หรือจริงๆแล้วการมีแฟนหรือการใช้ชีวิตคู่มันทรมานกันนะ?

จดหมายถึงตัวฉันในอนาคต

           สวัสดีตัวฉันที่อายุ 26 ปี กับแฟนคนแรกที่อายุ 37 ปี เราคบกันมาได้ในระยะนึงแล้วนะ ปัญหาความห่างของอายุเรากับแฟนของเรา แฟนเรามีแฟนเก่าทั้งหมด 8 คน แต่เลิกกันด้วยดีและไม่ดี แต่ทุกๆคนยังคงเป็นเพื่อนกันกับแฟนเรา แล้วโทรคุยกันทุกวันแต่เราไม่รู้นะคะว่าคนไหนเป็นคนไหนบ้าง แต่เขาก็ไม่ได้ปิดบังนะว่าคุย เขาก็บอกเราตลอด หนักเข้าๆก็มีมาเจอกันบางครั้งบางคราว จนเรารู้สึกไม่โอเคแล้วนะ เลยมานั่งจับเข่าคุยกันว่า เอ้ยเกินไปป่ะว่ะ เขาก็เอาแต่พูดว่าไม่มีอะไรอย่าคิดมากดิ อดีตก็คืออดีตตอนนี้ทุกคนเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันแล้ว แต่มันบ่อยและเกินไปทุกครั้งเลยนะ นึกถึงเราที่เป็นคนปัจจุบันของเธอมั้งป่ะ เขาก็ชอบว่าให้เราตลอดว่าเราอย่าเยอะได้มั๊ย เขาก็คุยแบบนี้ตลอดตั้งแต่ก่อนคบกันกับเราแล้วแล้วพวกเขาก็ไม่ได้ผิดอะไรอยู่ๆจะไม่ให้คุยเลยมันก็ไม่ใช่เรื่อง  เราเลยบอกว่ามันใช่หรอ เรากลับบ้านมาหลังจากทำงานเธอก็เอาแต่คุยเอาแต่วีดีโอคอลกับคนอื่น ไปเที่ยวกันก็เอาแต่พูดว่าเคยไปแล้วนะเคยมาแล้วกับคนนั้นคนนี้ เธอก็ไม่ได้แคร์ไม่ได้รักเราจริงๆรึป่าว เธอแค่เหงารึป่าว แฟนเราก็ไม่ตอบคำถามเราตรงนี้แต่แค่บอกว่าจะลดลงแล้วก็เพื่อความสบายใจของเรา จนถึงทุกวันนี้เราอยู่กันแบบตึงๆเขาเองก็ดูระแวง ระวังตัวกับทุกๆการกระทำของเขา 

เราเหนื่อยแล้วละ มันคงถึงเวลาที่ต้องปล่อยมือกัน.  เผื่อจริงๆแล้วเธอมีคนในใจของเธออยู่แล้วก็ได้ หรือรอการกลับมาของใครรึป่าว เราขอบคุณเธอที่สอนเราเรื่องความรักและหลังจากนี้เราขอกลับมารักตัวเองหลังจากที่เราลืมการรักตัวเราเองมาหลายปีเพื่อที่จะรักและใส่ใจเธอนะ.....เราจะอดทนและเข้มแข็งผ่านมันไปให้ได้นะ

          ขอให้ตัวฉันในอนาคตมีแต่ความสดใสและเข้มแข็งกว่าที่เคย 😁
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่