์ในตำแหน่งอื่นที่เราคิดว่าเราทำได้ (ไม่ตรงตามต้องการ) เราพร้อมเรียนรู้งานใหม่ๆถ้าได้มีโอกาส ตอนนี้อายุเข้าเลข 3ไปแล้ว งานก็หายาก ไม่คิดว่าจะเจอเหตุการณ์แบบนี้ วันนี้อยากระบาย อยากขอกำลังใจ ค่อนข้างท้อมากเลย บางที่ไปสัมภาษณ์ดูเหมือนจะรับ..แต่สุดท้ายเหลือเพียงความว่างเปล่า ช่วงเวลาว่างๆก็หาอะไรทำไปเรื่อย เรียนขับรถ พยายามหาของขายออนไลน์ ช่วยแม่ขายของตามตลาดนัด แต่ด้วยรายจ่ายที่เราเกรงใจพ่อแม่ เราก็ต้องจ่ายเองบ้างเพื่อไม่เป็นการรบกวน แต่ตอนนี้สุดหนทางแล้วจริงๆ อ่อ..อีกอย่าง เคยสัมภาษณ์งานเจอคนสัมภาษณ์บอกว่า "เห็นว่างงานมานานจะทำงานได้คล่องไหม" เราก็ช็อคแปบนึงเพราะคิดว่าการว่างงานไม่ได้เป็นอุปสรรคขนาดนั้นเพราะมั่นใจว่าถ้าได้ทำงาน เราก็พร้อมทำเต็มที่เหมือนกับที่เราพยายามหางานทำในตอนนี้

ขอบคุณล่วงหน้าที่เข้ามาให้กำลังใจ