ก็อย่างที่กล่าวมาตามหัวกระทู้เลยนะครับ
คือผมอยู่กับตายาย มาตั้งเเต่เด็กๆเเล้วสนิทกับท่านมากๆ
รวมถึงพี่-น้อง ญาติๆกันอีก
*เเล้วอยู่ๆวันนึงพ่อกับเเม่ก็มารับผมไปอยู่ต่างอำเภอ
โดยไปเช่าบ้านหลังเล็กๆเเคบๆอยู่กัน เเต่ตอนนั้นไม่รู้ว่าผมคิดอะไรอยู่ ผมคิดถึงพ่อกับเเม่มากๆ
เลยไปอยู่กับเค้า พอมาถึง ผมก็ไม่รู้จักใครเลย ไม่อยากสนิทกับใครเลย ไม่อยากคุยกับใครเลย
เลยเงียบมาตลอด 2-3 ปีที่อยู่กับเค้า
(วันๆนึงผมอยู่เเต่ในบ้านเช่าเเคบๆโดยที่ ไม่ได้ไปไหนเลย ไม่ได้เที่ยวไหนเลย ญาติพี่น้องที่เคยสนิทกันก็ห่างเหินหมด)

พอผมจะจบม.3 (ตอนนั้นผมไม่ไหวเเล้วที่ต้องอยู่ที่นี่ รู้สึกอึดอัด หดหู่มากๆ มีเรื่องอะไรก็ไม่รู้จะไปปรึกษาใคร)
ผมเลยขอเเม่ย้ายร.ร ไปอยู่ในเมือง เพื่อที่จะได้ไปอยู่บ้านตากับยาย
(เเต่เเม่ก็ไม่ให้ไป เเถมมีการบอกว่าเรียนที่ไหนก็เหมือนๆกันเเหละ ไม่ต้องไปไกลหรอกดูเเลยาก)
*ผมเลยคิดในใจว่าตั้งเเต่เด็กนี่เคยดูเเลอะไรมั่งหรอ ถึงมาพูดเเบบนี้ เหมือนตัดอนาคตเราเลย*
เเล้วผมก็ทนอยู่ร.รเดิม จนตอนนี้อยู่ม.5 ผมไม่ไหวเเล้วตอนนี้😭😭 ร้องให้เเทบทุกวัน
อยากกลับไปอยู่บ้านตาเหมือนเดิม อยากมีญาติพี่น้อง คอยเล่นด้วย คอยปรึกษาเหมือนเดิม
(จากตอนเเรกที่รักพ่อเเม่มากๆ เเต่ตอนนี้มัน2จิต2ใจ ระหว่างรักกับเกลียด)

ตามนี้เลยครับ ผมไม่ไหวเเล้วจริงๆเลยอยากจะมาระบาย
ช่วยผมด้วยนะครับ ใครมีความคิดเห็นอะไรบอกผมทีนะครับ
ผมรู้สึกหมดกำลังใจมากตอนนี้
ขอบคุณทุกคอมเมนต์นะครับ