เริ่มต้นอย่างงี้นะครับ

บ้านผมเปิดเป็นร้านอาหาร พ่อแม่เป็นคนทำ ผมมาช่วยแม่ช่วงที่มีคนเยอะๆ ซึ่งเอาจริงผมไม่ค่อยอยากช่วยงานเท่าไหร่เพราะผมไม่ค่อยเหมาะกับงานบริการ แต่ผมก็ต้องมาช่วยเพราะไม่มีใครมาช่วยแล้วนอกจากผม แถมแม่ก็เป็นคนขอให้ผมมาช่วยด้วย ผมก็ช่วยอะไรนิดๆหน่อยอย่างจดเมนู จัดกล่องข้าว เก็บโต๊ะ เติมน้ำ อะไรประมาณนี้ครับ แต่ด้วยความที่แม่ผมค่อนข้างเป็นคนโมโหร้าย พอเห็นอะไรขัดหูขัดตา ช้าไม่ได้ดั่งใจก็จะเริ่มขึ้นเสียงและสบถออกมา ซึ่งส่วนใหญ่ผมก็จะเป็นคนโดนนี่แหล่ะครับ เพราะบางครั้งผมไม่คุ้นชินกับงานแบบนี้ แค่มาช่วยเฉยๆ เลยจดเมนูช้าบ้าง จำราคาไม่ได้บ้าง จัดกล่องช้าบ้าง อะไรแบบนี้  พอแม่เห็นก็จะขึ้นเสียง หรือมาทำแทนด้วยท่าทีรีบๆและหงุดหงิด ซึ่งบอกตามตรงว่าผมไม่ค่อยโอเค แต่ก็ต้องทนทำไปเพราะเห็นว่าเป็นแม่ จนวันนี้ผมรู้สึกไม่ไหวเลยคุยกับแม่ ว่า "ผมไม่โอเคนะแม่ ช่วยใจเย็นๆ คุยดีๆกับผมหน่อย " ซึ่งแม่ก็ตอบมาประมาณว่า ผมใจลอย ทนแค่นี้จะทำงานอะไรได้ งานข้างนอกหนักกว่านี้อีก ไม่มีใครมาโอ๋  ซึ่งผมก็เห็นด้วย เพราะผมก็ยังไม่เคยมีประสบการณ์ทำงานข้างนอก แม่น่าจะเคยทำมาก่อนแล้วเอามาสอน  แต่ในใจก็แอบคิดอีกแบบนึงว่า ผมทนทำงานแบบนี้ไม่ได้ หรือทนที่จะทำงานกับแม่ไม่ได้กันแน่? ผมอาจจะดูเป็นเด็กน้อยตามโลกสังคมทำงานไม่ทัน แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่โอเคที่จะทำงานทุกวันกับคนโมโหร้ายอย่างแม่เหมือนกัน อีกอย่างแม่เป็นคนขอให้ผมมาช่วยเอง ผมไม่ได้อยากมาทำตั้งแต่แรกซะหน่อย

ทุกคนคิดเห็นอย่างไรช่วยบอกผมหน่อยนะครับ ขอบคุณครับ