.
ผมคบกับเธอเพราะความจำเป็น แต่งงานในวันที่ผมไร้ทางเลือก เธอเข้ามาในชีวิตผมเพื่อช่วยเหลือชีวิตผมไว้ ในวันที่ผมแทบไม่เหลือใคร เราเจอกันเมื่อ 3 ปีก่อน ผมทักหาเธอ ขอนัดเจอเธอ จำได้ดีสายวันนั้น มีสายฝนโปรยพรำ ผมจอดมอเตอรไซต์หลบฝน เจอเธอท่ามกลางฝนที่โปรยลงตัวผมจนเปียดแฉะ ผมไม่มั่นใจเอาเสียเลยละวันนั้น กลัวเธอจะปฏิเสธ เธอบอกเพียงว่า "เธอจะคอยดูแล ช่วยเหลือผมเอง" ขอเพียงผมไม่ทอดทิ้งเธอ
.
>
4 เดือนต่อมา ผมตกลงปลงใจคบกับเธอ ตั้งแต่มีเธอเข้ามา ชีวิตผมก็เริ่มเข้ารูปเข้ารอย มีข้าวกินทุกมื้อ มีเวลาว่างได้ทำสิ่งที่อยากทำ ผมคอยปรนนิบัติดูแลเธออย่างดี เธอบอกผมว่า รอคนอย่างผมมาแสนนาน เธอไม่อยากให้ผมจากเธอไป แม้เพียงเสี้ยววินาที แต่ผมน่ะสิ ไม่รู้จะเรียกมันว่าความรักได้ไหม ความสัมพันธ์มันเกิดขึ้นในวันที่ผมอ่อนแอ ผมเหมือนต้นไม้ที่พร้อมจะล้มลง และรอคอยใครสักคนมาโอบอุ้มผมไว้ นั่นคือเธอ เธอโอบอุ้มผม แต่ผมมิอาจรักเธอ ผมไม่ได้รังเกียจเธอหรอก ไม่เลย ไม่เคยคิดรังเกียจ แต่บางทีเธอก็น่าเบื่อเกินไปสำหรับผม เธอคือผู้หญิงที่ดี สม่ำเสมอ และไม่เคยทำร้ายผม แต่...แต่ผมก็ยังอยากอยู่กับเธอ จนกระทั่ง….
.
>
ผมเจอเธออีกคนหนึ่ง เธอเข้ามาในวันที่ผมแข็งแรง เราเจอกันโดยบังเอิญ แต่เหมือนมีอะไรบางอย่างดึงดูดผมให้เข้าไปหาเธอ ใช่แล้ว ใช่แล้ว ผมเคยเจอเธอเมื่อสมัยเด็ก เราเคยเป็นเพื่อนกัน ผมลืมเธอไปตั้งนานแล้ว เราเคยวิ่งเล่นด้วยกัน นับจากวันนั้นจนถึงวันนี้... 10 กว่าปีได้ละมัง เหมือนความทรงจำทั้งหมดพรั่งพรู หลั่งไหลกลับมา ความทรงจำที่ผมไม่เคยลืม…
.
>
สมัยประถม ผมมีเพื่อนร่วมชั้นเรียนก็มากหลาย แต่...มีแต่เธอเท่านั้นที่ผมรู้สึกอยากอยู่ด้วยที่สุด มันไม่ใช่ความรัก ผมในวัยนั้นยังไม่อาจรู้จักความรักด้วยซ้ำไป รู้แต่เพียงว่าผมสามารถใช้เวลาร่วมกับเธอได้ไม่รู้เบื่อ ผมอยู่กับเธอแล้วเป็นตัวของตัวเอง ผมคิดในสิ่งที่อยากคิด พูดในสิ่งที่อยากพูด ได้ทุกอย่างเมื่ออยู่กับเธอ วันนั้นกับวันนี้ไม่เคยเปลี่ยนไป เธอเป็นโลกอีกใบของผม โลกที่ไม่เคยตัดสินผม โลกที่พร้อมให้ผมไปหลับพัก ได้ทุกเวลาที่ผมต้องการ
ความสัมพันธ์กับเธอค่อยๆเริ่มก่อตัวขึ้นอีกครั้ง มันก่อตัวโดยอัตโนมัติ ไม่ต้องอาศัยความพยายามใดๆ ในช่วงแรกนั้นบางทีผมก็สงสัยว่า เราสองคนเกิดมาเพื่อรักกันใช่รึเปล่า ทำไมเวลาถึงพรากเราสองคน ไปนานเสียขนาดนี้ โลกนี้ใจร้ายที่พรากเธอจากความทรงจำผมไป แล้วโลกก็เหวี่ยงเธอกลับมา ในวันที่ผมมีใครอีกคน ใครที่แสนดี มั่นคง และพร้อมมอบชีวิตที่ดีให้แก่ผม แต่กับเธอ มันคือความรักในความทรงจำ รักที่กินไม่ได้ รักที่โลดโผน รักที่ต้องแลกด้วยชีวิต และไม่อาจรับประกันสิ่งใดได้เลยจากเธอ แต่ผมรักเธอ
.
