เรื่องนี้เกี่ยวกับเรื่องเพื่อนที่รร.ค่ะ เริ่มเรื่องเลยนะคะ วันนี้เราเครียดแล้วแอบร้องไห้คนเดียว นิสัยของเราคือเวลามีเรื่องเครียดอะไรจะชอบเก็บไว้คนเดียวเพราะไม่อยากให้คนอื่นรู้ เพราะกลัวว่าเขาจะไม่เข้าใจกับปัญหาที่เราเจออยู่ พักนี้เราเครียดเรื่องเพื่อนที่รร.คือเรามีเพื่อนค่ะ มีเป็นกลุ่ม มีกันอยู่4คน นิสัยแต่ละคนในกลุ่มคือเหลี่ยม แต่ละคนนินทากัน ต่อน่าก็ทำเป็นพูดดี อันนี้เราเข้าใจค่ะ ใครๆเขาก็ต้องมีนินทากันบ้าง แต่ประเด็นคือเราแค่รู้สึกว่าเราไม่มีความสุขกับกลุ่มนี้ แต่ก่อนตอนม.1เรามีเพื่อนอยู่6คน ไปไหนไปด้วยกัน แต่พอขึ้นม.2เขาจับย้าย เพื่อนที่อยู่ในกลุ่มตอนม.1ไม่มีใครอยู่ห้องเดียวกับเราเลย
อยู่รร.เราก็โอเค ก็มีเพื่อนคุยแต่กลับบ้านมาเรารู้สึกโดดเดี่ยว มันอธิบายไม่ถูกค่ะ เราเหนื่อยมากไม่รู้จะพูดให้ใครฟัง จนวันนี้แม่รู้ว่าเราแอบร้องไห้ เขาก็ถามว่าเรื่องอะไร ตอนแรกเราไม่ค่อยอยากบอกเพราะตอนนั้นเราเริ่มร้องหนัก ยังไม่พร้อมที่จะเล่า แต่เขาก็กดดันให้เราพูด สุดท้ายเราก็พูดว่าเรารู้สึกงี้นะ เราไม่ค่อยมีความสุข เขากลับบอกมาว่า ก็เราไม่ยอมเปิดโลกกว้างเอง เที่ยงก็ไม่ลงไปกินข้าวกับคนอื่นเขา แล้วจะมาพูดว่าไม่มีเพื่อน (ปกติเราไม่ชอบลงไปกินข้าวเที่ยง เพราะคนเยอะ เราอึดอัด) เราจะอธิบายเขาก็ไม่ฟัง เขาบอกว่าเราทำตัวเอง
ในใจเราคือต้องการคนปลอบ เรารู้สึกโดดเดี่ยว ไม่ต้องการคำซ้ำเติม เราตัดสินใจไปคุยกับพ่อ พ่อก็บอกเหมือนกันกับแม่ ว่าเราไม่ยอมเปิดโลกกว้าง เขาถามว่า ทำไมไม่ลงไปกินข้าวกับเพื่อนกลุ่มเก่าละ คือต่างคนต่างแยก นิสัยเปลี่ยนไม่เหมือนแต่ก่อน จะให้กลับไปคุยไปอยู่มันก็ไม่เหมือนเดิม (ม.1เราเคยมีเพื่อนสนิทคนนึ่ง สมมุติชื่อ เอ) เขาบอกว่า ก็ลงไปกินข้าวกับเอก็จบ เราก็อธิบายว่า เอมีกลุ่มใหม่แล้ว มันไม่เหมือนเดิม เขาก็บอกว่า แล้วจะทำไม ไปนั่งกินข้าวเฉยๆ คือเราเหมือนส่วนเกินอะ พอไปแล้วเราก็นั่งเงียบๆเพื่อนในกลุ่มคุยกันสนุกทุกคน ยกเว้นเรา ไม่มีใครคุยกับเรา เป็นใครก็ไม่อยากไปนั่งหรอกค่ะถ้าเป็นแบบนี้
เขาบอกว่าสังคมสมัยนี้มันเหลี่ยม ไม่มีใครจริงจังหรอก
แม่รู้ ทุกวันนี้เอมันก็ไม่จริงใจกับเราหรอก พอได้ยินคำนี้แบบถึงกับเงียบ ทำอะไรไม่ถูก สักพักเขาก็สอนเราว่า อย่าให้ใจกับใครมาก ใครเป็นยังไงเราก็เป็นยังงั้นบ้าง ประมาณว่าถ้าคนอื่นเหลี่ยมใส่กัน เราก็ต้องเหลี่ยมบ้าง สุดท้ายเราก็พูดอะไรไม่ได้ พูดไปเขาก็ไม่เข้าใจเรา
