ปกติเราเป็นคนที่ยิ้มง่ายมาก อารมณ์ดีตลอดเวลา แต่พอเวลาเราโมโหเราจะโมโหร้ายมากๆเหมือนโรจิตก็ว่าได้ ครังแรกที่ขีดความอดทนเราหมดก็ตอนป.6เรานั่งเล่นอยู่แล้วเพื่อนผ.ชถีบเราไปทับกับเก้าอี้ซึ่งกับเพื่อนผ.ชคนนี้แกล้งเราหลายครั้งเเล้วแต่เราไม่ตอบโต้เพราะถือว่าเป็นเพื่อนแต่พอครั้งนี้เราโคตรโมโหเลยต่อยผ.ชแล้วลากไปในห้องจากนั่นก็ผลักเพื่อนไปโดนโต๊ะจนโต๊ะล้มแล้วจะเอาเก้าอี้ฟาดแต่เพื่อนเข้ามาห้ามทันซึ้งในหัวตอนนั่นไม่มีคำว่ารู้สึกผิดเลยแต่ยังรู้สึกตัวอยู่น่ะว่าตัวเองทำอะไร ครั้งที่2ตอนม.1เพื่อนผ.ชอีกเหมือนกันเป็นผ.ชแต่นิสัยโคตรตุ้ดเลยมันชอบมาถามอะไรเราต่างๆน่าๆแล้วไปเล่าให้คนอื้นฟังในทางที่ไม่ดีซึ้งมันหลายครั้งมากซึ้งครั้งนั่นมันทำให้เรากับเพื่อนอีกคนมองหน้ากันไม่ติดอีกเลยเราก็เลยปรี๊ดแตกเข้าไปกระฉากแล้วต่อยจนคิ้วแตกเพื่อนๆก็มาห้ามและแยกออกจากกันเราเลยเล่าให้ครอบครัวฟังซึ้งแม่บอกว่าให้เราลองอยู่นิ่งๆเมื่อเริ่มรู้สึกว่าโมโหมากๆออกห่างจากคนอื้นหน่อยและพยายามไม่พูดกับใครก่อนถ้าอารมณ์ตัวเองยังไม่คงที่ซึ้งถ้าทุกคนอ่านมาถึงตรงนี้แล้วคิดว่าเราขาดความอบอุ่นหรือไรบอกเลยว่าไม่เลยออกจะปกติมีสังคมมีเพื่อน หลักจากที่ได้คำแนะนำจากแม่เราก็เอามาใช้ซึ้งมันใช้ได้ผลเยอะเลยเพื่อนก็เข้าใจดีแต่มันเริ่มขึ้นอีกเมื่อไม่นานมานี้หลักจากผ่านมา2ปีตอนนี้ก็อยู่ม.3ครั้งนี้เป็นกับครูผ.ชคนหนึ่งเขาเหมือนโรคจิตเลยชอบมายุ่งวุ่นวายกับเด็กเกินเหตุเอาโทรศัพน์เด็กเพราะเด็กเล่นในคาบอันนี้พอเข้าใจแต่จะมาดูแชทเด็กพยายามให้เด็กบอกรหัวผ่านเราว่ามันไม่ใช่แล้วอ่ะแต่นี้มันเกิดกับเพื่อนเราแต่พอมาเรื่อยๆมันเกิดกับเราเว่ยเราเลยโมโหมากแต่ก็พยายามระงับอารมณ์สุดๆเพราะนั้นครูถ้าทำอะไรเราจะเสียประโยชน์มากกว่าแต่ถึงจะไม่ทำอะไรแต่ในใจอ่ะโคตรอยากเอาเก้าอี้ฝาดเลยพอออกมาจากจุดนั่นเพื่อนก็บอกว่าตอนเราปะทะกับครูอะเราโคตรน่ากลัวเพื่อนไม่กล้าสบตาเลยซึ้งมันน่ากลัวกว่าครั้งที่ผ่านมาถึงมันจะไม่มีความรุ่นแรงแต่สายตาและสีหน้าบรรยากาศเหมือนจะฆ่ใจ
าให้ได้เพื่อนๆไม่กล้าแม้จะพูดหรือหัวเราะด้วยซ่ำ เราควรทำไงดีถึงมันจะใจเย็นมากกว่าเดิมแต่พอมันประทุขึ้นมามันก็รุนแรงมากกว่าเดิมเหมือนกันเราไปปรึกษาแม่แม่บอกเราอาจจะมีปัญหากับผ.ชแต่เราว่าเราก็ไม่มีน่ะเราก็มีเพื่อนสนิทเป็นผ.ชคบกับผ.ชเราไม่เห็นมีอะไรเลยแต่เราก็รู้สึกน่ะพอเป็นผ.ญด้วยกันมันมีความใจเย็นและมีเหตุผลมากกว่า ทำยังไงให้มันไม่โมโหว่ะ