>
ผมไม่อาจตัดใจจากเธอทั้ง 2 คนได้ ผมยอมเป็นคนเลวชั่วช้า ใครจะว่าอย่างไรก็ช่าง ผมไม่อยากเป็นคนเลว แต่เมื่อการเป็นคนเลวแล้วชีวิตไปต่อได้ เป็นคุณจะเลือกไปไหม หรือคุณจะเลือกเป็นคนดี ทิ้งรักในความทรงจำ รักแท้ที่โดนพรากจากไป และอยู่กับรักที่มั่นคง แต่คุณมิได้อาจรักเธออย่างแท้จริง คุณจะเลือกเป็นคนดีหรือคนเลว
.
>
ยิ่งเวลาผ่านไป ผมกลับยิ่งถลำลึกลงไปมากขึ้นเรื่อยๆ ผมใช้ทุกช่วงเวลาที่สามารถปลีกตัวออกจากเธอได้ ไปหาเธออีกคน ไม่ว่าจะเช้า สาย บ่ายเย็น วินาที นาที ชั่วโมง หรือเป็นวัน ผมจะไปหาเธอ ผมจะอยู่กับเธอ ยิ่งยากลำบากเท่าไหร่ ผมกลับยิ่งถวิลหาแต่เธอ แต่กับเธออีกคน เธอเป็นของตาย แต่ผมก็มิอาจขาดตกบกพร่องในหน้าที่ เมื่ออยู่กับเธอ ผมยังคงดูแลเธอ ช่วยเหลือเธอ และร่วมสร้างรากฐานร่วมกันเพื่อวันข้างหน้า เธอเตรียมทางเดินไว้ให้ผมแล้ว แต่ผมน่ะสิกลับยังลังเลอยู่ตรงกลางทาง ใช่เธอเป็นผู้หญิงที่เก่ง เธอมาจากครอบครัวที่เลี้ยงดูเธอมาอย่างดี เธอเพรียบพร้อม แต่เธอเลือกผม และผมกำลังลังเลจากเธอ
.
>
กับเธออีกคน เหมือนเป็นชีวิตที่ต้องหลบๆซ่อนๆ เป็นรักที่คงไม่ได้รับการยอมรับจากสังคม รักที่คนรอบข้างไม่สนับสนุน เป็นรักที่เรารู้ซึ่งกันสองคน รักที่ไม่ต้องป่าวประกาศ แต่อยู่ด้วยกันอย่างเงียบงัน โดดเดี่ยว ไร้ซึ่งความมั่นคง แต่มันเป็นรักที่สุขสบายใจ ผมแค่เชื่อ ผมเชื่ออย่างนั้น มันเสี่ยง และผมต้องเดิมพันธ์ด้วยชีวิตทั้งหมดที่ผมมี
.
>
แล้ววันหนึ่งผมก็เลิกกับเธอ ผมเบื่อเธอ เธอดีแต่ไม่มีสเน่ห์หา เธอไม่อาจใช้ความดีเหนี่ยวรั้งผมได้ “เราขอเลือกทางเดินของเรานะ” ผมบอกเธอและเดินจากไป ไม่มีแม้เศษเสี้ยวน้ำตาจากเธอ มีเพียงรอยยิ้ม ยิ้มเจือนปนความอาลัยคิดถึง ต่อช่วงเวลา 2 ปีที่เรามีร่วมกัน ผมคิดถึงเธอ คิดถึงช่วงเวลาดีๆ คิดถึงรอยยิ้ม เสียงหัวเราะที่มีร่วมกัน แต่ผมโง่เองที่มาคิดถึงในวันที่สายเกินไป ผมเลือกจากเธอไป เพื่อไปหาใครอีกคน ไม่ใช่เธอคนนั้น แต่เป็นเธออีกคนที่เราเพิ่งเจอกันไม่นาน คุณไม่ต้องมาหวังความดีจากตัวผมหรอก ผมไม่นับถือมัน ผมหลงความงามชั่ววูบที่ได้รับจากเธอ ตกลงปลงใจกับเธออย่างฟ้าแล่บ และผมก็ย้ายไปอยู่กับเธอ
.
