อาจจะเป็น ความคิดของเกียนเองคนเดียวก็ได้
แต่ทุกวันนี้ สัมมาคาราวะ ในเด็กยุคนี้ หายไปเยอะแล้ว
หลังจากที่คนยุค90's เริ่มจะหมดความอดทนกับเด็กยุคนี้
อีกไม่นานคงจะมีการตอบโต้ด้วยการ ปล่อยวาง และนิ่งเฉย
ไม่รับรู้อะไรกับสิ่งที่เกิดขึ้น เช่น การเข้าสังคม การทำบุญ
การช่วยเหลือเด็ก ช่วยเหลือคนยากจน ความมีน้ำใจจะ
หมดไปเหลือแต่คำว่า ตัวใครตัวมันเข้ามาแทนที่

ด้วยความเป็นเด็กที่ถูกสั่งสอนมาให้เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่เลยทำ
ให้เด็กยุค90'sอย่างเกียน จะชอบช่วยเหลือคนยากไร้เช่น
การทำบุญ ในโอกาสต่างๆ หรือแม้แต่การบริจากโลหิส
ก็เพราะถูกผู้ใหญ่ในรุ่นพ่อรุ่นแม่เกียนทำให้ดูเป็นตัวอย่าง
เป็นเด็กต้องเคารพเชื่อฟังพ่อแม่ เชื่อฟังครูอาจารณ์และ
คอยจดจำคำสอนที่ดีๆของผู้ใหญ่..

มายุคนี้ สิ่งเหล่านี้ เริ่มจะหายไปหมดแล้ว แทนที่ด้วยคำว่า
แก่กระโหลกกระลา มนุษย์ลุง มนุษย์ป้า พวกไร้สมอง คือ
คำที่เด็กบางคนยุคนี้ มองคนยุค90's ความเคารพ การ
เชื่อฟัง การเดินตามแบบอย่างที่ดีหายไปหมดแทนที่ด้วย
ความมั่นใจของตัวเอง ข้าเก่ง ข้าเจ๋ง ไม่ต้องให้ใครมาชี้นำ
ไม่ต้องการให้ใครมาเป็นแบบอย่างที่ดี ไม่ต้องการคำสั่งสอน

สิ่งเหล่านี้ละ บรรทอนจิตใจคนยุคเกียนเอามากๆ
ทำให้น้ำใจ และการเอื้อเฟื้อที่มอบให้แก่เด็ก เริ่มจะหมดไป
สมัยเกียนเด็กๆ จะข้ามถนนยังมีผู้ใหญ่มาจูงมือข้ามถนน
ไปกินข้าว บางทีเจอคนไม่รู้จักจ่ายตังให้ เดินไปโรงเรียน
ก็มีผู้ปกครองของเด็กนักเรียนชวนขึ้นรถไปด้วยกัน  นี้ละ
คือต้นแบบที่ทำให้เกียนมีน้ำใจให้กับเพื่อนมนุษย์

พอมาเจอเด็กยุคนี้
บอกตามตรง อย่าว่าแต่จะจูงมือข้ามถนนเลย
แค่มองหน้ามัน มันก็จะถามกลับแล้วว่า มองหาไร...

เพราะแบบนี้ เกียนอยากจะบอกว่า ต่อไปนี้เด็กจะเดินทาง
ไหน ปล่อยไป อย่าไปยุ่ง อย่าไปค้าน ยืนไม่ยืนก็เรื่องมันครับ