ยังไม่นับรวมอุตกาบาต แม้จะหักลบกับชิ้นส่วนยานอวกาศที่มนุษย์ส่งออกไป ในขณะเดียวกันมวลสสารของดวงอาทิตย์ก็ควรจะต้องลดลงทุกวันเช่นกัน ทั้งหมดอยู่บนสมมุติฐานพลังและสสารไม่มีทางหายไปจากจักรวาล

ผมเคยนั่งคิดเล่นๆนะครับว่า ขอบจักรวาลน่าจะเป็นกลุ่มดาว กาแล็คซี่ กาลอวกาศ หรือสสารทุกอย่างที่อยู่ริมสุดของเอกภพ แล้วสิ่งที่อยู่เลยขอบจักรวาลออกไป ก็คือพื้นที่ว่างเปล่าอันกว้างใหญ่ ที่รอให้ขอบจักรวาลข

โลกเราเข้าสู่ยุคสมัยใหม่ ยุคท่องอวกาศ หลังจากรับรู้การมีอยู่ของแรงโน้มถ่วง แรงแม่เหล็กไฟฟ้า คลื่นวิทยุ จนสามารถนำมาใช้หรือเอาชนะมันได้ ในอนาคต...เชื่อเหลือเกินว่า มันจะต้องมีสสารที่เราไม่สามารถมองเห็

ถ้าแรงโน้มถ่วงคือ การที่กาลอวกาศยุบตัวลง แล้วในทางตรงข้าม  กาลอวกาศจะโป่งนูนออกได้หรือไม่? หากกาลอวกาศมีการโป่งนูนออกได้  อาณาบริเวณนั้นจะแสดงคุณสมบัติต่อต้านแรงโน้มถ่วง หากอาณาบริเวณนั้น&n

สสารหรือวัตถุที่จะวอร์พ จะโดนบีบหรือฉีกขาดทำลายก่อนใช่ไหมคะ แล้วจะถูกฉีกขาดทำลายไปเล็กแค่ไหนคะ เท่าอะตอมของไฮโดรเจน รึเปล่า

เราเข้าใจถูกไหม แปลว่า เราไม่ได้อยู่ในกล่อง หรือจริงๆ แค่กล่องเรามันใหญ่ จนจักรวาลยังขยายได้เรื่อยๆอยู่ แปลว่า สักวันเราจะชนกับขอบ

สงสัยมานานแล้วว่า อวกาศตอนนี้กำลังขยายตัวไปเรื่อยๆหรืออีกนัยหนึ่ง ที่ว่างในอวกาศ(space)และสสารต่างๆกำลังขยายตัวไปเรื่อยๆ ทีนี้ถ้าเราย้อนเวลากลับไปเรื่อยๆวัตถุต่างๆและที่ว่าง (space) จะขยับเข้าใกล้กัน