สวัดดีครับนี่เป็นกระทู้เเรกของผมอยากให้ชาวเน็ตได้ตัดสินใจเผื่อเจอคนเเบบผมก่อนอื่นเลยผมต้องขอ
บอกก่อนนะครับ..ผมมีเเฟนคนหนึ่งคบกันมาได้เกือบๆ2ปีเธอเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของผมมากผมรักเเละผูกพันธ์กับเธอมากเเละผมก็คิดว่าเธอก็เช่นกันเเต่อยู่มาวันหนึ่งมีมือที่สามซึ่งเธอเคยตัดทิ้งเพราะเธอรักผมมากในช่วงนั้นเเต่ในตอนนี้ไม่ใช่เเล้ว..วันที่เกิดเรื่องเป็นวันเสาร์ผมกับเพื่อนนัดกันออกมาทำงานเเล้วผมก็บอกเธอเธอบอกว่าจะไปกับไอ้คนนั้นผมก็คิดว่ามันจะเป็นการประชดเหมือนที่เธอเคยทำมา
ตลอดเเต่ครั้งนี่มันไม่ใช่ผมขับรถผ่านมองเข้าไปในคาเฟ่ที่ผมกับเธอเคยไปเดทกันผมเห็นภาพ2คนนั้นนั่งอยู่ข้างกันผมเลยเข้าไปคุยถามว่าจะเอายังไงกันเเน่จะเลือกใครเธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูไม่มีเยื้อใยเเล้วเเล้วกลับเข้าร้านไปผมก็ยังพยายามตามเเต่เธอไม่พูดเเล้วส่วนไอ้ผู้ชายที่ไปกับเธอก็นั้งทำหน้าไม่ทุกข์ร้อนผมเลยบอกเธอว่างั้นพาไปบ้านหน่อยได้มั้ยจะไปเอาของมาทำงานผมตื้อจนเธอยอมเเต่เธอชวนไอ้นั้นไปด้วยผมก็ยังไม่กล้าขัดเธอปล่อยตามใจไปก่อนพอถึงบ้านผมต้องกลับมารับเพื่อนอีกคนที่บ้านผมไปบ้านเธอผมเลยปล่อยให้เธออยู่กับไอ้นั้น2คนก่อนด้วยความเชื่อใจที่เธอบอกว่าเป็นเเค่เพื่อนผมเลยยอมพอผมไปรับเพื่อนอีกคนมาที่บ้านเธอเเล้วพวกผมก็คิดว่าจะทำงานที่นี่มเดินเข้าไปในบ้านเธอเห็น2คนนั้นทำกับข้าวด้วยกันไอ้หมอนั้นทำทุกอย่างที่มันคสรจะเป็นหน้าที่ของผมคำพูดท่าทางที่ผมเห็นจากเธอที่ทำกับไอ้นั้นมันเป็นสิ่งที่เธอเคยใช้เคยทำกับผมมันเจ็บอยู่นะเเต่ผมก็พยายามควบคุมตัวเองจนสุดท้ายทำงานเสร็จเธอบอกให้ผมกับเพื่อนกลับเเล้วจะอยู่กับไอ้นั้น2คนที่บ้านถึงตรงนี้ผมพิมพ์ด้วยน้ำตาเรื่องมันเกิดมาไม่นานมานี่เองพอเธอบอกเสร็จผมก็จำใจต้องกลับทั้งน้ำตาพอถึงบ้านผมทนไม่ไหวจึงขับรถออกไปที่บ้านเธออีกหวังจะออกไปให้เห็นว่าสรุปเรื่องจะเป็นยังไงพอถึงบ้านเธอผมเเอบย่องเข้าไปเปิดพอเปิดประตูหน้าบ้านเข้าไปเห็นทั้ง2คนนั้งเอาขาทับกัน
เเล้วก็เหมือนจะจับมือกันอยู่ผมขาอ่อนมือไม้สั่นไม่คิดว่าเธอจะเป็นเเบบนี้ผมควบคุมอารมณ์ควบคุมตัวเองเเต่ก็ยังร้องไห้อยู่ดีปรกติเธอจะเเคร์ผมมากเเต่วันนั้นเธอลากผมออกจากบ้านเธอขาไม่มีเเรงจนผมต้องนั้งลงก่อนเธอก็จิกผมเเล้วบอกให้ออกไป..สุดท้ายผมก็ออกมาปล่อยให้เค้าอยู่ด้วนกันผมขับรถกลับทั้งน้ำตาร้องไห้ทรมานมากภาพเก่าๆลอยมาเธอเข้ามาในชีวิตผมมากเกินไปเป็นรักเเรกที่รักมากสุด
