หนูเป็นเด็กอายุ 18 ที่หนูรู้สึกว่าหนูแบกรับความรู้สึกคนในครอบครัวเยอะมาก เราหนูอยู่กับพ่อ แม่เลี้ยง น้อง ในความคิดของหนู หนูคิดว่าครอบครัวเราเป็นครอบครัวที่ค่อนข้างจะไม่เหมือนใคร พ่อเราทำงานหนักมาก จนแทบไม่มีเวลาจะให้เราหรือน้องเราเลย พ่อคิดว่า พ่อต้องทำงานหนักเพื่อที่จะเอาเงินมาจุนเจือและเลี้ยงดูลูกๆ แต่เรามองว่า น้อยครั้งมากที่เราจะได้รับความอบอุ่นเหมือนกับคนอื่นๆ เราได้แต่เงิน ที่พ่อคิดว่า จะทำให้เรามีชีวิตต่อไปในแต่ละวันได้
ในหนึ่งสัปดาห์ เราได้ใช้เวลาเล็กๆน้อยๆอยุ่กับพ่อ แค่2วัน บางครั้งก็ไม่ถึงวัน และเราถูกพ่อและแม่เลี้ยง สอนมาว่า ให้เข้าใจ ว่าสิ่งที่พ่อแม่กำลังทำให้
หรือ ที่พ่อกำลังทำงานหาเงิน คือ ทุกอย่าง ทำเพื่อเราและน้อง และเราก็เข้าใจอย่างลึกซึ้ง เข้าใจมากๆด้วย จนทำให้เราเกิดความคิดที่ว่า ไม่ว่าเราจะทำอะไร
เรากลายเป็นคนเกรงใจความรู้สึกคนรอบข้างเสมอ มันเป็นเรื่องปกติอยู่แล้วค่ะทุกคน ที่ทำอะไรก็ต้องเกรงใจความรู้สึกคนรอบข้าง แต่เรากลายเป็นคนที่เกรงใจเกิน เราแคร์ความรู้สึกทุกคน จนเราลืมแคร์ความรู้สึกตัวเอง เมื่อเราเจอปัญหาในครอบครัว ที่มันหนักใจมากๆเรายอมรับได้ ไม่ว่าเราจะโดนบ่น ทั้งๆที่เราไม่ผิด เราทำหน้าที่ของเราอย่างเต็มที่ เรียน เป็นเด็กดี เป็นพี่ที่ดี เป็นลูกที่ดี ตั้งใจทำทุกอย่าง ทุกคนมีความสุขกับสิ่งที่หนูทำให้ค่ะ แต่หนูกลับไม่มีความสุขอะไร มันเหมือนกับว่า หนูถูกตีกรอบอย่างมากๆ เช่น หนูต้องเป็นในแบบที่เขาต้องการ หนูถูกพ่อไว้ใจให้แม่เลี้ยงเป็นคนดูแล ซึ่งถามว่า เขาดูแลดีมั้ย ดูแลดีค่ะ แต่ถ้าวันนึงหนูทำไรที่ไม่ถูกใจแม้แต่นิดนึง หนูจะโดนพ่อกับแม่โกรธมาก หนูแทบไม่มีสิทธิ์อธิบายอะไรเลย หนูโดนกดดันหลายๆอย่าง กดดันว่าต้องเป็นเด็กดี ต้องทำงานบ้าน ทั้งๆที่หนูก็ทำอยู่ แต่หนูก็ยังโดนว่า พอไปๆมาๆ หนูโดนแม่เลี้ยงตักเตือนครั้งใหญ่ เขาบอกว่า จะทำอะไร อย่าลืมนึกถึงวันนั้นว่าแม่เคยดูแลอะไรมาบ้าง แม่ทำให้ทุกอย่าง มีแค่อย่างเดียว ที่แม่ไม่ได้ทำให้ คือคลอดหนูออกมา หนูมองว่า แม่เลี้ยงของหนูมีสิทธิ์พูดแบบนี้ด้วยหรอคะ ทั้งๆที่ ตอนนี้หนูก็ยังไปมาหาสู่แม่แท้ๆหนูอยู่ตลอด ยังคุยยังโทรหากันตลอด ยังดูแลอยู่เหมือนเดิม แค่ไม่ได้อยู่ด้วย ทำไมเขาถึงพูดอะไรไม่ให้เกียรติแม่หนูเลย

และหนูต้องทนอยู่แบบนี้มาประมาณหลายปี หนูอยู่ในสภาพที่เลือกอะไรไม่ได้ ต้องเป็นผู้ตามตลอด ไม่มีสิทพูดอะไรได้เลย หนูถูกมอว่า ทำไรก็ผิดไปหมด
หนูไม่เคยได้รับอ้อมกอดของพ่อมาตั้งแต่มีแม่เลี้ยงเข้ามา หนูผิดมากมั้ยคะที่หนูน้อยใจพ่อ เพราะพ่อไม่เคยชวนหนูกินข้าว ได้แต่ซื้อมาแล้ววางไว้ให้ แต่กลับชวนแม่เลี้ยงและหลานออกไปกินข้าว พอหนูพูดเรื่องนี้ไป พ่อกับแม่พูดกันเป็นเสียงเดียวก็เราตื่นสาย พ่อเลยไม่ปลุกไปกิน ทุกคนคิดว่า มันเป็นเรื่องสำคัญมั้ยคะ ที่พ่อควรจะถามเราว่ากินข้าวมั้ย ไปกับพ่อมั้ย เอาไรมั้ย ตื่นหรือยัง ปลุกหนูสักนิด 

และตอนนี้อ่ะค่ะ พ่อกับแม่เลี้ยง เขาก็รับหลานมาอยู่ด้วย เรียกว่าเอามาเลี้ยงเลยก็ได้ เป็นแบบนี้มาประมาณสี่ปีแล้ว หนูกลายเป็นโดนเมินไปเลย เขาเอาแต่เทคแคร์หลาน พาหลาน พาแม่เลี้ยงไปกินข้าวข้างนอก แต่พวกหนูสองคนนั่งกินข้าวอยู่บ้าน หนูต้องดูแลตัวเอง และดูแลความรู้สึกตัวเองมากกๆ 

เรารู้สึกแย่มากๆ เราก็พูดกับใครไม่ได้ ได้แต่นั่งร้องไห้บ่อยๆ บ่อยมากจริงๆ อยู่ในห้องสี่เหลี่ยมคนเดียว เราพยายามปรับตัวแล้ว แต่เราก็เหมือนปรบมือข้างเดียว จนบางทีเราเครียดจนเราเองก็ไม่อยากอยู่ เราเองก็กลัวเป็นโรคซึมเศร้าด้วย

เรื่องมีอีกเยอะค่ะ แต่ไม่อยากเล่าเพราะมันเยอะมากจริงๆ สถานการณ์แย่มากด้วย
เราไม่รู้จะทำยังไงดีแล้วค่ะ
ขอความเห็นหน่อยนะคะ