ตามหัวข้อเลยค่ะ ตอนนี้ฉันอายุ 24 ปีเเล้ว เรียนก็เรียนจบเเล้ว เเต่ยังหางานทำไม่ได้ค่ะ บอกก่อนเลยว่าฉันเรียนจบครูมาค่ะ เเต่ฉันไม่ชอบหรอกฉันเรียนเพราะพ่อเเม่ชอบ ฉันสมัครงานผ่านอินเตอร์เน็ตไว้ซึ่งไม่ใช่คร

ฉันคิดว่าทุกครอบครัวก็อาจจะเคยเจอปัญหาที่มันเครียดมากเเละก็อยากให้ผ่านปัญหาเหล่านั้นไปให้ได้สักที การที่เราเป็นลูกเราก็ไม่ค่อยเข้าใจความคิดของผู้ใหญ่หรือผู้ที่เป็นเเม่สักเท่าไร เราคิดเพียงเเต่ว่าไม่เค

คือ เราเรียนคณิตศาสตร์แล้วครูเขาถามคำถามแล้วพวกเราเเละเพื่อนตอบไม่ได้แต่มีเพื่อนคนนึงตอบคำถามอยู่เเต่ครูไม่ได้ยินเเล้วเหมือนครูเขาโมโหที่พวกเราเเละเพื่อนๆไม่ตอบกันครูคนนั้นเลยสั่งงานให้ทำทั้งหมด 1 บท

เรื่องนี้ผ่านมาประมาณ10ปีเเล้วปัจจุบันเราอายุ22เเล้ว เเละยังคงคิดทบทวนเรื่องนี้ซ้ำๆอยู่ตลอด ว่าตอนนั้นมันคืออะไรกันเเน่เเละฉันทำะไรลงไป จึงตัดสินใจเขียนกระทู้นี้ขึ้น เริ่มเเรกตอนนั้นเราเองอยู่ป.4 เป็

เกิดปัญหาคือครูให้แต่งกลอนสุภาพ 3 บท แต่ต้องใส่ชื่อเพื่อนลงไปด้วย เพื่อนคนแรกชื่อ ลรัญญา เป็นคนเก่งภาษาค่ะ สนิทกันมากคับ ชอบเม้าท์มอยตามประสาสาวๆ คนสองชื่อ กฤติมา เป็นคนไม่ค่อยพูดค่ะ มีคุยบ้าง คุยเล่น

เรื่องนี้คงต้องย้อนไปเมื่อ 4 ปีที่เเล้ว ในโรงเรียนเเห่งหนึ่งได้มีนักเรียนย้ายเข้ามาใหม่ เป็นคนเงียบ สุขุม เรียนเก่ง คนนึงย้ายเข้ามา เเต่อยู่คนละห้องกับฉัน ผ่านไป 1 อาทิตย์ เราก็ได้ทำความรู้จักกัน ด้วย

น้องสาวต่างพ่อเเม่ขอฉันได้ทั้งเค้กในวันเกิดเเล้วก็ครอบครัวที่ค่อยซัพพอร์ต ต่างจากฉันที่ไม่ได้เค้กวันเกิดสักครั้งเเล้วพวกเขาก็หวังเเต่ผลประโยชน์จากฉัน น้องสาวของฉันเธอใจดีเเละน่ารักมากเเต่ฉันเองกลับชัว

วันนี้ ฉันอยากจะเขียนบันทึกความรู้สึก ความเบื่อในการใช้ชีวิต แต่ไม่ต้องกังวลนะว่าฉันจะฆ่าตัวตาย ความคิดนี้ไม่เคยเกิดขึ้นในหัว ความหมายก็ตามคำที่บอก เป็นความเบื่อกับความวน

คุณครูให้เเต่งกลอน 2 บท เเละคำสัมผัสในบท เเต่ผมคิดอะไรไม่ออกเลยครับ ผมเเต่งบทเกี่ยวกับสังคมไทยในปัจจุบัน สังคมไทยนับวันยังเลวร้าย ชาติวุ่นวาย การเมืองก็สับสน ทั้งสังคมได้เพียงต้องพึ่งตน ได้เเต่ทนรอคว