>
มันเร็วเกินไป เธอสวยแต่รูปแต่รอยจูบมิหลงเหลือกลิ่นหอมใดๆติดมา เรามีปากเสียงกันตลอด ผมเหนื่อย ผมเครียด ผมเสียใจ ผมไม่น่าจากเธอมา เธอส่งข้อความกลับมาหาผมว่า “ถ้าไม่ไหวก็กลับมานะ รออยู่” เธอคงเห็นสเตตัสผม เธอยังมีเยื้อใยกับผม กับเธออีกคน ก็ไม่เคยทอดทิ้งผมไป ไม่ว่าจะช่วงเวลาใดๆ เธอยังเป็นรักที่ไร้กฎเกณฑ์ ไม่เคยเรียกร้องความสัมพันธ์ใดๆกับผม เพียงแค่เวลาไหนที่ผมไม่สบายใจกับโลกอีกใบ เธอพร้อมโอบอุ้มผมไว้ในโลกอันกว้างใหญ่ของเธอ ในโลกที่มีแค่เราเพียงสองคน
.
>
ไม่นานนักผมก็เลิกกับเธอคนใหม่ ผมทนต่อไปไม่ไหว กับผู้หญิงแบบนี้ เธอเรียกร้องเวลาจากผมมากไป ผมให้เธอไม่ได้ เธอไม่ใช่เจ้าของชีวิตผม และผมจะไม่ยินยอมให้ใครมาครอบครองชีวิตของผม นอกจากเธอคนนั้นเพียงคนเดียว ผมกลับไปหาเธอ เธอคนที่พร้อมจะให้อภัย สิ่งที่ผมทำพลาดไปเสมอ เธอไม่เคยรีรอ ลังเลที่ผมจะกลับไป เธออ้าแขนรับผม ผมเหนื่อย ผมอยากหยุดพัก เธอคือต้นไม้ที่แผร่ร่มใบ กว้างใหญ่มั่นคงให้แก่ผมเสมอมา ผมกลับมาหาเธอในวันที่เหนื่อยล้าอีกครั้ง
.
>
แต่ผมเปลี่ยนไปแล้ว เธอดีกับผม แต่ผมทุเรศตัวเอง ทุเรศที่ไม่สามารถรักเธอจริงๆได้ซักที บางทีผมก็รู้สึกทุเรศเธอเหมือนกันที่ยังทนผม ผมเป็นคนดีของเธอ แต่ผมไม่อาจเป็นคนรักของเธอแท้จริงได้ เราอยู่กันเพราะผลต่างตอบแทนซึ่งกันและกัน ผมทำดีกับเธอ เธอตอบแทนผม ผมตอบแทนเธอด้วยการใช้เวลาที่อยู่กับเธออย่างเต็มที่ แต่หลังจากห่างกัน ผมก็ไม่เคยทอดทิ้งเธออีกคนให้เปลี่ยวเหงา ความสัมพันธ์ของเราชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ ชัดเจนในความรู้สึก แต่ผมไม่เคยชัดเจนในความสัมพันธ์ เรารักกัน แต่เราไม่อาจมีวันได้คบกัน เรามีเวลาให้กัน แต่มิอาจจะอยู่ด้วยกันตลอดไป ผมอยากเก็บเธอไว้แบบนี้จะได้ไหม เก็บเธอไว้ในความลับตลอดกาล เธอจะเป็นความลับของผม ผมจะเป็นความลับของเธอ
.
