อยากจะลองขอคำปรึกษาพี่ๆ เพื่อนๆ น้องๆ ที่สอบเข้าทำงานราชการ หรือเอกชนได้
เราต้องเตรียมตัวยังไง อ่านหนังสือมากแค่ไหน ต้องใช้ความพยายามมากขนาดไหน
อยากให้ลองเล่าประสบการณ์ให้ฟังค่ะ ตอนนี้คือไม่มีแรงบันดาลใจอะไรเลย
ทำอะไรไม่เป็นชิ้นเป็นอันเลย อายุก็เริ่มเยอะแล้ว แต่สองวันก่อน ไปสัมภาษณ์งานมา
งานเอกชนค่ะ ตำแหน่งติวเตอร์ คือโดนเค้าพูดอ้อมๆว่า ถ้ามีโรคประจำตัว
แล้วเป็นโรคซึมเศร้าเนี่ย เค้าจะไม่รับค่ะ ก็คืออยากรู้ว่า คือตอนนั้นมีอารมณ์ขุ่นมัวมากค่ะ
อยากรู้จริงๆ ว่าทำไมสังคมถึงเห็นคนที่มีอาการป่วยทางจิต เป็นคนที่ทำอะไรไม่ได้
คือในกรณีนี้ เราเป็นจริงค่ะ ไม่ว่าเค้าจะได้ข้อมูลจากไหนมา มันเป็นการปฏิเสธที่เรารู้สึกหน้าเสียมาก
คือเราก็รักษาหลายปีแล้วค่ะ แต่ช่วงหลังๆนี้ เรามีปัญหากับคนในโรงพยาบาล คุณพ่อเราเองค่ะ
คือเค้าแยกบ้านกับคุณแม่ ละมันวุ่นวายมากๆค่ะ เค้าทำให้เรารู้สึกไม่อยากเจอใคร
เหมือนอาการแย่ลง เราอยู่ทุกวันนี้ที่บ้านก็รู้สึกกลัวมีคนมาฆ่า เพราะแม่เรามักจะบอกว่าพ่อชอบทำร้ายร่างกาย
แต่ตอนนี้ปัญหาที่เราประสบคือ แม่เราเป็นหนี้ค่ะ แล้วพ่อไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง แต่อยากได้ของของแม่
เราอยากช่วยแม่ด้วยการเข้าทำงานที่ไหนซักที่ให้ได้ค่ะ แต่แรงกระตุ้นนี้ยังไม่เพียงพอค่ะ
เคยแอบคิดว่า ถ้ามีแฟน เค้าจะทำให้เราตั้งใจเรียนขึ้นไหม ก็ยังหาแฟนไม่ได้ ก็เลยเลิกคิดไปค่ะ
เราก็เลย อืม เคยมีประสบการณ์ตอนนั้น ปี 1 เทอม 1 ได้ 3.28 ได้ที่ 2 ของห้อง ซึ่งเรารู้สึกแย่มาก
เรากดดันตัวเอง ที่บ้านกดดันเรา ด้วยคำพูดทำร้ายจิตใจต่างๆ จนเราต้องฮึดสู้ ขยันอ่านหนังสือ
ตั้งใจเรียนมากๆ จนเทอม 2 ของปี 1 ได้เกรด 3.72 คือเยอะมากๆ แล้วยังไง เกือบจะได้เกียรตินิยมอันดับ 1 , 2 แล้ว
แต่ปี 3 กินยาลดความอ้วน เครียด ปัญหารุมเร้า ช็อกเข้าโรงพยาบาล แฟนทิ้งอีก จบเลยค่ะ
ชีวิต พยาบาลมาประเมินระดับความซึมเศร้าหรืออะไรซักอย่างในตัว สรุปก็เกินมีนไปเยอะค่ะ 555
และหลังจากนั้นมา ปี 4 เรียนไปได้อีก 1 ปี แล้วดร็อปปีสุดท้ายค่ะ พักก่อน หลังจากใช้เวลาส่วนนั้นอยู่กับตัวเอง
เราก็กลายเป็นคนเฉื่อยชาอีก จนตอนนี้ ก็ไม่มีแรงอะไรซักอย่าง ทำอะไรก็ไม่ได้เลย เหมือนมีอะไรมาคอยกดความสามารถของเรา
ไม่อยากจะเดาค่ะ แต่ก็น่าจะที่บ้านอีก คงไม่ใช่ตัวเราที่กดตัวเอง เราคิดนะ เนี่ยค่ะ เรื่องมันเป็นแบบนี้
ตอนนี้ก็จะไม่ไปโรงพยาบาล เพราะพ่อทำงานที่โรงพยาบาล แล้วนั่นนี่กับเราเยอะมาก
พี่ที่เป็นนักจิตก็เริ่มไซโคเรา หลังจากที่เราเริ่มดีขึ้น เราก็เลยเหมือนกลับมาแย่ลงอีก
เราก็ว่าจะไม่ไปไหนแล้ว ไม่หาแล้วหมอ ให้แม่ไปหาแทน แต่บอกเลย อาการเราค่อนข้างแย่ แค่หูแว่วก็คือแย่มากๆเลย
แต่นี่คือระแวงกลัวมีคนมาฆ่าตลอดเวลา เป็นแบบนี้ทุกที่ เรากลัวมากๆๆๆ ทั้งๆที่เราก็ไม่ได้ทำอะไรให้ใคร เข้าใจมั้ยคะ
เพราะฉะนั้น ถือว่าพี่ๆ เพื่อนๆ น้องๆ ทำบุญทำทาน ช่วยเล่าเรื่องตัวเอง หรือประสบการณ์ความมานะบากบั่นให้ฟังหน่อยค่ะ
อยากจะเอามาเป็นตัวอย่าง หรือช่วยแนะนำวิธีที่จะหลุดจากความโคลนติดล้อนี่ซักที อยากมีชีวิตที่ดีกว่านี้ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