ก่อนจะมีเหตุการณ์เเบบนี้เธอดีมากเเคร์ผมทักอย่างช่วงเหลือผมทุกอย่างยอมทุกอย่างผมเลยผูกพันธ์เเล้วรักเธอมากเเต่วันนี้มันไม่ใช่เเล้วใจเธอเปลี่ยนไปเเล้ว..หลังจากที่ผมกลับมาบ้านผมก็ยังพยายามติดต่อเธอเธอก็เหมือนจะให้โอกาสเเต่ในใจของเธอก็มีเเต่ไอ้คนนั้นเเล้วเธอก็บอกผมว่าขอรักษาตัวเองก่อนผมก็ยอมเพราะรัก..จนเหตุการณล่าสุดเป็นวันจันทร์ผมเรียนอยู่ม.6เธอเรียนอยู่บ.ว.ช.ปี3อยู่โรงเรียนเดียวกับไอ้คนนั้นปรกติเเล้วผมจะเดินออกไปหาเธอทุกวันเเต่วันนั้นเธอบอกว่าไม่ต้องออกมาไม้อยากเห็นหน้าเเต่ด้วยความที่คิดถึงมากเสาร์อาทิตย์ก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันปมเลยขับรถออกไปเห็นภาพ2คนนั้นเดินมาด้วยกันเเล้วก็ไปนั้งด้วยกันไอ้ผู้ชายนั้นที่ๆผมเคยนั้งผมทนไม่ไหวจนต้องเข้าไปคุยผมจำได้ว่าพูดได้ไม่ถึง2ประโยคเธอก็ไล่ผมผมทนไม่ไหวจึงตะโกนถามผู้ชายตรงๆว่าจะเอายังไงมีความสุดในความทุกข์ของคนอื่นสนุกมากมั้ยมันไม่ตอบทำเอาผมควบคุมตัวเองเกือบไม่ได้สุดท้ายก็ต้องถอยครับ..เธอบอกว่าถ้าเข้ามายุ่งกับคนของกูหมายถึงไอ้หมอนั้นเธอเอาผมตายเเน่เธอตะโกนไล่ผมเเบบไม่มีเยื้อใยเลยไม่คิดว่าคนที่เคยบอกว่าจะสร้างอนาคตด้วยกันจะเป็นได้ถึงขนาดนี้ผมขับรถกลับบ้านทั้งน้ำตาพยายามลืมเเต่ลืมไม่ได้จริงๆเธออยู่ทุกที่ไปหมดทั้งของขวัญที่เธอเคยให้ภาพเก่าๆของผมที่ตอนนี้ผมไม่ได้อยู่ตรงนั้นเเล้วเธอเคยบอกผมว่าถ้าใครมายุ่งกับเองเราไม่ปล่อยเอาไว้เเน่วันนี้คำพูดนั้นไปอยู่กับคนอื่นเเล้วผมเสียทรงมากนอนไม่หลับจนต้องมาเขียนกระทู้เเน่ตอนตี3ผมเศร้าคิดถึงทั้งๆที่ไม่รู้ว่าเธอจะคิดถึงผมมั้ยยอมรับว่าอยากกลับไปเเต่ใจเธอมันเปลี่ยนไปมากผมไม่มีทางออกตั้งเเต่ตอนนั้นก็ไม่ได้ติดต่อเลยผมเคยเป็นคนที่มีจุดยืนมีความเป็นผู้นำมีความชอบที่เป็นตัวของตัวเองเเต่เธอเข้ามาเปลี่ยผม ณ ตอนนี้มันไม่เหลืออะไรเลยผมควรเริ่มต้นยังไงอยากผ่านมันไปให้ได้อีกไม่กี่วันก็จะได้เข้าค่ายร.ด.ยิ่งจะทำให้ผมคิดถึงเธอไปใหญ่เพราะปีก่อนเธอก็มากับเเม่ผมรับผมออกจากค่อยผมเหนื่อยผมเศร้าผมท้อ..ตอนนี้ผมเลือกเดินออกมาเเต่มันทรมานเหลือเกินมันกลับไปไม่ได้เเน่นอนสุดท้ายเเล้วผมต้องทำยังไงต่อดี..นี่เป็นกระทู้เเรกของผมอาจ
พิมพ์วกวนบ้างเพราะผมพิมพ์ทั้งน้ำตาทั้งความคิดถึงความเป็นห่วงขอบคุณใครหลายๆคนที่เข้ามาอ่านนะครับคืนนี้ไม่รู้จะนอนได้มั้ยเเน่จะพยายาม..ถ้าผิดพลาดอย่างไรก็ขอโทษคนที่เข้ามาอ่านด้วยนะครับ