>
มาวันนี้ผมมั่นใจแล้วละว่าผมรักเธอ ผมพยายามหาทางบอกเลิกเธออยู่ มันจะเป็นการบอกลาครั้งสุดท้าย และผมจะไม่หันหลังกลับ ผมจะบอกลาโดยทิ้งทุกอย่างไว้ให้เธอ ยกเว้นความรัก ที่ผมไม่อาจทิ้งไว้ให้เธอได้ เพราะผมจะนำความรักนี้ไปมอบให้กับเธอ มันดูชั่วร้ายที่ผมวางแผนไว้หมดแล้ว ผมวางแผนเพราะไม่อยากทำร้ายใคร ไม่อยากให้ใครเดือดร้อน หรือจริงๆแล้วผมแค่รักตัวเอง ผมทำร้ายเธอคนหนึ่ง เพื่อไปฝากชีวิตที่ว่างเปล่าไว้กับเธออีกคนหนึ่ง ผมลังเลไม่ก้าวต่อไปเพียงเพราะความกลัว กลัวความไม่แน่นอน ชีวิตนี้มีมีแค่เพียงความรักอย่างใดมิได้หรือ ทำไมชีวิตต้องมีปัจจัย 4 ในเมื่อปัจจัยเดียวที่ทำให้ชีวิตขับเคลื่อนไป คือปัจจัยที่เรียกว่า ความรัก
.
>
ผมควรทำอย่างไรดีครับคุณ ผมควรเลือกทางไหน ผมควรทิ้งรักแท้ที่ต้องกัดก้อนเกลือกินไปด้วยกัน เพื่ออยู่กับความสัมพันธ์ปัจจุบันที่ไม่ใช่ความรักแต่เป็นความสัมพันธ์ที่มั่นคง แสนดี หรือผมควรทิ้งทั้งสองความสัมพันธ์ที่ผมกำลังทำร้ายคนทั้งสอง และเดินจากไปอย่างโดดเดี่ยว แต่อย่าเลยผมไม่อยากเลือกทางนี้ ผมปอดแหกเกินไป ได้โปรดบอกผมที
แต่ขอเถิด โปรดอย่าได้ตัดสินผมจากความเลวที่ผมมี ผมเป็นเพียงแค่คนเลว ที่สับสนในความรู้สึก และเพียงแค่ต้องการทำมันให้ชัดเจนเพียงเท่านั้นเอง
รักสามเศร้า ผมจะเล่าให้คุณฟัง
.
ผมคบกับเธอเพราะความจำเป็น แต่งงานในวันที่ผมไร้ทางเลือก เธอเข้ามาในชีวิตผมเพื่อช่วยเหลือชีวิตผมไว้ ในวันที่ผมแทบไม่เหลือใคร เราเจอกันเมื่อ 3 ปีก่อน ผมทักหาเธอ ขอนัดเจอเธอ จำได้ดีสายวันนั้น มีสายฝนโปรยพรำ ผมจอดมอเตอรไซต์หลบฝน เจอเธอท่ามกลางฝนที่โปรยลงตัวผมจนเปียดแฉะ ผมไม่มั่นใจเอาเสียเลยละวันนั้น กลัวเธอจะปฏิเสธ เธอบอกเพียงว่า "เธอจะคอยดูแล ช่วยเหลือผมเอง" ขอเพียงผมไม่ทอดทิ้งเธอ
.
>
4 เดือนต่อมา ผมตกลงปลงใจคบกับเธอ ตั้งแต่มีเธอเข้ามา ชีวิตผมก็เริ่มเข้ารูปเข้ารอย มีข้าวกินทุกมื้อ มีเวลาว่างได้ทำสิ่งที่อยากทำ ผมคอยปรนนิบัติดูแลเธออย่างดี เธอบอกผมว่า รอคนอย่างผมมาแสนนาน เธอไม่อยากให้ผมจากเธอไป แม้เพียงเสี้ยววินาที แต่ผมน่ะสิ ไม่รู้จะเรียกมันว่าความรักได้ไหม ความสัมพันธ์มันเกิดขึ้นในวันที่ผมอ่อนแอ ผมเหมือนต้นไม้ที่พร้อมจะล้มลง และรอคอยใครสักคนมาโอบอุ้มผมไว้ นั่นคือเธอ เธอโอบอุ้มผม แต่ผมมิอาจรักเธอ ผมไม่ได้รังเกียจเธอหรอก ไม่เลย ไม่เคยคิดรังเกียจ แต่บางทีเธอก็น่าเบื่อเกินไปสำหรับผม เธอคือผู้หญิงที่ดี สม่ำเสมอ และไม่เคยทำร้ายผม แต่...แต่ผมก็ยังอยากอยู่กับเธอ จนกระทั่ง….
