คือตัวผมเป็นคนที่อ่านเรื่องราวต่าง ๆ ความรู้พื้นฐานต่าง ๆ ผลงาน ข่าวต่างประเทศ สงคราม หนัง การทดลองที่น่าสนใจ คอมตั้งแต่เปิดคอมไม่ติด ยันวิธีการบายพาสต่างๆ คือเยอะและจับฉ่ายมากๆ 
 
เวลาคนรอบข้างมีปัญหาหรือสงสัยอะไร เขาก็ชอบพึ่งมาผมนะ ถามบ้างอะไรบ้าง บางทีความรู้บางอย่างเขาไม่รู้แต่ผมรู้ ผมก็จะบอกให้สังเกตอะไรบ้างระวังตรงไหนก็บอก ๆไป แต่ไม่เคยทำตัวให้ใครรู้สึกน่ารำคาญ เพราะตัวผมเองก็เกรงใจคนรอบข้างเหมือนกัน กลัวพูดไปเขาไม่รู้เรื่อง ผมเองก็เปลืองน้ำลายเปล่าๆ ก็พูดแค่พอหอมปากหอมคอพอ 
 
คราวนี้หลัง ๆไม่รู้ผมคิดไปเองหรือเปล่านะ มันจะมีพวกลองของมาแกล้งถามผมบ้าง ไม่รู้จะถามไปทำอะไร คือไม่รู้ดิผมรู้สึกเองหรือเปล่า
หนักถึงขั้น ที่ผมเจอนะคือสมมติว่าครูหรือใคร ๆก็ตามที่ต่างคนแปลกหน้าไปมีปัญหา เพื่อนๆ เขาชอบชี้มาที่ผมว่า
 
"นี่เลยครับคนนี้แก้ได้ ทั้ง ๆที่ผมเองยังมึนๆอยู่ว่าอะไรห้ะ! มีอะไรหรือ สักครู่นะไม่ทันได้ฟัง มีอะไรให้ช่วย" คือมันเป็นแบบนี้ตลอดเลย จนบางทีผมท้อแท้นะครับ
 
กับไอการที่ผมรู้มาก ไม่รู้ว่ารู้มากไปหรือเปล่า คือใครถามอะไรผมก็ตอบได้ ไอการรู้มากของผมเนี่ยล่ะครับ มันกลับสร้างปัญหาเล็ก ๆให้กับผม คือหลัง ๆ
 
 ผมเริ่มปล่อยให้คนอื่นเจอปัญหาแล้วลองแก้ปัญหาเองบ้าง !
 
ก่อนที่จะมาถามผมแล้วอะครับ

ผมอยากรู้ว่า วิธีแก้ปัญหาของผมมันจะส่งผลดีต่อคนรอบข้างไหมครับ ที่เวลามีปัญหาผมมักจะเริ่มอยู่เฉย ๆแล้วมองเขาแก้ปัญหา ถ้าเกิดมันไม่ได้จริง ๆ ผมก็จะไปช่วยเขา
 
ผมยอมรับนะครับว่า การที่ผมได้ไปช่วยคนที่มีปัญหา แล้วคนอื่นมองมาที่ผมดูการแก้ไขจนสำเร็จ มันทำให้ผมยิ้มมุมปากแบบมีความสุขที่ได้ช่วยคน 
 
ผมมีลักษณะคล้าย ๆตัวละครอะไรสักคนครับ ในหนังที่จะมีฝ่ายไอทีอยู่ในบริษัท เวลาคนมีปัญหาก็จะมองมาที่ผมคนเดียว เขาจะเป็นคนแก้ไขให้ตลอด พร้อมบอกวิธีป้องกันปัญหาไม่ให้เกิดขึ้นอีก แต่ไม่ถึงวัน เขาคนนั้นก็เดินกลับมาแล้วก็ให้ช่วยแก้ปัญหาอีกซ้ำไป

เกริ่นนานเลย ผมเขาประเด็นอีกนิดครับ ถึงคำว่าการโดนหมั่นไส้ คือเวลาผมปฏิบัติงานอะไรสักอย่างที่ผมเองถนัดกับงานนั้นมากๆ เช่น

ทดลองปฏิบัติ ผมจะทำมันไว้มากครับ ผมเซียนเลย แล้วผมเองก็เจียมเนื้อเจียมตัวอะนะเกรงใจคนที่ทำไม่เสร็จ คือก็บอกครูเบาๆว่าผมเสร็จแล้วมาตรวจได้

คือหลังๆผมถึงขั้นออกตัวเบาๆเลย ทั้งๆที่ก่อนหน้าที่ผมก็ออกตัวเบาตลอด แต่เดี๋ยวนี้ต้องเบากว่าเดิมอีก คือผมกลัวโดนคนหมั่นไส้มาก
 
และมีอีกแบบนึงที่ผมเองก็เจอเลยคือ การขัดแข้งขัดขากัน คือการทำยังไงก็ได้ ให้ตัวผมเองดูแย่ลง ไม่มากก็น้อย ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง ที่ผมเจอนะคือมันอธิบายไม่ถูกครับ นึกได้หนึ่งอย่างคือ การช่วยสอนงานครับ ตัวผมเองก็ช่วยสอนงานคนอื่นมาเยอะ พอถึงงานที่ผมไม่รู้ ผมจะพึ่งพาใครสักคนมาช่วยสอน มันกลับยากลำบากมากครับ  ขยายความให้นะครับคือ อันนี้คือการจำลอง "ผมไม่รู้วิธีติดตั้งโปรแกรมด้วยคำสั่งต่าง ๆ
ในเทอมินอล"ผมถามคนอื่น เขาดันทำตัวหูทวนลม ไม่รู้เรื่อง แล้วก็ทิ้งให้ผมงมกับปัญหาอยู่คนเดี๋ยวแล้วเขาก็เดินไปส่งงานแบบสบาย ๆ "
ผมเจ็บใจแปลก ๆนะ ทำไมไม่มีใครช่วยเราเลย เวลาคนอื่นมีปัญหาเราก็ช่วยเขานะ แต่พอจวนๆตัว กลับไม่มีใครช่วยเรา แถมทิ้งเราอีก เขาคือคนเดี๋ยวที่ยืนข้างๆโต๊ะปฏิบีติการกับผม แต่ทิ้งได้ลงคอ เอื้ออออออ เจ็บใจ