เลิกเดินออกมาจากผู้หญิงที่หมดรักเราดีเเล้วมั้ย
บอกก่อนนะครับ..ผมมีเเฟนคนหนึ่งคบกันมาได้เกือบๆ2ปีเธอเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของผมมากผมรักเเละผูกพันธ์กับเธอมากเเละผมก็คิดว่าเธอก็เช่นกันเเต่อยู่มาวันหนึ่งมีมือที่สามซึ่งเธอเคยตัดทิ้งเพราะเธอรักผมมากในช่วงนั้นเเต่ในตอนนี้ไม่ใช่เเล้ว..วันที่เกิดเรื่องเป็นวันเสาร์ผมกับเพื่อนนัดกันออกมาทำงานเเล้วผมก็บอกเธอเธอบอกว่าจะไปกับไอ้คนนั้นผมก็คิดว่ามันจะเป็นการประชดเหมือนที่เธอเคยทำมา
ตลอดเเต่ครั้งนี่มันไม่ใช่ผมขับรถผ่านมองเข้าไปในคาเฟ่ที่ผมกับเธอเคยไปเดทกันผมเห็นภาพ2คนนั้นนั่งอยู่ข้างกันผมเลยเข้าไปคุยถามว่าจะเอายังไงกันเเน่จะเลือกใครเธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูไม่มีเยื้อใยเเล้วเเล้วกลับเข้าร้านไปผมก็ยังพยายามตามเเต่เธอไม่พูดเเล้วส่วนไอ้ผู้ชายที่ไปกับเธอก็นั้งทำหน้าไม่ทุกข์ร้อนผมเลยบอกเธอว่างั้นพาไปบ้านหน่อยได้มั้ยจะไปเอาของมาทำงานผมตื้อจนเธอยอมเเต่เธอชวนไอ้นั้นไปด้วยผมก็ยังไม่กล้าขัดเธอปล่อยตามใจไปก่อนพอถึงบ้านผมต้องกลับมารับเพื่อนอีกคนที่บ้านผมไปบ้านเธอผมเลยปล่อยให้เธออยู่กับไอ้นั้น2คนก่อนด้วยความเชื่อใจที่เธอบอกว่าเป็นเเค่เพื่อนผมเลยยอมพอผมไปรับเพื่อนอีกคนมาที่บ้านเธอเเล้วพวกผมก็คิดว่าจะทำงานที่นี่มเดินเข้าไปในบ้านเธอเห็น2คนนั้นทำกับข้าวด้วยกันไอ้หมอนั้นทำทุกอย่างที่มันคสรจะเป็นหน้าที่ของผมคำพูดท่าทางที่ผมเห็นจากเธอที่ทำกับไอ้นั้นมันเป็นสิ่งที่เธอเคยใช้เคยทำกับผมมันเจ็บอยู่นะเเต่ผมก็พยายามควบคุมตัวเองจนสุดท้ายทำงานเสร็จเธอบอกให้ผมกับเพื่อนกลับเเล้วจะอยู่กับไอ้นั้น2คนที่บ้านถึงตรงนี้ผมพิมพ์ด้วยน้ำตาเรื่องมันเกิดมาไม่นานมานี่เองพอเธอบอกเสร็จผมก็จำใจต้องกลับทั้งน้ำตาพอถึงบ้านผมทนไม่ไหวจึงขับรถออกไปที่บ้านเธออีกหวังจะออกไปให้เห็นว่าสรุปเรื่องจะเป็นยังไงพอถึงบ้านเธอผมเเอบย่องเข้าไปเปิดพอเปิดประตูหน้าบ้านเข้าไปเห็นทั้ง2คนนั้งเอาขาทับกัน
เเล้วก็เหมือนจะจับมือกันอยู่ผมขาอ่อนมือไม้สั่นไม่คิดว่าเธอจะเป็นเเบบนี้ผมควบคุมอารมณ์ควบคุมตัวเองเเต่ก็ยังร้องไห้อยู่ดีปรกติเธอจะเเคร์ผมมากเเต่วันนั้นเธอลากผมออกจากบ้านเธอขาไม่มีเเรงจนผมต้องนั้งลงก่อนเธอก็จิกผมเเล้วบอกให้ออกไป..สุดท้ายผมก็ออกมาปล่อยให้เค้าอยู่ด้วนกันผมขับรถกลับทั้งน้ำตาร้องไห้ทรมานมากภาพเก่าๆลอยมาเธอเข้ามาในชีวิตผมมากเกินไปเป็นรักเเรกที่รักมากสุด