.
>
ผมเจอเธออีกคนหนึ่ง เธอเข้ามาในวันที่ผมแข็งแรง เราเจอกันโดยบังเอิญ แต่เหมือนมีอะไรบางอย่างดึงดูดผมให้เข้าไปหาเธอ ใช่แล้ว ใช่แล้ว ผมเคยเจอเธอเมื่อสมัยเด็ก เราเคยเป็นเพื่อนกัน ผมลืมเธอไปตั้งนานแล้ว เราเคยวิ่งเล่นด้วยกัน นับจากวันนั้นจนถึงวันนี้... 10 กว่าปีได้ละมัง เหมือนความทรงจำทั้งหมดพรั่งพรู หลั่งไหลกลับมา ความทรงจำที่ผมไม่เคยลืม…
.
>
สมัยประถม ผมมีเพื่อนร่วมชั้นเรียนก็มากหลาย แต่...มีแต่เธอเท่านั้นที่ผมรู้สึกอยากอยู่ด้วยที่สุด มันไม่ใช่ความรัก ผมในวัยนั้นยังไม่อาจรู้จักความรักด้วยซ้ำไป รู้แต่เพียงว่าผมสามารถใช้เวลาร่วมกับเธอได้ไม่รู้เบื่อ ผมอยู่กับเธอแล้วเป็นตัวของตัวเอง ผมคิดในสิ่งที่อยากคิด พูดในสิ่งที่อยากพูด ได้ทุกอย่างเมื่ออยู่กับเธอ วันนั้นกับวันนี้ไม่เคยเปลี่ยนไป เธอเป็นโลกอีกใบของผม โลกที่ไม่เคยตัดสินผม โลกที่พร้อมให้ผมไปหลับพัก ได้ทุกเวลาที่ผมต้องการ
ความสัมพันธ์กับเธอค่อยๆเริ่มก่อตัวขึ้นอีกครั้ง มันก่อตัวโดยอัตโนมัติ ไม่ต้องอาศัยความพยายามใดๆ ในช่วงแรกนั้นบางทีผมก็สงสัยว่า เราสองคนเกิดมาเพื่อรักกันใช่รึเปล่า ทำไมเวลาถึงพรากเราสองคน ไปนานเสียขนาดนี้ โลกนี้ใจร้ายที่พรากเธอจากความทรงจำผมไป แล้วโลกก็เหวี่ยงเธอกลับมา ในวันที่ผมมีใครอีกคน ใครที่แสนดี มั่นคง และพร้อมมอบชีวิตที่ดีให้แก่ผม แต่กับเธอ มันคือความรักในความทรงจำ รักที่กินไม่ได้ รักที่โลดโผน รักที่ต้องแลกด้วยชีวิต และไม่อาจรับประกันสิ่งใดได้เลยจากเธอ แต่ผมรักเธอ
.
>
ผมไม่อาจตัดใจจากเธอทั้ง 2 คนได้ ผมยอมเป็นคนเลวชั่วช้า ใครจะว่าอย่างไรก็ช่าง ผมไม่อยากเป็นคนเลว แต่เมื่อการเป็นคนเลวแล้วชีวิตไปต่อได้ เป็นคุณจะเลือกไปไหม หรือคุณจะเลือกเป็นคนดี ทิ้งรักในความทรงจำ รักแท้ที่โดนพรากจากไป และอยู่กับรักที่มั่นคง แต่คุณมิได้อาจรักเธออย่างแท้จริง คุณจะเลือกเป็นคนดีหรือคนเลว
.
