แฟนเราเป็นคนที่ไม่มีเวลาให้เลย ทำงาน 7 วัน บางวันก็ทำงานจนดึกดื่น ไม่มีเวลาคุย ไม่มีเวลาตอบแชทเท่าไหร่ บางทีเราก็น้อยใจเค้านะ แต่เค้าก็ไม่มีเวลาง้อเราหรอก 6555 เราอ่ะพยายามปรับตัวพยายามเข้าใจเค้า เราไม่งี่เง่า ไม่งอแง ให้กำลังใจตลอด เห็นเค้าเหนื่อยจากงานก็ไม่อยากให้มาเหนื่อยกับเราอีก แต่หลังๆมันเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ ไม่มีเวลาแม้กระทั่งทักเรามาก่อน เรื่องโทรไม่ต้องพูดถึง พอหนักๆเข้าเราไปงอแง เราบอกว่าเราเหนื่อย เค้าก็บอกว่าเค้ารักเรา แล้วก็ดีขึ้นมาอยู่วันนึง วันต่อไปก็หายไปอีกเหมือนเดิม เราคิดทุกวันเลยนะตอนนี้ว่าเราเหนื่อยเกินไปรึป่าว เราปรับตัวแค่คนเดียวรึป่าว เค้าไม่เห็นปรับเข้าหาเราบ้างเลย บางทีเราน้อยใจเราร้องไห้เค้าก็ไม่สนใจ มันเหนื่อยจนเคยคิดอยากให้คนอื่นมาแทนที่เค้า อยากเลิกกับเค้า แต่เราก็รักเค้ามากเหมือนกัน เราคิดตลอดเลยว่ามันจะไปกันรอดมั้ย เค้าบอกว่ารักเราๆแต่การกระทำมันตรงกันข้าม เค้าไม่สนใจเราซักนิดเลย เรางอลเราโกรธหรือน้อยใจเราก็หายเองตลอด เรารู้นะว่าโตแล้วไม่ควรงี่เง่า เราก็พยายามปรับ พอเราไม่งี่เง่าแล้วยังไง ผลตอบแทนของการไม่มีเง่าที่เค้าให้เรามาคือการที่เค้าไม่สนใจเราซักนิด คิดจะหายก็หาย เค้าคงคิดว่าหายไปไหนก็ได้ กลับมาเราก็ไม่โกรธ เราจะทนไปได้อีกนานแค่ไหนกับความสัมพันธ์แบบนี้อ่ะ รักอย่างเดียวมันก้ไม่พอนะ เหมือนเราอดทนอยู่ฝ่ายเดียวเลย คนเราเจออะไรแบบนี้ไปเรื่อยๆมันจะอดทนได้นานแค่ไหนกันอ่ะ พอเราคุยกับคนอื่นเค้าก็จะมองว่าเรา อีกอ่ะ เราเคยมีบางความคิดนะที่เราจะคุยกับคนอื่น แต่พอนึกถึงหน้าเค้าแล้วเราทำไม่ได้ เค้าทำงานแต่เราจะแอบคุยกับคนอื่นมันไม่ได้ แต่มันเหนื่อยอ่ะ ชวนไปไหนไม่เคยว่าง หรือนัดกันไปไหนไม่เคยมีการวางแผนหรือบอกล่วงหน้าให้เราเตรียมตัว บางทีเราอยากเจอกันบ้างเราไปหาก็ให้เราไปรอ บางทีก็ปล่อยให้เรากลับเอง ไม่เห็นจะดูแลกันบ้างเลย แฟนกันประสาไรอ่ะ ตอนนี้เรามีแฟนก็เหมือนไม่มีอ่ะ ไปไหนมาไหนคนเดียว ทำงานมาเหนื่อยๆก็ไม่มีคนให้งอแงด้วย เราทำยังไงดี เราควรเลิกกับเค้ามั้ย บางทีมันเหนื่อยนะ เวลาร้องไห้โคตรสงสารตัวเองเลยอ่ะ เค้าไม่เห็นมาสนใจมารู้เรื่องกับเราซักนิด เราจะเลิกกับแฟนทั้งที่ยังรักได้จริงๆหรอ หรือเราจะทนต่อไปเรื่อยๆจนกว่าเราจะทนไม่ไหวดี ให้มันเฉยๆหมดรักไปเอง???
#งงหน่อยนะพิมพ์ตามความรู้สึกเลยไม่ได้ย้อนอ่านอีกรอบ