ผมเคยคิดว่าการอยู่ด้วยเองมันสบายมันสนุกแต่พออกจากบ้านมา2ปีทำให้ผมรับรู้อะไรหลายๆอย่างที่เกี่ยวกับเงินเช่นผมเคยบอกกะตัวเองว่าต้องมีเงินเก็บกลับไปให้ยายกับแม่...ตอนแรกผมพักอยู่กับยายกับแม่ที่กรุงเทพแล้วยายกับแม่ต้องย้ายไปอยู่ที่บางปะอินแต่ผมเป็นคนที่ติดพี่เลือกทางผิดออกมาอยู่ตัวคนเดียวชีวิตผมกลับกันงานแรกของผมที่แม็คโดโนผมทำงานไม่คิดถึงส่วนรวมเอาแต่ใจแล้วผมก็ทดทนงานงานนั้นไม่ได้เพราะความใจร้อนของผมทำให้ผมโดนไล่ออก..(ผมเรียนไม่จบนะครับผมมีวุตป.6)ต่องานที่2ผมทำอยู่ในสนามบินเป็นงานเกี่ยวกับครัวข้าวแกงได้ค่าแรกวันล่ะ300.เจ้าของร้านใจดีแต่ปากแกดุไปหน่อยเค้าบอกกับผมว่าเธอยังไม่18เธอยังทำไม่ถึงเดือนนะงานนี้จะเป็นงานเช้าเข้าก่อนตี5เลิกบ่ายโมงยอมรับว่ามันสบายนะแต่ผมตื่นไม่ไหวเลิกงานไปผมก็กลับไปนั่งกะพี่เพราะผมย้ายมาอยุ่บ้านพี่ผมจน.ผมออกงานมารอบนี้พี่ผมที่อยุ่ด้วยก็ต้องไปทหารทำให้ผมต้องย้ายออกแล้วไปอยุ่ที่อื่นแปลกเนอะ...ผมน่าจะกลับไปอยุ่กับแม่กับยายผมตั้งแต่ตอนนั้นแต่ผมไม่คิดอะไรผมคิดแค่ว่าผมเก่งรอมีตังเก็บหางานดีๆทำผมก็กลับไปหาเค้าได้แล้ว..จนเวลาผ่านไปผมอยุ่กับพี่3คนเช่าห้องอยู่คนแรกผมสนิทเป็นคนที่ทำไรผิดผมอยากจะคุยด้วยตลอดส่วนอีกคนเป็นคนเอาแต่ใจใส่แต่อาลมผมก็คุยนะแต่คุยไม่เยอะไม่ค่อยมีไรอยากจะบอกพี่ผม2คนมีคนทำงานอยุ่1คนเเล้วตอนนั้นผมยังหางานไม่ได้พี่ผมคนแรกที่คุยกันแล้วเข้าคอคือเค้าทำงานอิตเตอร์เลียนส่วนอีกคนพึ่งออกจากอิตเตอร์เลียนเหมือนกันซึ่งผมก็คุยกันไว้แรกว่าพี่2คนจะออกค่าห้องส่วนผมจะออกค่าน้ำค่าไฟ ในกลุ่มพี่ผม3คนยังมีพี่คนโตอีกคนซึ่งสนิทกะพี่อีกคนที่ผไม่ค่อยคุย แต่พี่คนโตสุดก็ดีแถวบ้านผมมันมีหวยยีกีวิ่งแล้วทำอยู่ได้วันล่ะ500แล้วพี่คนโตผมเค้าเป็นคนฝากให้ผมทำงานอยุ่ที่นี้ชีวิตแรกๆมันดีไปหมดล่ะเนอะมีเก็บก็ต้องมีหมดผมเป็นพวกที่แบบว่าเท่าไหร่เท่าเดี๋ยวช่วยออกผมหมดไปกับของพวกนี้เยอะมาก..แล้วพอเวลาผ่านไปผมได้ติดหวยซึ่งเป็นหนี้ก้องแรกของผมเลยในจำนวน6000กว่าบาท..รู้สึกว่าเสียใจมากๆกับหนี้ก้อนนี้ไม่มีใครช่วยได้นอกจากตัวเราเองผมไม่บอกไครจนกระทั่ง......พี่ผมที่ทำงานอินเตอร์เลียนออกไปกลับจากจังหวัด55555ตลกเนอะผมยังคงอยุ่ห้องกะพี่อีกนึงเหมือนเดิมแล้วมันเปลี่ยนไปมากผมต้องเป็นคนดิ้นรนตลอดพี่ผมอีกคนวันๆไม่ทำไรเล่นแต่เกมจนพี่คนโตผมพาเข้าไปทำหวยด้วยกันแล้วเริ่มจะผิดใจกันกับผม..(เดียวมาต่อนะ)😟