>
ยิ่งเวลาผ่านไป ผมกลับยิ่งถลำลึกลงไปมากขึ้นเรื่อยๆ ผมใช้ทุกช่วงเวลาที่สามารถปลีกตัวออกจากเธอได้ ไปหาเธออีกคน ไม่ว่าจะเช้า สาย บ่ายเย็น วินาที นาที ชั่วโมง หรือเป็นวัน ผมจะไปหาเธอ ผมจะอยู่กับเธอ ยิ่งยากลำบากเท่าไหร่ ผมกลับยิ่งถวิลหาแต่เธอ แต่กับเธออีกคน เธอเป็นของตาย แต่ผมก็มิอาจขาดตกบกพร่องในหน้าที่ เมื่ออยู่กับเธอ ผมยังคงดูแลเธอ ช่วยเหลือเธอ และร่วมสร้างรากฐานร่วมกันเพื่อวันข้างหน้า เธอเตรียมทางเดินไว้ให้ผมแล้ว แต่ผมน่ะสิกลับยังลังเลอยู่ตรงกลางทาง ใช่เธอเป็นผู้หญิงที่เก่ง เธอมาจากครอบครัวที่เลี้ยงดูเธอมาอย่างดี เธอเพรียบพร้อม แต่เธอเลือกผม และผมกำลังลังเลจากเธอ
.
>
กับเธออีกคน เหมือนเป็นชีวิตที่ต้องหลบๆซ่อนๆ เป็นรักที่คงไม่ได้รับการยอมรับจากสังคม รักที่คนรอบข้างไม่สนับสนุน เป็นรักที่เรารู้ซึ่งกันสองคน รักที่ไม่ต้องป่าวประกาศ แต่อยู่ด้วยกันอย่างเงียบงัน โดดเดี่ยว ไร้ซึ่งความมั่นคง แต่มันเป็นรักที่สุขสบายใจ ผมแค่เชื่อ ผมเชื่ออย่างนั้น มันเสี่ยง และผมต้องเดิมพันธ์ด้วยชีวิตทั้งหมดที่ผมมี
.
>
แล้ววันหนึ่งผมก็เลิกกับเธอ ผมเบื่อเธอ เธอดีแต่ไม่มีสเน่ห์หา เธอไม่อาจใช้ความดีเหนี่ยวรั้งผมได้ “เราขอเลือกทางเดินของเรานะ” ผมบอกเธอและเดินจากไป ไม่มีแม้เศษเสี้ยวน้ำตาจากเธอ มีเพียงรอยยิ้ม ยิ้มเจือนปนความอาลัยคิดถึง ต่อช่วงเวลา 2 ปีที่เรามีร่วมกัน ผมคิดถึงเธอ คิดถึงช่วงเวลาดีๆ คิดถึงรอยยิ้ม เสียงหัวเราะที่มีร่วมกัน แต่ผมโง่เองที่มาคิดถึงในวันที่สายเกินไป ผมเลือกจากเธอไป เพื่อไปหาใครอีกคน ไม่ใช่เธอคนนั้น แต่เป็นเธออีกคนที่เราเพิ่งเจอกันไม่นาน คุณไม่ต้องมาหวังความดีจากตัวผมหรอก ผมไม่นับถือมัน ผมหลงความงามชั่ววูบที่ได้รับจากเธอ ตกลงปลงใจกับเธออย่างฟ้าแล่บ และผมก็ย้ายไปอยู่กับเธอ
.
>
มันเร็วเกินไป เธอสวยแต่รูปแต่รอยจูบมิหลงเหลือกลิ่นหอมใดๆติดมา เรามีปากเสียงกันตลอด ผมเหนื่อย ผมเครียด ผมเสียใจ ผมไม่น่าจากเธอมา เธอส่งข้อความกลับมาหาผมว่า “ถ้าไม่ไหวก็กลับมานะ รออยู่” เธอคงเห็นสเตตัสผม เธอยังมีเยื้อใยกับผม กับเธออีกคน ก็ไม่เคยทอดทิ้งผมไป ไม่ว่าจะช่วงเวลาใดๆ เธอยังเป็นรักที่ไร้กฎเกณฑ์ ไม่เคยเรียกร้องความสัมพันธ์ใดๆกับผม เพียงแค่เวลาไหนที่ผมไม่สบายใจกับโลกอีกใบ เธอพร้อมโอบอุ้มผมไว้ในโลกอันกว้างใหญ่ของเธอ ในโลกที่มีแค่เราเพียงสองคน
.
