การเป็นเพื่อนกับบแฟนเก่ามันแย่สุดๆเลยหละครับ
แฟนคนแรกและคนเดียว ในตอนนั้นผมบอกชอบคนนึงไปแล้วโดนปฎิเสธ แล้วก็มีแฟนคนนี้ก็เข้ามาคุยด้วยเข้ามาทักทาย มาหยอก ผมเลยตัดสินใจว่า บอกชอบเขาไป โดยที่ตอนนั้นผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมชอบเขาหรือป่าว แต่สุดท้ายแล้วผมเราไปกันไม่ได้เพราะตอนนั้นผมเด็กมากมัธยมต้น พ่อแม่ผมไม่ปล่อยเราแทบไม่เคยไปไหนด้วยกันเลย และที่รร.เขาจะอยู่กับเพื่อน  จบม.3เราแยกย้ายกันไป ผมรู้สึกผิดมากที่สุดที่ทำให้เขามีความสุขไม่ได้ แล้วคิดว่าถ้าเขาไม่เจอกับผมอีกเขาก็น่าจะมีความสุขกว่าการที่จบพบกันอีก หลังจากนั้น ผมก็ไม่เคยมีใครอีกเลย 
จน ม.5เขาทักมาในแชทบอกว่าคิดถึง แต่เขาต้องการให้เราเป็นแค่เพื่อน และเขาก็มีแฟน และผมก็คิดเกินเลยจนเราต้องขาดกันอีก(ยังรักเขา)
หลังจากนั้นผ่านไปเป็น3เดือน เขาก็ทักมาอีก ว่าคิดถึงแล้วคุยในเชิงจีบเรา เรากลับมาคุยกัน แต่สุดท้ายแล้วผมก็ได้คำตอบจากปากเขาว่าผมเป็นแค่เพื่อนสนิท(ในตอนนั้นก็คิดว่าขอแค่ให้เขามีความสุขก็พอแล้ว) และเราก็เริ่มคุยกันน้อยลง  จนผมได้รู้ว่าไปคบกับคนๆได้1เดือนแล้ว(ไม่มั่นใจแต่มีโอกาสใช่สูง80% จากการหาหลายๆอย่าง)  แต่สุดท้ายแล้วเขาก็ยังคุยกับเราอยู่ทุกวันแต่น้อยลง

ในใจผมก็คิดว่าขอแค่เขามีความสุขก็พอแล้ว
แต่ผมก็เจ็บเหมือนกัน ที่ผ่านมา4ปีก็นึกตลอดว่าขอให้เขามีความสุข 
แต่เราก็ยังชอบเขาอยู่และเขาอยากเป็นเพื่อนเราและเขาเหมือนจะไม่ได้รักเราแล้ว ความรู้สึกในทุกๆวันก็เจ็บมากๆแหละ แต่ใจนึงก็ดีใจที่เขามีความสุข
**ตอนนี้ผมเลือกไม่ถูกเลยครับว่าควรจะ
แกล้งทำเป็นไม่รู้แล้วคุยกันต่อไป 
หรือลองหายไปไม่ไม่ทักไปคุยก่อนหรือทำยังไงดี**