สวัสดีเพื่อนๆ  ทุกท่านค่ะ วันนี้จะมาอัพเดตเรื่องราวความสัมพันธ์ที่มันซับซ้อนของเรากับแฟน

ตอนนี้เรากับแฟนเลิกกันแล้วค่ะ เหตุการณ์มันเป็นอย่างงี้ค่ะ
เมื่อเดือนสิงหาที่ผ่านมา แฟนเรากลับต่างจังหวัด 3 สัปดาห์ เราก็อยู่คนเดียว ซึ่งในระหว่างนั้นเราก็ได้ไปหาคนที่เรา FWB ด้วย ก็นัดเจอกัน 4 ครั้ง 
ในตอนนั้นความรู้สึกเรามันบอกออกมาชัดเจนมากๆ ว่าเราไม่ต้องการมีชีวิตหลบๆซ่อนๆแบบนี้ เราอยากจะอยู่กะเค้านานๆ โดยที่ไม่ต้องรีบกลับเพื่อโทรไปรายงานแฟน ตอนนั้นเราอึดอัดมากๆ จะปรึกษาใครก็ไม่ได้ ทำได้แค่อดทน

พอแฟนกลับมา คืนนั้นเราก็ดื่มกันนิดหน่อย ไม่ได้เมามากจนขาดสติ ก็เข้านอน แฟนก็มากวนเพื่อที่จะขอมีอะไรด้วย แต่เราไม่ยอม เราบอกว่าง่วงอยากนอนแล้ว นางก็ไม่ยอม นางจะมีอะไรกับเราให้ได้ เราก็พยามลุกหนีนางก็กดตัวเรา ผลักเราลง ถอดผ้าเราออก เราพยามถีบนางแต่มันก็สู้แรงผู้ชายไม่ไหว นางก็ขืนใจเรา เราทำอะไรไม่ได้นอกจากนอนร้องไห้ ทีนี้นางถามเราว่า เราเบื่อนางแล้วใช่มั้ย เราก็เงียบไม่ตอบไม่พูดอะไรซักอย่าง นางก็โมโหต้องการจะให้เราตอบให้ได้ แต่เราไม่อยากตอบ เพราะถ้าตอบเดี๋ยวก็ทะเลาะกันยาว สุดท้ายจบด้วยนางสำเร็จความไคร่แล้วต่างคนต่างหลับ
เช้าต่อมาเราก็ทำเป็นเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพราะเราไม่อยากทะเลาะกับนาง ในวันนั้นทุกอย่างก็ปกติดี พอตอนกลางคืนเราก็ไปดื่มกันที่บ้านญาติ พอกลับถึงบ้านนางก็มารูปแบบเดียวกับคืนก่อนเลย พยามจะมีอะไรกับเราให้ได้ นางต้องการรู้คำตอบว่าเราเบื่อนางหรือป่าว นางโมโห ก็ฟัดกันไปซักพักเลยแหละ เราก็สู้ ทีนี้นางก็พูดขึ้นมาว่า เราต่างคนต่างอยู่เถอะ ช่วยเหลือกันแค่เรื่องเรียน จะไม่ก้าวก่ายชีวิตส่วนตัว ส่วนเราก็เงียบเหมือนเดิม เราไม่พูดอะไรซักอย่าง นางก็โมโหด่าเราไล่เราออกจากบ้าน พาลเอาเรื่องเก่ามาพูด น้ำลายใส่เรา บีบมือเรา เหยียบตัวเรา พยามเค้นให้เราพูดให้ได้ สุดท้ายเราก็เลยบอกว่า โอเค ตามนั้น

เช้าวันถัดมาเราก็เก็บผ้าเก็บของใส่กระเป๋า นางก้ไปส่งที่ห้อง ก็แยกย้ายกันกลับ พอตอนเย็นๆ นางทักมาว่าขอไปอยู่ด้วยได้มั้ย ซึ่งเรางงมาก คือต้องการอะไร เราก็เถียงๆกันไป นางก็ร้องห่มร้องไห้ ฟุ้งซ่าน รู้สึกผิดอยากขอโอกาส ซึ่งเรารู้นิสัยนางว่าเวลาหาโมโหแล้วจะมาแนวนี้ทุกครั้ง แต่ครั้งนี้เราแค่รู้สึกว่า มันอาจจะถึงเวลาที่เราต้องพูดความจริงออกไป เราก็เลยไม่ได้กลับไปคืนดีเหมือนทุกๆครั้ง 
นางบอกว่านางรู้สึกผิด นางอยู่ไม่ได้ นางฟุ้งซ่านมากๆ ซึ่งเราก็กลัวนางจะคิดสั้นก็เลยพยามพูดปลอบใจตลอด 
จนสุดท้ายเราก็ได้ตัดสินใจบอกความจริงกับนาง ว่าเราไม่ได้รักนางเหมือนเดิมแล้ว รู้สึกกับนางแค่เพื่อน พอนางรู้แบบนี้เข้ายิ่งแย่มากกว่าเดิม นางฟุ้งซ่านมากๆ นางรับไม่ได้ เราทำได้แค่ปลอบใจ พยามอธิบายทุกอย่างให้นางเข้าใจ เราก็บอกว่าเรายังคุยกะนางได้ ยังช่วยเหลือเหมือนเดิม เราก็พูดแบบนี้ไปทุกๆ วัน จนตอนนี้นางเริ่มทำใจและยอมรับความจริงได้แล้ว
ซึ่งก็ได้ข้อสรุปออกมาว่า ต่างคนต่างอยู่ แต่ยังหวังดีต่อกัน ช่วยเหลือกัน ไปกินข้าวด้วยกันได้ ตอนนี้เรารู้สึกสบายใจมากๆ ที่เราได้พูดสิ่งที่เราเก็บมา2ปี ตอนนี้ทั้งเราและแฟนเก่าก็โฟกัสเรื่องเรียนและเรื่องงาน ส่วนเราก็คงจะหาสิ่งที่มีความสุขต่อชีวิตทำ โดยที่ไม่ได้เดือดร้อนคนอื่น