แนะนำตัวครับบิลลี่ อายุ33 อุปนิสัยใจดีขี้เล่นตัวตลกประจำกลุ่ม ไม่ชอบทะเลาะกับใคร ใครด่า ใครแซว ใครว่า โกรธก็จะพยายามเดินหนี ควบคุมตัวเอง พยายามนิ่งๆ คิดว่าอันนี้คือจุดเริ่มต้นของโรคคือเก็บกด ปัจจุบันเก็บตัว นอนตื่นสายที่สุดเท่าที่จะทำได้ เบื่อหน่าย ไม่อยากเจอใครกลัวไม่กล้าสบตา กลัวปากแหย เหมือนเราไม่จริงใจกลัวคนอื่นเห็น เวลาโกรธจะโกรธจัด ต้องรอให้ทำให้ถึง 3 ครั้ง จึงจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ ใครก็ไม่กลัว

เริ่มแรกคาดว่าจุดเริ่มต้นเกิดจากเป็นคนกลัวพ่อมาก เวลาโดนด่าหรือตำหนิจะก้มหน้าตลอด ไม่กล้าสู่หน้าเวลาจะโดนด่า คือเวลาคุยซีเรียส แต่ไม่เคยเกิดขึ้นกับคนนอกตัวเลย

จนมาเกิดอีกครั้งตอนช่วงที่โตแล้ว เมื่อ 4 ปีที่แล้วทำงานกับบอสต่างชาติ พวกนี้ชอบพูดแสลง ชอบบูลลี่เราก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆอดทนอดกลั้นจนเริ่มรู้สึกอึดอัดที่จะต้องเจอกัน กินข้าวกัน เที่ยวกัน หลังจากทุกคนแยกย้ายกลับประเทศทุกอย่างก็เหมือนปกติ

จนมาเกิดอีกครั้งเมื่อปีที่แล้วไปเที่ยวกับเพื่อนสนิทเมายันเช้าจู่ๆรู้สึกทุกคนมองเราไม่ดี มองเราแปลห เค้าอาจไม่ได้มองเราก็ได้ แต่มันวกิลจริตไปเองทำให้อึดอัดไม่กล้าสู้หน้าหนีไปเมาหลังร้านคนเดียวสุดท้ายอาการแพนิกใจเต้นรัวเริ่มลงเลยไปลากลับบ้าน ครั้งนี้รู้สึกได้ว่าตัวเราเองผิดปกติแน่นอน เริ่มมั่นใจ 

และมาเกิดล่าสุดเมื่อเดือนที่แล้วไปกินข้าวกับเพื่อนๆแฟน รู้สึกไม่อยากนั่งร่วมโต๊ะแคบๆอึดอัด จนเพื่อนสนิทแฟนทักว่าดูหน้าผมซิ พอพูดปุ๊บโรคออกเลย แพนิค ใจเต้น กังวล กลัวเค้าเห็นสายตาของเราที่แข็ง ก้าวร้าว ปากเราที่ยิ้มแหยๆแห้งๆ มือไม้ใจสั่นมีเหงื่อ เลยหนีไปสงบสติอารมณ์ตัวเองในรถ แต่ในหัวมันจำฝังใจทันทีว่าคนที่ทักต้องรู้ เหมือนจี้ปมเรา แม้เค้าอาจจะไม่ได้คิดอะไรลึกขนาดเรา แต่มันก็เกิดผลจากครั้งนี้ 

จนผ่านมาอีกวีกนึงต้องไปเที่ยวตจวเจอกับเพื่อนสนิทแฟน ซึ่งจริงๆผมสนิทกับเค้าด้วยนะ ในหัวมันเหมือนล๊อคเป้าคนนี้ไว้ว่าเค้าจะอ่านใจเราออก หรือเห็นพฤติกรรมแปลกๆของเรา รู้สึกเครียด อึดอัดใจ ทรมาณเป็นอย่างมาก ไม่กล้ามองแม้หางตา พยายามทำตัวให้ปกติที่สุดแล้วแต่สมองมันสั่งว่าคนๆนี้รู้แน่ๆว่าเราวิกลจริต แล้วต้องเที่ยวด้วยกันถึง 2 คืน บอกเลยว่าเป็นความรู้สึกที่แย่มากๆ พยายามแก้ไข พยายามหาคำตอบ พยายามหาทางออกจนมาได้รู้จากอากู๋ว่าเป็นโรคกลัวการเข้าสังคมในที่สุด

จนล่าสุดที่เกิดขึ้นวีกที่แล้วไปเที่ยวกับกลุ่มเพือนสนิทมากๆ ตอนเริ่มต้นทุกอย่างเหมือนปกติ พอเมามากๆแล้วมีความรู้สึกเพื่อนคนนึงจ้องเรา แล้วพูดว่าดูหน้ามันซิ เท่านั้นละอาการกำเริบอึดอัด ทำตัวไม่ถูก ไม่กล้าสบตาคนนี้ ยิ่วเพื่อนคนนี้ยิ่งแซวยิ่งตึงเครียดยิ่งกดดันสุดท้ายทุกทรมาณกับอาการนี้มากๆจนตื่น เลยบอกกับทุกคนว่าเป็นโรคนี้ เพื่อนก็ยังล้อและแซวว่าคิดมากสุดท้ายแต่ก็โล่งใจที่ได้บอกมาระดับนึง แล้วขากลับต้องนั่งรถกลับ คนที่มีปัญหาด่วยคือคนขับเรานั่งด้านหลังตาประสานกันที่กระจกมองหลังบวกกับรถคันแรกเป็นความรู้สึกที่กดดัน ทรมาณเป็นอย่างมาก

ตอนนี้เครียดมากๆ เริ่มไม่กล้าออกสังคมอีกต่อไป เก็บตัวอยู่ห้อง คุยแต่กับคนที่อยากคุย เลยรู้สึกว่าต้องขอคำแนะนำและขอความช่วยเหลือจากคนที่กำลังเป็นและคนที่รักษาหายแล้วช่วยชี้แนะผมด้วยครับ ผมทรมาณจริงๆอยากกลับเป็นคนเฮฮา ทุกคนที่เพือนๆพี่ๆรักเหมือนเดืม ก่อนที่ทุกอย่างจะพังแล้วไม่มีใครคบ 

หรือใครสะดวกหรืออยากระบาย รบกวนขอลายส่งเข้า IB ในนี้ดให้หน่อยครับ ผมจะรีบติดต่อไปครับ 

ขอบพระคุณทุกๆท่านครับที่สละเวลาอ่านและชี้แนะ