ตาม หัวข้อกระทู้เลยจ้า สำหรับใครที่สนใจที่ทำธุรกิจอยู่ใช้ต้นทุนไม่มากมาย แต่กำไรเห็นๆ แต่สิ่งคำสัญของธุระกิจนี้คือฝีมือค่ะ
 อยากมาแชร์เรื่องราวประสบการณ์การเปิดร้านเสริมสวยของคุณแม่เราเอง แม่เราหย่าขาดกับคุณพ่อ แม่มาเรียนเสริมสวยอยู่ 6 เดือนเป็นครอส
โรงเรียนที่เรียนคือ สารพัดช่างเชียงใหม่เรียนฟรีสำหรับคนไม่มีเงิน แต่การเรียนเสริมสวยไม่ทำให้เก่งขึ้นแน่นอน แม่เรียนเพื่อได้พื้นฐานและใบประกอบวิชาชีพเท่านั้น หลังจากเรียนจบต้องบอกเลยว่าอยากพึ่งเปิดร้านห้ามเลยค่ะ เพราะร้านเจ้งแน่นอนนะคะ อยากให้ไปหาประสบการณ์จริงๆโดยการไปเป็นลูกน้องเขาก่อน ตอนเรียนกับทำงานจริงต่างกันหัวลูกค้าเส้นผมแต่ละคนต่างกันต้องใส่ใจต้องรักอาชีพนี้จริงๆ แม่เราไปเป็นลูกจ้างร้านๆนึงซึ่งเจ้าของเก่งมากเป็ฯแชม์ผมภาคเหนือส่วนภรรยาเจ้าของร้านเป็ฯแชม์ทำสีผม เป็ฯความโชคดีของแม่ที่มีเจ้านายดีๆเก่งๆเขาสอนหลายอย่าง เขาบอกว่าให้ดูเยอะ การดูเขาทำก็เป็ฯสิ่งสำคัญมันจะบันทึกลงสมอง เวลาทำผมให้ลูกค้าภาพนั้นที่เราดูบ่อยๆจะทำให้จดจำได้ แม่เราทำงาน 5 ปี จนเก่งมาก จึงออกมาเปิดร้านเอง ร้านที่เปิดทำเลไม่ได้ดีมาก เปิดในซอยลึกคนผ่านน้อยและแถวนั้นมีร้านเสริมสวยเยอะมาก แข่งขันกันเยอะมากๆ เริ่มแรกตอนที่เริ่มไปเป็นลูกจ้างแนะนำให้ค่อยๆซื้ออุปกรณ์เพิ่มเรื่อยๆเครื่องไดร์เครื่องหนีบทยอยซื้ออุปกรณ์เล็กๆน้อยๆไปก่อน เครื่องที่ใหญ่ขี้นมาหน่อยแพงหน่อยก็ค่อยๆเก็บเงินหลักเป็นเครื่องอบไอน้ำกับเตียงและเก้าอี้นั่งราคาจะสูงหน่อยแต่ราคาไม่แพงก็มี แม่เริ่มจากอย่างแรก ฝีมือดีก่อน จากนั้นค่อย เริ่มเช่าห้องเปิดร้านเล็กๆ เก้ากี้นั่งทำผม 2 กระจก 2 เตียงสระผม 1 ช่วงแรกลูกค้าน้อยมากบางคนก็หลงเข้ามาบ้าง บางคนเห็นว่าเปิดใหม่ก็มาลองบ้างพอทำดีเขาก็บอกปากต่อปาก ส่วนตัวคิดว่าทำเลไม่ได้สำคัญมากมายกับอาชีพนี้ อาชพีนี้คืนคนเดินเอาเงินมาให้เราถึงที่ไม่ต้องวิ่งไปหาเงิน ที่พูดแบบนี้เพราะปัจจุบันลูกค้าประจำเยอะมากเพราะฝีมือดีคนที่มาทำชอบ บวกกับว่ามีลูกร้านเก่าที่แม่เคยทำอยู่ที่ร้านเดิมมีลูกค้าชอบฝีมือเขาก็ตามมาทำผม แม้จะอยู่ไกลกันมากเลยก็ตาม