คือเราไม่อยากกล้าจะพูดออกไปเลยแมร้งยังไงก็ตามเราพยายามไปทำงานหาตังค์เพื่อครอบครัวแต่เขากลับไม่เคยให้กำลังไปไหนก็โดนว่าไม่เก่งไม่ดีแบบแซวๆแต่เราก็ยิ้มแต่ลึกๆเจ็บเราไม่เคยเล่าเรื่องแย่ๆให้ครอบครัวฟังเลยขนาดเพื่อนสนิทเรายังไม่เล่าเลยเพราะเขาไม่ค่อยสนใจมันแย่นะที่แบบกลับมาจากทำงานเหนือยๆเล่น ทรศ ไปด้วยทั้งๆที่ไปทำงานไม่ได้จับเลยเขาก็หาว่าเราคุยกับใครทั้งวันทั้งคืนทั้งๆที่เราคุยกับเพื่อนหาไรดูเพื่อผ่อนคลายเราเครียดเราท้อครอบครัวไม่เคยรู้เกรดดีอะไรดีๆเขามองไม่เห็นแต่อะไรที่เราทำผิดพลาดเขากลับด่าว่าเราว่ายิ่งโตยิ่งโง่ยิ่งไม่รู้จักทำตัวมีประโยชน์ไปเรียนยังให้เป็นแบบนี่ไปทำงานละเป็นแบบนี่หรอเมื่อก่อนจะมีแม่ทีคอยห้ามแต่เดี๋ยวนี่ไม่เลยเขาจะเข้ามาปลอบเราตอนที่รู้ว่าเราไม่ไหวเรากลัวเสี่ยงโรคซึมเศร้ามากเราร้องไห้เกือบทุกครั้งไปด้านนอกยิ้มพอถึงบ้านก็น้ำตาเวลาร้องไปมันมีอาการปวดตรงสันหลังที่บริเวณไหลปวดหน้าอกแน่นหน้าอกมันท้อไปหมดจนไม่อยากจะสู้กับอะไรแบบนี่อีกต่อไปกำลังก็ไม่เคยมีคนภายนอกก็ไม่มีชีวิตวัยรุ่นก็ไม่เคยได้ใช้เหนื่อยมากตอนนี่