เรื่องมีอยู่ว่า เราคบกับแฟนมาเกือบจะ 3 ปีสถานะตอนนี้คือคู่หมั้นเราอายุ 24 ส่วนแฟนเราอายุ 25 เราเรียนอยู่ กทม.แต่แฟนเราทำงานอยู่ต่างจังหวัด และเมื่อไม่นานมามีแฟนเราได้ไปอยู่กับเราทำงานที่ กทม. ซึ่งเราก็เป็นคนจัดหางานให้ทุกอย่าง ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน ทุกครั้งที่ทะเลาะกันเราจะลอบร้องไห้ (พื้นฐานเราเป็นคนขี้น้อยใจ อ่อนไหวง่าย ซึ่งข้อนี้เราได้ถามแฟนวันแรกที่ขอเราเป็นแฟนแล้วว่ารับจุดนี้ได้ไหม แฟนเราตอบว่ารับได้ เราจึงคบกัน ) แต่พอมาอยู่ด้วยกันจริงๆมันกลับไม่ใช่เลย คนที่แสนดีก็หายไป กลับมาจากทำงานเราถามอะไรก็อารมณ์เสียใส่ ชอบพูดเสียงดังใส่อารมณ์ พอเราพูดอะไรไม่เข้าหูทะเลาะกัน จบที่เราร้องไห้ทุกครั้ง และแฟนเราก็นั่งมองเราร้องไห้บ้างบางครั้ง บางครั้งก็นอนดูสักพักละก็เอาผ้าห่มคลุมหัวหลับไปเลย เราก็นั่งร้องไห้คนเดียวจนหลับไป เป็นแบบนี้ทุกครั้ง หรือผิดที่เราเป็นคนอ่อนแอมากเกินไป เราเคยบอกแฟนหลายครั้งว่าขอร้องได้ไหมทุกครั้งที่เราร้องไห้ช่วยกอดเราไว้ได้ไหมแค่กอดเราไว้เราจะหายเองโดยไม่ต้องง้ออะไรเลยแต่ทุกครั้งคำตอบที่ได้ก็คือไม่ เขาจะไม่ยอมกอดเด็ดขาดเพราะเราจะได้ใจ นี่คือเหตุผลของเขา แต่เขาก็ทำเช่นนั้นทุกครั้ง ครั้งล่าสุดเราทนไม่ไหว เก็บเสื้อผ้ากลับต่างจังหวัดเพื่อหวังว่าถ้าเราไม่อยู่เขาอาจจะเห็นค่าเวลาที่มีเราบ้าง แต่ไม่เลย เขายังคงเป็นเหมือนเดิมและยืนยันคำเดิมว่าจะไม่กอดเราตอนที่เราร้องไห้เด็ดขาด (เหตุผลส่วนตัวในมุมของเรา เราทำกับข้าวไม่เป็นแต่ตั้งแต่มีเขาอยู่ด้วย เราทำอาหารเป็นเกือบทุกเมนู เพราะอยากทำเพื่อเขาจนเพื่อนๆเขาทุกคนชื่นชมฝีมือเรา แต่มีเขาเพียงคนเดียวที่บอกว่าทำไมต้องชมก็รู้ตัวอยู่แล้วว่าทำอร่อย ทำไมต้องให้เขาชมหรอถึงจะดีใจทำอะไรหวังคำชมหรอ รูปเราในเฟสเขาก็ไม่ค่อยลงอันนี้พอเข้าใจได้แต่เหตุผลก็เหมือนกัน ทำไมต้องอวด ถ้าคิดว่าตัวเองสวยก็คือสวย รู้ตัวเองทำไมต้องอวด ประมาณนี้ค่ะ ) อยากถามเพื่อนๆว่าเราที่อ่อนแอหรือขอมากไป หรือเขาเฉยชาเกินไป หรือเพราะอะไร เราควรปรับปรุงตรงไหน เรารักแฟนคนนี้มากๆ ไม่อยากเสียเขาไป พยายามทุกวิธีให้เขาเข้าใจเหตุผลของเรา หรือเราอ่อนแอเกินไปเหมือนที่เขาบอกจริงๆ