ยอมรับว่าก่อนหน้านี้ตัวเองเป็นคนที่กรี๊ดไม่เป็นเลย มาตั้งแต่เด็ก จนเริ่มโตมา น่าจะ อายุ 21 เริ่มมีนิสัยที่ชอบกรี๊ดตอนโกรธหรือตอนที่เสียใจมากๆ

หลังจากนั้นก็เป็นๆหายๆ ที่ชอบกรี๊ด พอมันจะร้องออกมาแล้วรู้สึกว่าเมื่อได้ระบายความรู้สึกตัวเองออกมา ยอมรับนะว่ามันทำให้สงบลง แต่หลังจากนั้น

อีก 3 ปี พฤติกรรมการร้องไห้ก็เปลี่ยนไปจากที่เคยกรี๊ด เริ่มหยิกตัวเองที่แขน หยิบจนเป็นรอย อาจด้วยความเครียด หรืออะไรไม่รู้ ที่ทำแบบนั้นลงไป เราร้องไห้ออกมาจนหูดับ คำว่าหูดับคือทุกครั้งที่ร้องไห้ จะไม่ได้ยินเสียงรอบข้างเลย ได้ยินแต่เสียงร้องไห้ของตัวเอง บางทีก็ชอบปอบตัวเองตอนที่กำลังร้องไห้ 

ว่าทุกอย่างจะดีขึ้นนะ อย่าร้องไห้นะ ไม่เป็นไรนะ แบบนี้เสมอ ร้าวกับว่ามีใครอีกคนอยู่ในตัวเอง บอกเราให้พูดออกมาแบบนั้น ยิ่งโตขึ้นปัญหาที่เจอมันก็ยิ่งหนักขึ้นด้วย ตอนนี้ไม่ได้แค่หยิกตัวเองแล้ว เริ่มจากเผลอตบหน้าตัวเอง แบบมือมันไปเอง โดนที่เราไม่ได้ตั้งใจ เราไม่ได้รู้สึกเจ็บนะ ตอนที่ตบตัวเองแบบนั้น 

ตบจนเป็นรอย บางทีตบจนเหล็กดัดฟันบาดปาก ข้างในเลย แต่ไม่ได้รู้สึกเจ็บเลย แค่ไม่เข้าใจ ทำไมถึงทำแบบนั้นกับตัวเอง บางที ถ้าร้องไห้นานๆ ก็ขำขึ้นมาดื้อๆ ทั้งๆที่ไม่มีอะไรน่าตลก อารมณ์แบบนี้คืออะไร ฉันขำในขนาดที่กำลังร้องไห้ ฉันเป็นบ้าหรือป่าว #เรื่องราวที่เกิดขึ้น เราไม่ได้ปรึกษาคนอื่นเลย เพราะกลัวคนรอบข้างจะเป็นห่วงหรือมองเราแปลกๆด้วย เลยไม่กล้าที่จะถาม รวมๆเป็นแบบนี้มา 6 ปีแล้ว กับนิสัยของตัวเองตอนร้องไห้ แต่ไม่เคยทำร้ายคนอื่นนะ 

ไม่เคยทำร้ายข้าวของด้วย นอกจากตัวเอง