-ก่อนอื่นของเล่าชีวิตย่อๆก่อนน้ะ เราถูกพ่อแม่ทิ้งให้อยู่กับย่าตั้งแต่เกิดได้ไม่ถึงเดือน เรามีน้องเกิดหลังเราปีนึง จากนั้นพ่อกับแม่ก็หย่าร้างกัน แม่เอาน้องไปอยู่ด้วยส่วนเราอยู่กับย่าเหมือนเดิม เราขาดการติดต่อกับพ่อแม่เกิบๆ10ปี ล่าสุดแม่มาหาเมื่อ 4ปีทีแล้ว แค่มาหาน้ะ พ่อก็ปีล้ะครั้งหรือ 2,3ปี แค่มาหาเหมือนกับ

-ตอนเราอยู่กับปู่กับย่าเค้าก็มีเรื่องทะเลาะกันแทบทุกวัน เราเห็นภาพความรุนแรงมาตั้งแต่เด็กบางทีก็มาลงกับเราบ้าง ตั้งแต่เราจำความได้จนเราอยู่ ม.3 เค้าทะเลาะกันจนเรื่องถึงไปที่สถานนี้ตำรวจ แล้วเค้าก็แยกทางกันไป

-เหลือเรากับย่าสองคน เราโดนด่าแทบไม่เว้นแต่ละวัน เรื่องประมาณว่าไม่ออกไปไหนเลย เปลื่องไฟ อยู่แต่ในที่นอน เค้าหลานคนอื่มมาเปลียบ ด้วยความที่เราเป็นเด็กเก็บตัวด้วย เราเคยทำลายตัวเองหลายครั้ง แต่ไม่มีใครรู้จนล่าสุดเราทำลายตัวเองตอนจะเปิดเทอมประมาณสิงหาคม เหมือนกระดูกทีมือเราแตกแต่ก็ไม่มีใครรู้ ไม่ได้ไปหาหมอ เราดูแลจนมันหายเอง แต่มันยังไม่ดีเลยเหมือนจะผิดรูปไปนิดนึงแบมือสุดไม่ได้

-เราไม่เคยเล่าเรื่องชีวิตให้ใครฟังเลย มันมีเรื่องคิดเยอะมากๆ แต่เล่าให้ใครฟังไม่ได้ เพื่อนก็ไม่ค่อยมี

---จนตอนนี่เราอยู่ม.6แล้ว เวลาอยู่ที่รร.ก็ไม่ค่อยมีเพื่อนแล้วก็ชอบอยู่คนเดียว กลับมาบ้านก็ไม่พูดอะไรอยู่เงียบๆตลอด เรารู้สึกไม่อยากอยู่แล้วบ่อยๆมันไม่ใช้ว่าเราไม่สู้น้ะแต่ มันเครียดลึกๆอะ ทำอะไรก็กลัวคนอื่นอึดอัด ไม่ชอบที่ๆมีคน ยิ่งเรื่องจะจบม.6คิดไม่ออกเลยว่าอยากเรียนอะไรพอคิดออกก็ถูกพูดขัดไปหมด เรื่องเพื่อนก็มีคนเข้าหาเราน้ะแต่เรารู้สึกอยู่คนเดียวดีกว่าอะกลัวทำให้เค้าอึดอัด
เรื่องเรียน เพื่อนในห้องชอบบอกว่าเราเรียนเก่งเข้าใจอะไรง่าย แต่เรารู้สึกว่าเราขี้เกียจแต่มันไม่ใช้อะเหมือนเราโฟกัสเรื่องอะไรไม่ได้เลย ทำงานอะไรก็ไม่ได้ มันช้าไปหมดเบื่อออทุกอย่าง ท้อแบบบอกไม่ถูกพยายามทำแล้วน้ะทุกเรื่องแต่มันก็ไม่ได้อะรู้สึกเศร้าในใจยังไงไม่รู้ ในหัวมีเรื่องให้คิดเต็มไปหมด

เรารู้สึกว่าตัวเองเป็นโรคทางประสาทบางอย่างแต่ไปหาจิตแพทต์ไม่ได้เราอยากไปแต่ไม่มีใครพาไปจะพูดเรื่องนี้กลับใครก็ไม่ได้ เรามีโอกาสเป็นไหมแล้วจะเป็นอะไรบ้างมีทางแก้ไหม

อาจจะพิมไม่ค่อยถูกน้ะ เขียนครั้งแรก😔