ก่อนจะมีเหตุการณ์เเบบนี้เธอดีมากเเคร์ผมทักอย่างช่วงเหลือผมทุกอย่างยอมทุกอย่างผมเลยผูกพันธ์เเล้วรักเธอมากเเต่วันนี้มันไม่ใช่เเล้วใจเธอเปลี่ยนไปเเล้ว..หลังจากที่ผมกลับมาบ้านผมก็ยังพยายามติดต่อเธอเธอก็เหมือนจะให้โอกาสเเต่ในใจของเธอก็มีเเต่ไอ้คนนั้นเเล้วเธอก็บอกผมว่าขอรักษาตัวเองก่อนผมก็ยอมเพราะรัก..จนเหตุการณล่าสุดเป็นวันจันทร์ผมเรียนอยู่ม.6เธอเรียนอยู่บ.ว.ช.ปี3อยู่โรงเรียนเดียวกับไอ้คนนั้นปรกติเเล้วผมจะเดินออกไปหาเธอทุกวันเเต่วันนั้นเธอบอกว่าไม่ต้องออกมาไม้อยากเห็นหน้าเเต่ด้วยความที่คิดถึงมากเสาร์อาทิตย์ก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันปมเลยขับรถออกไปเห็นภาพ2คนนั้นเดินมาด้วยกันเเล้วก็ไปนั้งด้วยกันไอ้ผู้ชายนั้นที่ๆผมเคยนั้งผมทนไม่ไหวจนต้องเข้าไปคุยผมจำได้ว่าพูดได้ไม่ถึง2ประโยคเธอก็ไล่ผมผมทนไม่ไหวจึงตะโกนถามผู้ชายตรงๆว่าจะเอายังไงมีความสุดในความทุกข์ของคนอื่นสนุกมากมั้ยมันไม่ตอบทำเอาผมควบคุมตัวเองเกือบไม่ได้สุดท้ายก็ต้องถอยครับ..เธอบอกว่าถ้าเข้ามายุ่งกับคนของกูหมายถึงไอ้หมอนั้นเธอเอาผมตายเเน่เธอตะโกนไล่ผมเเบบไม่มีเยื้อใยเลยไม่คิดว่าคนที่เคยบอกว่าจะสร้างอนาคตด้วยกันจะเป็นได้ถึงขนาดนี้ผมขับรถกลับบ้านทั้งน้ำตาพยายามลืมเเต่ลืมไม่ได้จริงๆเธออยู่ทุกที่ไปหมดทั้งของขวัญที่เธอเคยให้ภาพเก่าๆของผมที่ตอนนี้ผมไม่ได้อยู่ตรงนั้นเเล้วเธอเคยบอกผมว่าถ้าใครมายุ่งกับเองเราไม่ปล่อยเอาไว้เเน่วันนี้คำพูดนั้นไปอยู่กับคนอื่นเเล้วผมเสียทรงมากนอนไม่หลับจนต้องมาเขียนกระทู้เเน่ตอนตี3ผมเศร้าคิดถึงทั้งๆที่ไม่รู้ว่าเธอจะคิดถึงผมมั้ยยอมรับว่าอยากกลับไปเเต่ใจเธอมันเปลี่ยนไปมากผมไม่มีทางออกตั้งเเต่ตอนนั้นก็ไม่ได้ติดต่อเลยผมเคยเป็นคนที่มีจุดยืนมีความเป็นผู้นำมีความชอบที่เป็นตัวของตัวเองเเต่เธอเข้ามาเปลี่ยผม ณ ตอนนี้มันไม่เหลืออะไรเลยผมควรเริ่มต้นยังไงอยากผ่านมันไปให้ได้อีกไม่กี่วันก็จะได้เข้าค่ายร.ด.ยิ่งจะทำให้ผมคิดถึงเธอไปใหญ่เพราะปีก่อนเธอก็มากับเเม่ผมรับผมออกจากค่อยผมเหนื่อยผมเศร้าผมท้อ..ตอนนี้ผมเลือกเดินออกมาเเต่มันทรมานเหลือเกินมันกลับไปไม่ได้เเน่นอนสุดท้ายเเล้วผมต้องทำยังไงต่อดี..นี่เป็นกระทู้เเรกของผมอาจ
พิมพ์วกวนบ้างเพราะผมพิมพ์ทั้งน้ำตาทั้งความคิดถึงความเป็นห่วงขอบคุณใครหลายๆคนที่เข้ามาอ่านนะครับคืนนี้ไม่รู้จะนอนได้มั้ยเเน่จะพยายาม..ถ้าผิดพลาดอย่างไรก็ขอโทษคนที่เข้ามาอ่านด้วยนะครับ