พอคุยเสร็จเราก็จะเดินกลับห้อง ห้องพ่อแม่กับเราเชื่อมกัน ทางเข้าห้องเรามีผ้าม่านปิด เรากำลังจะเดินเข้าห้องแต่เราไม่รู้ว่ามีพัดลมตั้งอยู่ เราเผลอชนพัดลมโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ เขาหาว่าเราไม่พอใจนู่นนี่นั่น สุดท้ายเขาบอกว่าเรา "ถ้าคิดว่าไม่มีเพื่อนก็ไม่ต้องเรียน ลาออกไปซะจบๆ"
เราต้องการแค่คำปลอบค่ะ ถ้าไม่ปลอบก็อย่าพูดแทงใจกันแบบนี้ ตอนนี้เราเครียดมาก เราไม่ไหวแล้วจริงๆ
พ่อแม่ไม่เข้าใจเรา
อยู่รร.เราก็โอเค ก็มีเพื่อนคุยแต่กลับบ้านมาเรารู้สึกโดดเดี่ยว มันอธิบายไม่ถูกค่ะ เราเหนื่อยมากไม่รู้จะพูดให้ใครฟัง จนวันนี้แม่รู้ว่าเราแอบร้องไห้ เขาก็ถามว่าเรื่องอะไร ตอนแรกเราไม่ค่อยอยากบอกเพราะตอนนั้นเราเริ่มร้องหนัก ยังไม่พร้อมที่จะเล่า แต่เขาก็กดดันให้เราพูด สุดท้ายเราก็พูดว่าเรารู้สึกงี้นะ เราไม่ค่อยมีความสุข เขากลับบอกมาว่า ก็เราไม่ยอมเปิดโลกกว้างเอง เที่ยงก็ไม่ลงไปกินข้าวกับคนอื่นเขา แล้วจะมาพูดว่าไม่มีเพื่อน (ปกติเราไม่ชอบลงไปกินข้าวเที่ยง เพราะคนเยอะ เราอึดอัด) เราจะอธิบายเขาก็ไม่ฟัง เขาบอกว่าเราทำตัวเอง
ในใจเราคือต้องการคนปลอบ เรารู้สึกโดดเดี่ยว ไม่ต้องการคำซ้ำเติม เราตัดสินใจไปคุยกับพ่อ พ่อก็บอกเหมือนกันกับแม่ ว่าเราไม่ยอมเปิดโลกกว้าง เขาถามว่า ทำไมไม่ลงไปกินข้าวกับเพื่อนกลุ่มเก่าละ คือต่างคนต่างแยก นิสัยเปลี่ยนไม่เหมือนแต่ก่อน จะให้กลับไปคุยไปอยู่มันก็ไม่เหมือนเดิม (ม.1เราเคยมีเพื่อนสนิทคนนึ่ง สมมุติชื่อ เอ) เขาบอกว่า ก็ลงไปกินข้าวกับเอก็จบ เราก็อธิบายว่า เอมีกลุ่มใหม่แล้ว มันไม่เหมือนเดิม เขาก็บอกว่า แล้วจะทำไม ไปนั่งกินข้าวเฉยๆ คือเราเหมือนส่วนเกินอะ พอไปแล้วเราก็นั่งเงียบๆเพื่อนในกลุ่มคุยกันสนุกทุกคน ยกเว้นเรา ไม่มีใครคุยกับเรา เป็นใครก็ไม่อยากไปนั่งหรอกค่ะถ้าเป็นแบบนี้
เขาบอกว่าสังคมสมัยนี้มันเหลี่ยม ไม่มีใครจริงจังหรอก
แม่รู้ ทุกวันนี้เอมันก็ไม่จริงใจกับเราหรอก พอได้ยินคำนี้แบบถึงกับเงียบ ทำอะไรไม่ถูก สักพักเขาก็สอนเราว่า อย่าให้ใจกับใครมาก ใครเป็นยังไงเราก็เป็นยังงั้นบ้าง ประมาณว่าถ้าคนอื่นเหลี่ยมใส่กัน เราก็ต้องเหลี่ยมบ้าง สุดท้ายเราก็พูดอะไรไม่ได้ พูดไปเขาก็ไม่เข้าใจเรา
พอคุยเสร็จเราก็จะเดินกลับห้อง ห้องพ่อแม่กับเราเชื่อมกัน ทางเข้าห้องเรามีผ้าม่านปิด เรากำลังจะเดินเข้าห้องแต่เราไม่รู้ว่ามีพัดลมตั้งอยู่ เราเผลอชนพัดลมโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ เขาหาว่าเราไม่พอใจนู่นนี่นั่น สุดท้ายเขาบอกว่าเรา "ถ้าคิดว่าไม่มีเพื่อนก็ไม่ต้องเรียน ลาออกไปซะจบๆ"
เราต้องการแค่คำปลอบค่ะ ถ้าไม่ปลอบก็อย่าพูดแทงใจกันแบบนี้ ตอนนี้เราเครียดมาก เราไม่ไหวแล้วจริงๆ