เรามีปมด้อยคือเราพิการขา แต่แฟนเราก็รู้ เค้าก็ไม่ได้ว่าอะไร เราเพิ่งคบกัน พอคบกันเริ่มมามองตัวเองแระ ว่าเค้าคบกับเราเค้าไม่อายหรอ.. รู้สึกยังไงไม่รู้ แต่เขาเอาใจใส่เราตลอดนะ แต่รู้สึกด้อยไมกล้า่ไปกับเ

รายละเอียดตาม link ฮะ ค่อนข้างยาว http://m.manager.co.th/Home/detail/9580000090663 ทำไมรู้สึกอ่านแล้วรู้สึกว่าแอบตบหน้า สนพ V ฉาดใหญ่ๆยังไงไม่รู้

แน่นอนว่าเป็นคนในบ้านผมเอง  ถึงรู้จุดอ่อนว่าผมคิดมากกับเรื่องอะไร   อ่อนไหวเรื่องอะไร ร้องไห้กับเรื่องอะไร เจ็บกับอะไรที่สุด เรื่องไหนแตะต้องแล้วผมจะโมโหคิดมาก  ยั่วขึ้น  &nbs

เหมือนเค้าไม่มีอินเนอร์ ไม่เข้าถึงตัวละครยังไงไม่รู้ ยิ่งฉากแสดงอารมณ์ ฉากร้องไห้ โมโห นี่ยิ่งไปกันใหญ่ การแสดงออกทางสายตาจะยิ้มๆตลอดเวลา ทั้งๆที่ฉากนั้นโกรธ ร้องไห้ เสียใจ ดูแล้วก็ต้องชื่นชมนักแสด

คือว่าเราเคยเป็นคนที่ไม่สนสายตาคนรอบข้างแล้วก็ค่อนข้างคิดบวกค่ะแต่นั่นก็ก็เป็นสมัยก่อนที่จะมีโควิด พอมีโควิดมาช่วงแรกๆได้เรียนอยู่บ้านแต่พอไปโรงเรียนต้องใส่แมสเราก็ใส่บ้างไม่ใส่บ้างเพราะอึดอัดใส่แค่ตอ

แต่ก่อนเราเป็นเด็กร่าเริง ชอบกินมาก แต่เดือนพฤษจิกายนปี2566 เป็นวันที่เราเสียคนรักไปโดยไม่ทันตั้งตัว นั้นคือผู้ที่มีพระคุณของเรา ข้าวไม่ยอมกิน กินแต่น้ำ3-4วันที่คนรักเราเสีย เราทำใจไม่ได้ ร้องไห้ทุกวั

คือว่าช่วงนี้เราบ่อน้ำตาตื้นมากค่ะเจอเรื่องอะไรนิดๆหน่อยๆก็จะร้องไห้แล้ว ซึ่งร้องบ่อยมากร้องแทบทุกวันเลยค่ะอยู่โรงเรียนก็คือบ่อยจนเพื่อนน่าจะรำคาญแล้วค่ะ คือเราคุมมันไม่ไหวจริงค่ะมันไหลออกมาเอง เราไม่

กระทู้แรกนะคะ พิมพ์ไปร้องไห้ไป ไม่สบายใจเลยค่ะ มีเพื่อนหลายคนมากล้อเราว่าทำไมเราดำแบบนี้ มองไม่เห็นเลย คนอะไรดำจังวะ คือพื้นฐานเรา มีพ่อมีแม่ผิวค่อนไปทางผิวสองสีน่ะค่ะ แม่ผิวสองสีธรรมดา ส่วนพ่อถือว่า

น้องแอร์หลังจากได้รับกำลังใจจาก social network แล้ว ไม่รู้ว่ามีสภาพจิตใจที่ดีขึ้นบ้างละเปล่า น้องแอร์หรือเพื่อนน้องแอร์มีโอกาสช่วย update หน่อยครับ ส่วนป้ามหาภัย ผมว่าแกมีปมด้อยนะครับ และแกก็ไม่ได้รั