>
ไม่นานนักผมก็เลิกกับเธอคนใหม่ ผมทนต่อไปไม่ไหว กับผู้หญิงแบบนี้ เธอเรียกร้องเวลาจากผมมากไป ผมให้เธอไม่ได้ เธอไม่ใช่เจ้าของชีวิตผม และผมจะไม่ยินยอมให้ใครมาครอบครองชีวิตของผม นอกจากเธอคนนั้นเพียงคนเดียว ผมกลับไปหาเธอ เธอคนที่พร้อมจะให้อภัย สิ่งที่ผมทำพลาดไปเสมอ เธอไม่เคยรีรอ ลังเลที่ผมจะกลับไป เธออ้าแขนรับผม ผมเหนื่อย ผมอยากหยุดพัก เธอคือต้นไม้ที่แผร่ร่มใบ กว้างใหญ่มั่นคงให้แก่ผมเสมอมา ผมกลับมาหาเธอในวันที่เหนื่อยล้าอีกครั้ง
.
>
แต่ผมเปลี่ยนไปแล้ว เธอดีกับผม แต่ผมทุเรศตัวเอง ทุเรศที่ไม่สามารถรักเธอจริงๆได้ซักที บางทีผมก็รู้สึกทุเรศเธอเหมือนกันที่ยังทนผม ผมเป็นคนดีของเธอ แต่ผมไม่อาจเป็นคนรักของเธอแท้จริงได้ เราอยู่กันเพราะผลต่างตอบแทนซึ่งกันและกัน ผมทำดีกับเธอ เธอตอบแทนผม ผมตอบแทนเธอด้วยการใช้เวลาที่อยู่กับเธออย่างเต็มที่ แต่หลังจากห่างกัน ผมก็ไม่เคยทอดทิ้งเธออีกคนให้เปลี่ยวเหงา ความสัมพันธ์ของเราชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ ชัดเจนในความรู้สึก แต่ผมไม่เคยชัดเจนในความสัมพันธ์ เรารักกัน แต่เราไม่อาจมีวันได้คบกัน เรามีเวลาให้กัน แต่มิอาจจะอยู่ด้วยกันตลอดไป ผมอยากเก็บเธอไว้แบบนี้จะได้ไหม เก็บเธอไว้ในความลับตลอดกาล เธอจะเป็นความลับของผม ผมจะเป็นความลับของเธอ
.
>
มาวันนี้ผมมั่นใจแล้วละว่าผมรักเธอ ผมพยายามหาทางบอกเลิกเธออยู่ มันจะเป็นการบอกลาครั้งสุดท้าย และผมจะไม่หันหลังกลับ ผมจะบอกลาโดยทิ้งทุกอย่างไว้ให้เธอ ยกเว้นความรัก ที่ผมไม่อาจทิ้งไว้ให้เธอได้ เพราะผมจะนำความรักนี้ไปมอบให้กับเธอ มันดูชั่วร้ายที่ผมวางแผนไว้หมดแล้ว ผมวางแผนเพราะไม่อยากทำร้ายใคร ไม่อยากให้ใครเดือดร้อน หรือจริงๆแล้วผมแค่รักตัวเอง ผมทำร้ายเธอคนหนึ่ง เพื่อไปฝากชีวิตที่ว่างเปล่าไว้กับเธออีกคนหนึ่ง ผมลังเลไม่ก้าวต่อไปเพียงเพราะความกลัว กลัวความไม่แน่นอน ชีวิตนี้มีมีแค่เพียงความรักอย่างใดมิได้หรือ ทำไมชีวิตต้องมีปัจจัย 4 ในเมื่อปัจจัยเดียวที่ทำให้ชีวิตขับเคลื่อนไป คือปัจจัยที่เรียกว่า ความรัก
.
>
ผมควรทำอย่างไรดีครับคุณ ผมควรเลือกทางไหน ผมควรทิ้งรักแท้ที่ต้องกัดก้อนเกลือกินไปด้วยกัน เพื่ออยู่กับความสัมพันธ์ปัจจุบันที่ไม่ใช่ความรักแต่เป็นความสัมพันธ์ที่มั่นคง แสนดี หรือผมควรทิ้งทั้งสองความสัมพันธ์ที่ผมกำลังทำร้ายคนทั้งสอง และเดินจากไปอย่างโดดเดี่ยว แต่อย่าเลยผมไม่อยากเลือกทางนี้ ผมปอดแหกเกินไป ได้โปรดบอกผมที
แต่ขอเถิด โปรดอย่าได้ตัดสินผมจากความเลวที่ผมมี ผมเป็นเพียงแค่คนเลว ที่สับสนในความรู้สึก และเพียงแค่ต้องการทำมันให้ชัดเจนเพียงเท่านั้นเอง