ผมรู้ว่ามันแย่ แล้วผมก็รู้สึกแย่เช่นกันผมรู้จักกับเค้าตอนเค้าเลิกกับแฟนผมเข้าไปปลอบเค้า เพราะผมเคยอกหักเจ็บหนักมาก่อนไม่อยากเห็นเค้าเจ็บ เค้ามีใจให้ผมแต่ผมเลือกปฎิเสธเค้าเพราะเค้าเป็นแฟนเก่าของคนที่ผมรู้จัก แต่ไม่ได้สนิทกัน ผมชอบเค้านะแต่ผมคิดว่ามันผิด เค้าพยายามยื้อผมทุกทางแต่ผมกลับเลือกเชื่อความคิดตัวเอง จนเค้ากลับไปคบกะคนเก่า ผมเริ่มรู้ตัวแล้วครับว่าผม ไม่ได้แค่ชอบแต่รักไปแล้ว เค้าเคยทำดีให้สารพัดพอมาวันนี้เค้าไม่สนใจผมรู้สึกแย่.
แต่ตัวเค้าเอง ก็ยังคิดถึงผมยังติดต่อกับผม ตัวผมเองเลือกทำตามสมองคิดว่าผิดคุยนะ แต่ปฎิเสธพยายามตัดบทสนทนาหลายครั้ง จนเค้าพูดว่า ทำไมผมไม่ทำตามความรู้สึกตัวเองบ้าง ผมตอบกลับไปง่ายๆว่ามันผิด แม้ผมปฎิเสธไม่คุยกะเค้าหลายครั้ง แต่ทุกครั้งก็ยังคุยบ้าง ซึ่งรู้ตัวครับเหมือนจะเป็นคนดี แต่ก็ดีไม่จริงเพราะยังแอบคุยกับแฟนคนอื่น
พอผมคิดแบบนี้หนักเข้า ผมพยายามบอกลาเลิกติดต่อกับเค้าหลายครั้ง แต่ทุกครั้งที่เดินออกไปไม่นานก็กลับมาคุยกับเค้าเหมือนเดิมจนครั้งล่าสุด ผมตัดสินใจบ๊อกทุกอย่าง ลบทุกทาง เค้าพยายามติดต่อกลับมาพยายามยื้อผมทุกทางเหมือนทุกๆครั้ง ผมไม่ตอบสนอง ผมหายไป แต่ก็มีบ้างที่ให้เพื่อนแอบส่องเฟรสให้ เค้ายังเพ้อคิดถึงผม รู้สึกดีนะที่ไม่ลืม แต่ไม่เคยกลับไปคุย ทั้งๆที่คิดถึงมากทรมานมากครับ จนวันนึงผมทราบข่าวว่าเขาป่วย ความเข้มแข็งที่ผมสร้างมาเวลาหลายอาทิตย์ที่ผมวิ้งหนีเขาสูญเปล่า
ผมเลือกจะทักไปถามว่าเค้าเป็นยังไง แล้วสุดท้ายก็จบตรงที่กลับมาคุยกะนแต่คราวนี้มันมากกว่าทุกครั้งผมยอมจำนนกับความรู้สึกมากกว่าสมอง ผมคุยดีกะเค้าง้อเค้า ไม่แข็งใส่เค้าเหมือนก่อนหน้านี้ เค้าเองดูดีใจที่ผมกลับมาทำทุกทางเพื่อที่ได้คุยได้เจอผม ไม่ยอมให้แฟนเค้ามารับกลับบ้าน กลับมาอยู่บ้านตัวเองเพื่อที่จะได้คุยกับผม วันนึงผมถามเค้าว่า เรื่องของเราจะเป็นยังไง เค้าบอกกลับมาว่าเชื่อใจเค้า เค้าจะไม่ปล่อยผมไป ฟังแล้วรู้สึกดีนะ แต่ลึกๆถามตัวเองว่านี่กูกลายเป็นคนเลวได้ขนาดนี่เลยหรอ
เราคุยกันได้ซักพักเค้าก็บอกกับผมว่าเค้าไม่รู้จะทำยังไง ไม่มีข้ออ้างที่จะได้คุยกับผมแล้ว เหมือนตัวเค้าเองลังเลว่าจะเลือกใคร
ตอนนั้นผมรู้สึกแย่มาก ร้องไห้ ผมบอกกับเค้าว่าอยู่ที่ตัวเค้า
ในใจผมคิดแล้ว มันมีความสุขนะ แต่ก็เจ็บ ผมกำลังจะวิ่งหนีเค้าอีกครั้ง ซึ่งผมไม่รู้เลยว่าผมจะไปพ้นมั้ย
