เราอายุเพิ่ง 25 เอง เรากลับรู้สึกล้มเหลวในการใช้ชีวิตมากๆ เหตุเพราะมาจากเราตกงาน และยังหางานทำต่อไม่ได้ 
.
ตั้งแต่เราเรียนมหาลัยเราทำงานส่งตัวเองเรียน และดูแลค่าใช้จ่ายในบ้านบ้างในบางครั้ง (พอเรียนจบก็ดูแลค่าใช้จ่ายทั้งหมดในบ้านเองคนเดียว) ตอนที่เรียนอยู่เราทำงานฟรีแลนซ์ทั่วไป(วาดรูป) พอจบออกมา เราก็ยังทำงานฟรีแลนซ์เดิม + เพิ่มงานฟรีแลนซ์ที่ประจำกับบริษัทแห่งหนึ่งเกี่ยวกับสายงานที่เราเรียนจบมา
.
พอช่วงโควิทที่ผ่านมา บริษัทได้ยกเลิกการจ้างพนังงานไปจำนวนมาก หนึ่งในนั้นก็คือเราด้วย
.
ณ ปัจจุบัน ตอนนี้เรายังคงทำงานวาดรูปของเราอยู่ แต่รายได้ก็น้อยลงมากๆ และยังหางานประจำที่เกี่ยวกับสายงานไม่ได้เพราะส่วนใหญ่การทำงานสายนี้ไม่ค่อยรับ ผญ. T^T ซึ่งมันทำให้เราว่าตัวเองอยู่บ่อยๆว่า ถ้าเราเรียนเก่งกว่านี้ เราคงไม่มานั่งหางานแบบนี้แน่ๆ (ซ้ำเติมตัวเองไปอีกกกก TOT)
.
ทั้งๆที่เงินเก็บที่เรามี + กับงานวาดรูปที่เราทำอยู่ เรามองแล้วว่าอยู่ได้อีกหลายเดือน แต่เรากลับรู้สึกผิดหวังกับตัวเอง ผิดหวังในทุกๆเรื่องเลยโดยเฉพาะเรื่องงานที่ไม่มั่นคง 
.
เราไม่รู้ว่าพ่อกับแม่ผิดหวังในตัวเราไหม แต่เราก็กลับคิดไปเองแล้วว่า เราทำให้พวกเขาผิดหวัง ไม่รู้จะหยุดความคิดนี้ยังไง  เราไม่รู้ว่าเพื่อนๆหรือคนอื่นๆในอายุ25เท่าเรา คิดมากเหมือนเราไหม เราพยายามจะปรึกษาเพื่อนคนอื่นๆ แต่พวกเขาก็ไม่ได้มีภาระอะไรมากมายเหมือนเรา 
.
เรากดดันตัวเองมากไปไหม จะจัดความคิดพวกนี้ออกไปยังไงดี T^T