เคยแต่งไว้นานแล้ว แต่มีปัญหาเรื่องสัมผัสเลือน อันนี้เป็นฉบับแก้ไขค่ะ ขอบคุณท่านผู้รู้ที่กรุณาชี้แนะค่ะ
โปรยปรายเปลือยเปลือกบางพร่างพรมพื้น
สดุดีวันคืนแสนหลอกหลอน
รุกสะสมผุพังอย่างอาวรณ์
ดั่งละครชีวิตลิขิตลาย
อีกกี่ฝนทนกี่แดดที่แผดเผา
ดิ้นร้อนเร่าอินทรีย์ฉงนฉงาย
ปิดความรู้ทู่ความคิดริดกิ่งปลาย
ดุจดังคล้ายคนโง่งมฝังโคลนตม
เผยอเปลือกเลือกคู่เคียงครองคว้า
หวังเพียงลาลบรอยทิ้งขื่นขม
ที่ไหนได้กลับกลอกกลายทุกข์ระทม
ช้ำสะสมร้าวรานผลาญวิญญาณ
ไม่คืนมาอีกแล้วร่ายชีวิต
เดินหน้าปลิดเปลื้องทุกข์รุกขับขาน
เบื่อความช้ำฉีกวันคืนทรมาน
ขอจดจารเพื่อจากลาผาทรนง
เก็บเอาไว้ทำไมนัยน์ความทุกข์
สู้ปลอบปลุกสติรุนผุยผง
มองรวงร่างกระจ่างอย่างเจาะจง
คายคืนหลงลุ่มรักโลภโกรธกลางทาง
เปื่อยเปลือยรุ่ยขุยฉากพรากความฝัน
ท้วงตีบตันภวังค์ทุกข์รุกถากถาง
หายใจเข้าหายใจออกมีปลายวาง
เพื่อละร้างปล่อยปลงเปลื้องเรื่องทั้งปวง
เปลือย (ฉบับแก้ไข)