ผมไม่เคยตกอยู่สถานะการแบบนี้ และคิดว่าทั้งชีวิตจะไม่ทำตัวแบบนี้ แต่ตอนนี้ผมกลับเป็นคนอ่อนแอที่โดนคนอื่นตราหน้าว่ามือที่สาม
ผมควรทำยังไงดีครับ ถ้าผมคบเค้าแต่แรกผมคงไม่ต้องทนเสียเค้าไปแบบนี้ใช่มั้ยครับ
เพราะผมใจอ่อนแอ เลยเจ็บปวดเพราะคำว่ามือที่สาม
แต่ตัวเค้าเอง ก็ยังคิดถึงผมยังติดต่อกับผม ตัวผมเองเลือกทำตามสมองคิดว่าผิดคุยนะ แต่ปฎิเสธพยายามตัดบทสนทนาหลายครั้ง จนเค้าพูดว่า ทำไมผมไม่ทำตามความรู้สึกตัวเองบ้าง ผมตอบกลับไปง่ายๆว่ามันผิด แม้ผมปฎิเสธไม่คุยกะเค้าหลายครั้ง แต่ทุกครั้งก็ยังคุยบ้าง ซึ่งรู้ตัวครับเหมือนจะเป็นคนดี แต่ก็ดีไม่จริงเพราะยังแอบคุยกับแฟนคนอื่น
พอผมคิดแบบนี้หนักเข้า ผมพยายามบอกลาเลิกติดต่อกับเค้าหลายครั้ง แต่ทุกครั้งที่เดินออกไปไม่นานก็กลับมาคุยกับเค้าเหมือนเดิมจนครั้งล่าสุด ผมตัดสินใจบ๊อกทุกอย่าง ลบทุกทาง เค้าพยายามติดต่อกลับมาพยายามยื้อผมทุกทางเหมือนทุกๆครั้ง ผมไม่ตอบสนอง ผมหายไป แต่ก็มีบ้างที่ให้เพื่อนแอบส่องเฟรสให้ เค้ายังเพ้อคิดถึงผม รู้สึกดีนะที่ไม่ลืม แต่ไม่เคยกลับไปคุย ทั้งๆที่คิดถึงมากทรมานมากครับ จนวันนึงผมทราบข่าวว่าเขาป่วย ความเข้มแข็งที่ผมสร้างมาเวลาหลายอาทิตย์ที่ผมวิ้งหนีเขาสูญเปล่า
ผมเลือกจะทักไปถามว่าเค้าเป็นยังไง แล้วสุดท้ายก็จบตรงที่กลับมาคุยกะนแต่คราวนี้มันมากกว่าทุกครั้งผมยอมจำนนกับความรู้สึกมากกว่าสมอง ผมคุยดีกะเค้าง้อเค้า ไม่แข็งใส่เค้าเหมือนก่อนหน้านี้ เค้าเองดูดีใจที่ผมกลับมาทำทุกทางเพื่อที่ได้คุยได้เจอผม ไม่ยอมให้แฟนเค้ามารับกลับบ้าน กลับมาอยู่บ้านตัวเองเพื่อที่จะได้คุยกับผม วันนึงผมถามเค้าว่า เรื่องของเราจะเป็นยังไง เค้าบอกกลับมาว่าเชื่อใจเค้า เค้าจะไม่ปล่อยผมไป ฟังแล้วรู้สึกดีนะ แต่ลึกๆถามตัวเองว่านี่กูกลายเป็นคนเลวได้ขนาดนี่เลยหรอ
เราคุยกันได้ซักพักเค้าก็บอกกับผมว่าเค้าไม่รู้จะทำยังไง ไม่มีข้ออ้างที่จะได้คุยกับผมแล้ว เหมือนตัวเค้าเองลังเลว่าจะเลือกใคร
ตอนนั้นผมรู้สึกแย่มาก ร้องไห้ ผมบอกกับเค้าว่าอยู่ที่ตัวเค้า
ในใจผมคิดแล้ว มันมีความสุขนะ แต่ก็เจ็บ ผมกำลังจะวิ่งหนีเค้าอีกครั้ง ซึ่งผมไม่รู้เลยว่าผมจะไปพ้นมั้ย
ผมไม่เคยตกอยู่สถานะการแบบนี้ และคิดว่าทั้งชีวิตจะไม่ทำตัวแบบนี้ แต่ตอนนี้ผมกลับเป็นคนอ่อนแอที่โดนคนอื่นตราหน้าว่ามือที่สาม
ผมควรทำยังไงดีครับ ถ้าผมคบเค้าแต่แรกผมคงไม่ต้องทนเสียเค้าไปแบบนี้ใช่มั้ยครับ