ชีวิตมันวนเเค่1-7วันพอถึง7ก็นับ1ใหม่ชีวิตมันอยู่กับที่ไม่มีเเรงบันดาลใจมันเหนื่อยอยู่ในใจอ่ะมันเเบบเหมือนยิ่งอยู่คนเดียวสมองก็คิดเเต่เรื่องเดิมๆซ้ำๆคำพูดที่เเย่ๆกับการคาดหวังเรื่องต่างๆในชีวิตมันดังอยู่ในหัวใช้ชีวิตไปวันๆดูหนัง อ่านนิยาย อ่านเกี่ยวกับการฆ่าตัวตาย ดูคนกรีดเเขนในทวีต มันวนไปเรื่อยๆจนหมดวันเหมือนจะมีเเค่นี้ทุกคนต่างรู้เป้าหมายของตัวเองเเต่เราไม่รู้คำถามที่ยากที่สุดคืออยากเป็นอะไรอยากทำอะไรเราตอบไม่ได้มันเหมือนพ่อเเม่พยายามกำหนดว่าเเบบนี้ถึงดีต้องทำทุกๆอย่างอยู่ในสายตาพอเราทำในสิ่งที่อยากทำก็มีเเต่ห้ามๆเเละคำพูดสุดฮิตเเค่ตั้งใจเรียนก็พอเเล้วมันอึดอัดเราต้องเเคร์ทุกคนที่อยู่รอบข้างโดยเฉพาะพ่อกับเเม่มันเหนื่อยเราเเค่อยากอยู่เงียบๆไม่มีเสียงใครเเค่อยากระบายให้ใครฟังโดยไม่มีคำถามว่าทำไม! พอระบายกับเพื่อนก็พูดติดตลกกันทั้งๆที่พยายามทำทุกอย่างเเล้วพยายามทำให้ตัวเองมีความสุขเเล้วเเต่ก็ไม่มันก็วนมาที่เดิมมันเเย่นะคะที่ต้องเป็นเเบบนี้ทุกๆวัน...