เรากับเพื่อนเป็นเพื่อนกันเพราะไปแลกเปลี่ยน ด้วยความที่เหงามากเรากับเพื่อนก็คอลกันทั้งปีไปแลกเปลี่ยนเลย55555 (เพื่อนเราอยู่คนละรัฐกะเรา มันห่างกันมากแบบเจอกันลำบากมากๆ) คือเราสนิทมากแบบรู้ทุกเรื่องของกันเเละกัน มีไรก้ปรึกษากันตลอด เวลาใครมีคนคุยก็คือแข่งกันขิงกันไป แต่วันที่มันมีคนคุยเราบอกก่อนเลยว่าเราไม่ได้ก้าวก่ายเรื่องคนคุยมันเลย เวลามันมีปัญหามันก้ทักมาปรึกษากับเราตลอดเเบบฟีลระบาย แต่มันมีคนคุยขี้หึงมากรวมถึงตัวมันด้วยที่เอาแต่ใจไปหน่อย มันสองคนทะเลาะกันเรื่องเราบ่อยมากที่เราคุยกับมันบ่อยกว่าตัวมันเองคุยกับคนคุยของมัน จะว่าเราผิดเราก้ยอมรับนะเเต่ทุกครั้งที่คุยมันก้เป็นเพราะคนคุยเนี่ยแหละ ปัญหาความรัก บางทีเราก้ว่าการที่เราคุยกับมันไปเที่ยวด้วยกันเเบบสองคนมันก้มากเกินไปบ้าง แค่พอเรารู้สึกว่ามากเกินไปเราก้ลเมันลงทุกครั้งรวมถึงมัน เราสองคนรู้ขอบเขตดี ในตอนนี้เราสองคนก้ไม่ดีมีคนคุย ซึ่งเเน่นอนเราไม่คุยกันเอง ไม่รู้สึกไรกันเเน่นอน คือเรามั่นใจเลยว่าเรากับมันไม่ได้รู้สึกไรกันเเน่นอนเพราะว่าเรารู้นิสัยจนเเบบอย่าเลยมึ้งงงงง เหมือนเอาหมากับแมวมาอยู่ด้วยกันจริงๆ แต่หลายคนก้เข้าใจผิดว่าเราเป็นแฟนกันบ้าง คนคุยบ้าง เพราะเราเจอมันบ่อย แต่หลายคนก็บอกว่ามันดูไม่ดี เราก้รับรู้แล้วก้แก้ไขตรงนั้นนะ
.
.
.
แต่มันมีคำถามที่ว่าการที่เราสนิทกันมากแบบไปไหนมาไหนบ่อยแล้วก้คุยกันบ่อยมันดูไม่ดีหรือว่าเเย่ขนาดนั้นเลยหรอ?????
ช่วยกันให้ความคิดเห็นหน่อยนะคะ หรือว่าคำแนะนำก็ได้ คือตอนนี้รู้สึกเหมือนทางที่บ้านเริ่มไม่ให้ไปไหนหรือว่าให้คุยกันเเล้ว