ตอนนี้เราเกลียดตัวเองมากค่ะ เราชอบควบคุมตัวเองไม่ได้หลังจากที่โมโหแบบสุดๆ ไม่ใช่ไปทำร้ายคนอื่นหรือพังบ้านทำร้ายข้าวของนะคะ แต่เป็นอาการทำร้ายตัวเอง พอเวลาหงุดหงิด เมื่อก่อนเราไม่เคยเป็นเลยค่ะ พึ่งมาเป็นตอนโต คงเริ่มจากที่เราโดนพี่ชายตัวเองกระทืบมั่งคะ เราโกรธแล้วก็เกลียดพี่เรามากๆ มันฝั่งใจมากๆ แต่เราก็ไม่ได้ถึงขั้นคลุ้มคลั้งอะไรนะคะ แต่มีการไปพบจิตแพทย์หลังจากนั้น เพราะเราเกิดอาการระแวงจนเก็บตัวอยู่แต่ในห้องแล้วก็เอาแต่ร้องไห้  แล้วก็เอาแต่คิดถึงแต่เรื่องคืนที่โดนทำร้ายค่ะ หมอเลยบอกเกิดจากอาหการช๊อคทางจิตใจค่ะ

จะโกรธสุดๆ จริงๆ แบบตกใจตัวเองเลยค่ะว่าทำไปได้ยังไง คือตอนที่พ่อแม่ทะเลาะกันเรื่องผู้หญิงของพ่อคนล่าสุด เราอยู่ตรงกลาง ตรงที่พวกเขาทะเลาะกัน เรารับไม่ได้กับสิ่งที่พ่อตัดสินใจ กับสิ่งที่เขาคิด เขาพูดออกมา เราเลยทำร้ายข้าวของแล้วคลั่ง นั้นคือครั่งแรกค่ะ แต่ช่วงนั้นเรามีแฟนด้วยนะ พอที่บ้านเกิดปัญหาเราเลยได้มาอยู่บ้านแฟนเราค่ะ ช่วงแรกๆ อะไรก็ดี เขาเป็นคนที่ทำให้เรากีขึ้นจนเราหยุดไปพบจิตแพทย์เพราะคิดว่าหายแล้ว  แต่หลังๆมา พอคบกันนานขึ้น สิ่งที่เราไม่เคยทำก็ทำ คือพอโกรธสุด เราทำร้ายตัวเองค่ะ  

เรากลัวว่าเราจะทำให้แฟนเราเสียใจ เราไม่ใช่คนงี่เง่า แต่ไม่รู้ทำไม เราชอบหงุดหงิดใส่เขา ทั้งๆที่เราก็รู้ว่าเขารักเรา

เราควรกลับไปพบจิตแพทย์ไหมคะ

เราควรปล่อยให้แฟนเราไปเจอคนที่ดีกว่าเรา จิตปกติกว่าเราไหมคะ เพราะการที่เราเป็นแบบนี้ เรารู้สึกว่ามันบันทรชีวิตคู่ของเราจริงๆค่ะ