เรากับมันเป็นเพื่อนที่รู้จักกันมาตั้งแต่ม.1 แต่ตอนนั้นยังไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่ยังไม่ค่อยสนิทกันแล้วตัวของมันเองอ่ะชอบมาเต๊าะเพื่อนกลุ่มเรา เราก็แบบว่าด่ามันตลอดว่าเฮ้ยชอบไอ้นี่หรอ(เพื่อนเรา)ที่มาเต๊อะมาอะไรมันเนี่ยคือชอบมันหรอคือแซวขำๆแหละ แต่มันก็ไม่ได้ค่อยสนใจอะไรเท่าไหร่จนมาม.2 เหมือนมันจะแบบชอบกันจริงๆแล้วเราก็สนิทกับเพื่อนฝ่ายผู้หญิง เพื่อนผช.มันก็แบบว่าให้เราเป็นแม่สื่อให้อะไรประมาณนี้แต่คือเราก็เสนอตัวด้วยแหละก็คือเพื่อนอยากคุยกันอ่ะเนอะเราก็อยากจะให้พวกมันสมหวังกัน แต่ช่วงแรกที่มันคุยกันก็ปกติดีทุกอย่างแฮปปี้มีทะเลาะกันบ้างทักมาหาเราให้เราช่วยไปง้อเราก็ทำหมดแต่พอมันคบกันปุ๊ปเริ่มทะเลาะหนักขึ้นๆจนมันเลิกกันฝ่ายหญิงก็โทรมาร้องไห้ ความที่เรารักเพื่อนก็ทักไปด่าๆๆอีเพื่อนผู้ชายใหญ่เลย แต่พอได้คุยกับเพื่อนผู้ชายได้ฟังสิ่งที่มันทำมันก็ไม่ได้ร้ายแรงขนาดนั้นเราก็ปลอบมันแล้วพอคุยกันเรื่อยๆมันกลายเป็นต้องคุยกันทุกวันบอกฝันดีทุกวันมันมีเรื่องให้คุยทุกวันจนใจเราเริ่มเต้นผิดปกติ เวลามันทักมาเราก็ตอบทันทีเราเริ่มถามตัวเองเเล้วว่าทำไมเป็นแบบนี้ แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรเพราะคิดว่าเราคงไม่มีทางชอบมันหรอกปกติเป็นคนใจเเข็งไม่ค่อยรักใครง่ายๆ แต่พอเริ่มสนิทกับมันก็ชวนกันไปกินหมูกะทะบ้างดูหนังดูคอนเสริต์บลาๆๆ ไปด้วยกันเกือบทุกงานแต่ก็ไม่ได้ไปกับมันสองคนนะเพื่อนคนอื่นก็ไปด้วย พอผ่านไปซัก5เดือนที่สนิทกันก็คุยกันทุกวันเหมือนเดิมแล้วช่วงปิดเทอมนะโอ้โหแทบจะทุกเวลามีโทรมีคอลกันด้วยจนเราไปปรึกษาเพื่อนว่า ทำไงดีกูว่ากูชอบมัน เพื่อนที่ฟังก็บอกว่าเออกูว่าแล้วเห็นคุยกัยแต่ๆๆๆๆที่เราคุยกันน่ะเราไม่ได้คิดว่าคุยเพราะเป็นคนคุยกันอะไรอย่างนั้นนะคิดแค่ว่าคุยเพราะเป็นเพื่อนกันแต่เรามันคิดไม่ซื่อเองที่ไปชอบมันเรารู้สึกผิดมากพอขึ้นม.3เราก็รู้สึกว่าเราชอบมันแบบเต็มหัวใจเเล้วเจอหน้าก็ใจสั่น เวลาเพื่อนเเซวเล่นเราก็เลิกลั่กแต่ตัวมันไม่รู้นะว่าเราชอบจนเราทนไม่ไหวก็ทักไปบอกมันว่าเออกูชอบนะแต่ไม่ต้องห่วงกูจะตัดใจแน่นอนเพราะกูรู้ว่ายังไงเรื่องของเราก็เป็นไปไม่ได้เราบอกว่าเราจะขอไม่ยุ่งกับมันอีกแบบ เออกูขออยู่ในที่ของกูดีหว่าขอไม่ไปกินนู้นเที่ยวนี่ด้วยกันแต่มันก็พูดว่าถ้าไม่ไปมันจะสนุกได้ไงกลายเป็นว่าเราคิดไปเองอีกว่สมันแคร์เรา แต่เรารู้สึกว่าการที่เราชอบมันยังไงก็เป็นไปไม่ได้เพราะเราอ้วนมันไม่มีทางมาสนใจแน่ๆ แล้วอีกอย่างมันคือแฟนเก่าเพื่อนเรายิ่งรู้สึกไม่ดี มีช่วงหนึ่งเหมือนมันคุยกับรุ่นพี่ที่รร.เราก็พอจะรู้ว่าคนนั้นเป็นใครแล้วรุ่นพี่ผญ.ที่มันคุยเราปลื้มเขามากๆๆ แต่พอรู้ว่าเขาคุยกันเราก็อคติกับพี่ผญ.คนนั้นไปเลยดจอหน้าเขาก็รู้สึกไม่ชอบรู้สึกจะร้องไห้ มีวันนึงเราเดินกลับบ้านกับเพื่อนปกติ แล้วเราเห็นเขาเดินมาด้วยกันเราร้องไห้ตรงนั้นเลยร้องแบบหนักมากๆเพื่อนที่รู้เรื่องก็ปลอบส่วนเพื่อนที่ไม่รู้เรื่องก็งง เราไม่รู้ว่าทำไมเราเป็นหนักขนาดนั้นเราพยายามจะตัดใจจากมันหลายรอบเเล้วลบเพื่อนในเฟสเป็นสิบๆครั้งบล็อกไลน์อันฟอลไอจีลบเบอร์โทรศัพท์ตอนทำเราก็บอกมันด้วยนะว่าเออกูขอหายไปซักพักนะกูอยากตัดใจจาก ไม่ต้อง งงด้วยว่าทำไมกูถึงไม่ตอบหรือไม่ทักเพราะกูขอตัดใจ แต่พอทำได้แปปนึงก็รู้สึกว่าเออไม่ต้องทำหรอกถ้าตัดใจได้ตอนไหนก็ตอนนั้นเองแหละแต่เราทำยังไงมันก็ตัดไม่ได้เราไม่ไหวแล้วจะคุยกับใครก็คิดถึงแต่มันฟังเพลงอะไรดูหนังอะไรก็มีมันมาอยู่ในนั้นตลอด จนเราคิดว่าครั้งนี้เราควรตัดเพื่อนกับมันเลยดีมั้ยนี่ก็ชึ้นม.4แล้วย้ายรร.ก็แล้วไม่ได้คุยกันประมาณ1เดือนแต่เราก็ยังรักมันคิดถึงมันอยู่ดี เห้อ..วันนั้นเราไม่น่าเข้าไปยุ่งไม่น่าหวังดีเลยกลายเป็นตัวเองที่ต้องเจ็บที่สุดTT