คืนตอนนี้เราอายุ17ปีขอบอกไว้ก่อนว่าเมื่อตอนที่อยู่ ม.1-ม.4เราก็มีเพื่อนที่สนิดกันมากไปไหนมาไหนด้วยกันพูดคุยกันตลอดขำและมีความสุขไปด้วยกันจนเราอยู่ ม.4เทอม2 เพื่อนก็เริ่มออกห่างเราเริ่มมีปากเถียงกับเราและไม่มีเพื่อนคนไหนเข้าข้างเราเลยในเมื่อเราก็มีเหตุผลจนเพื่อนเริ่มเอาเราออกจากกลุ่มคุยและเราก็โดดเดี่ยวตลอดเลยเราพยายามเข้าหาเข้าไปคุยแค่ทุกคนก็ได้แค่เดินหนีเรา จนบางที่ก็คิดนะว่าเราผิดอะไรยังไม่ได้ทำอะไรให้เลย จนเราขึ้นม.5 จากที่คนเคยมีเพื่อนเยอะที่คอยเดินด้วยกันจนตอนนี้มันหายไปหมดแล้วบางที่เราก็รู้สึกเหงามากๆรู้สึกโดดเดี่ยวแบบมากๆเลยทำงานก็ทำคนเดียวกินข้าวคนเดี่ยวเดินคนเดียวจนถึงปัจุบัญนี้เลย☹️บางทีเราก็เห็นคนที่มีเพื่อนสนิดเล่นด้วยกันสนุกๆจนบางทีก็รู้สึกจะร้องให้แต่เราก็ได้แค่ปลอบตัวเองว่าทนเอา
บอกไว้ก่อนว่าเรามักจะเป็นคนที่ช่วยเพื่อนตลอดเลยเวลาไปเที่ยวบางทีเพื่อนไม่มีตังเราก็จ่ายให้และคอยปลอบเพื่อนตลอดเราไม่เคยคิดเลยว่าตัวเราจะโดดเดี่ยวได้ขนาดนี้
"ทำไงให้ชินดี"