เริ่มเลยนะคะเรื่องมีอยู่ว่า ตอนเด็กๆพ่อกับแม่เราเหมือนกำลังจะสร้างบ้านค่ะ และกำลังจะทำอะไรสักอย่างเพื่อเอาเสาลง แล้วเราก็โดดลงหลุมเสาเพราะเห็นเหรียญในหลุมเลยดีใจจะเอาไปให้แม่ดูเลยเรียกให้พ่อยกขึ้น ทีนี้ก็เอาไปบอกแม่ว่า "แม่ๆเจอเงินด้วยดูสิ"แล้วแม่ก็หัวเราะแล้วว่า "เอ๊า ไปเอาเงินในหลุมมาทำไม"แล้วทีนี้คนอื่นๆที่อยู่ด้วยต่างหัวเราะกันใหญ่ แต่นี่กลับรู้สึกไม่ดีเลยค่ะร้องไห้กอดแม่เลย ความรู้สึกตอนนั่นคือไม่ชอบใครมาหัวเราะเยาะตัวเองรู้สึกไม่อยากเป็นตัวตลกงี้ค่ะ จากนั่นเราก็ขี้อายไม่ค่อยสุงสิงกับใคร จนมาถึงประถมค่ะ เราโดนบุลลี่เรื่องหน้าตาจนเราขาดความมั่นใจ และล้อเลียนซ้ำเติมเวลาเราทำผิดหรือทำไรผิดพลาด เราเลยขี้อายไม่กล้าทำให้ตัวเองเป็นจุดสนใจ เพราะไม่ชอบสายตาคนอื่นที่มองมามันรู้สึกกดดันจนทำอะไรไม่ถูก ซึ่งมันก็เป็นปมในใจเรา พอจะเริ่มทำอะไรสักอย่างก็จาดความมั่นใจ กดดันกลัวตัวเองทำพลาด กลัวเป็นตัวตลกให้คนอื่นหัวเราะ พยายามเลี่ยงแม้แต่ถ่ายรูปเพราะเราขาดความมั่นใจในตัวเองไปแล้วค่ะ เราเลยคิดว่าไม่อยากเห็นหน้าทุเรศๆของตัวเอง แต่ก็ดีกว่าแต่ก่อนนะคะที่ไม่กล้าแม้แต่ส่องกระจกเลย จนมาช่วงต้นเดือนค่ะเราอยากเอาชนะตัวเองบ้างโดยการที่จะไปเข้าทีมบาสโรงเรียน แต่ก็ผิดคาดค่ะ ลึกๆคือกลัว กลัวคนอื่นมองตัวเองด้วยสายตาแบบนั้นอีก กลัวตัวเองทำพลาดจนทำให้ทีมต้องแพ้ ไม่กล้าแม้แต่โยนลูกลงห่วง พอกลับมาบ้านร้องไห้เลยค่ะ โทษตัวเองว่าแย่ทำพลาดแล้วพลาดอีก ไม่ได้เรื่อง จนคิดจะเลิกเล่นไปแล้วอยู่เงียบๆแบบเดิม แล้วเรื่องนี้ไม่ได้บอกให้คนอื่นรู้ค่ะ ต่อหน้าคนอื่นเราปกติดีดูร่าเริง แต่มีเงียบๆบ้างเหมือนคนปกติ แต่คนอื่นมองเราว่าเราเป็นคนขี้อายอยู่แล้วไม่สุงสิงกับคนอื่นเป็นเรื่องปกติและไม่ชอบเข้าสังคม แต่ไม่มีใครรู้ค่ะว่าเราไม่ชอบเข้าสังคมเพราะเรารู้สึกกดดันอึดอัดทุกครั้ง แบบเลี่ยงได้เลี่ยง จนมาถึงวันนี้เราทนไม่ไหวเราเบื่อที่จะเป็นแบบนี้มีใครพอช่วยแนะนำเราได้มั่ยคะ