เชื่อในคำสอนของพุทธะค่ะ และศรัทธาหลวงพ่อฤาษีลิงดำด้วย เราชอบฟังธรรมเทศนาของหลวงพ่อ โดยเฉพาะหลักธรรมรวมทั้งหลักปฏิบัติต่างๆ เช่น การรักษาศีล ๕ รักษากรรมบท ๑๐ พรหมวิหาร ๔ ตัดสังโยชน์ การเจริญสติด้วยการกำหนดลมหายใจเข้าออก ให้รู้ลมหายใจอยู่เสมอ นึกถึงความตาย
 กระทั่งปรารถนาพระนิพพานเป็นอารมณ์ ประมาณนี้ เราปฏิบัติตามที่หลวงพ่อสอน เพราะหวังพระนิพพานจริงจังจริงๆ เราเป็นทุกข์กับโรคจิตเวชของเรามาก

คือเรายอมรับความจริงว่าเราป่วยนะ และตอนนี้รักษากินยาต่อเนื่องมาหลายปีแล้ว แต่ด้วยสภาพแวดล้อมครอบครัวเราที่เป็นสิ่งเร้า ก็ทำให้เอาเราสติแตกอยู่บ้าง ซึ่งทุกครั้งเราเสียใจมาก แต่เราคุมไม่ได้จริงๆ ขนาดเราพยายามดูจิต ไม่ปรุงแต่ง มันก็เอาไม่อยู่ระเบิดบึ้มเลยเวลาเราโกรธ เราทั้งกินยา และเจริญสติด้วยหลักสติปัฏฐาน ๔ ด้วยค่ะ อาการก็ดีขึ้น เวลาสติแตกก็เบาลง และสั้นลง แต่มันก็ทำให้เราทุกข์อยู่ดี ถ้าจะมองให้เป็นข้อดีของการป่วยคือเราเห็นความทุกข์ในใจชัดเจนมาก และทำให้จิตมุ่งมั่นอยากพ้นทุกข์ค่ะ เรายังไปปฏิบัติธรรมได้นะคะ ยังไม่ถึงกับประสาทหลอน แต่แค่บางครั้งเราหลุดคุมสติไม่อยู่เวลาโกรธอ่ะค่ะ

จริงๆเป้าหมายเราคือปรารถนาพระนิพพานชาตินี้ ไม่รู้หวังสูงไปมั๊ย แต่ถ้าไม่ถึงพระนิพพานอย่างน้อยก็ขอเป็นพระโสดาบัน หรือทำยังไงก็ได้ที่ไม่ทำให้ตัวเองตกอบายอ่ะค่ะ

กายเราป่วย แต่จิตเรามุ่งมั่นถึงพระพุทธเจ้าตลอดเวลา แต่เวลาอาการกำเริบ เราก็รู้สึกไม่ดีเลยค่ะ กรรมเวรของเราเองไม่โทษใคร เราจะมีโอกาสถึงพระนิพพานชาตินี้ หรือ เข้ากระแสอริยมรรคขั้นต้นมั๊ยคะ หรือต้องเป็นคนจิตปกติบริบูรณ์ดีเท่านั้นถึงไปได้ ทุกวันนี้เราเน้นวิปัสสนากรรมฐานค่ะ ไม่เน้นสมถะมาก เพราะศึกษามาว่าคนป่วยทางจิตเวชไม่ควรนั่งสมถะมากค่ะ จะอาการหนักกว่าเดิม

แล้วเราสงสัยอีกเรื่องค่ะ คนป่วยทางจิตเวชเวลาโกรธจะก่อวจีกรรม หรือ กายกรรม ทั้งๆที่ใจจริงๆเขาไม่อยากเป็นแบบนี้ แต่เพราะกายภาพ หรือ สารเคมีในสมองมันทำงานผิดปกติ ทำให้ควบคุมอารมณ์ตัวเองลำบาก แบบนี้เท่ากับจิตเราก่อกรรมทำบาปหรือเปล่าคะ จิตเราไม่อยากทำ แต่กายมันผิดปกติ พอสติกลับมาก็รู้สึกผิด โกรธตัวเอง แบบนี้เราก็ยังบาปอยู่ใช่มั๊ยคะ 😢