ช่วงเดือน ก.พ. เราออกจากงานประจำที่ กทม. เพราะเบื่อ แล้วกลับมาอยู่บ้าน ที่บ้านทำเกี่ยวกับเกษตรกรรมส่งโรงงาน ซึ่งเรากลับมาก็มาทำงานช่วยทั้งงานเอกสารงานในสวนก็ทำแบบลุยๆเลยรถถงรถไถขับเป็นหมด แล้วยังเขียนนิยายขายกับขายของออนไลน์ แต่ช่วงหลังๆแม่เริ่มจะมีปัญหากับเรามากขึ้นเรื่อยๆ ทุกครั้งที่มาบ้านจะหาแต่เรื่องมาบ่นมาว่า(เรามีบ้าน2หลัง พ่ออยู่บ้านสวน ส่วนเราจะอยู่บ้านในหมู่บ้าน แม่จะไปๆมาๆ 2-3วันค่อยมานอนที่บ้านกับเรา1วัน) มาถึงบ้านปุ๊บก็สรรหาแต่คำมาบ่น เห็นเราจับมือถือบ่อยก็บ่น ทั้งที่ก็รู้ว่าเราขายของออนไลน์ วันว่างเเทบไม่ไปใหนดูทีวีอยู่บ้าน แต่ก็จะได้ยินคำบ่นบางทีก็ด่าเสียงดังว่า วันๆไม่ทำอะไร สบายเกินไปแล้ว มันเป็นคำที่ทำร้ายใจเรามากทั้งๆที่เราทำทุกอย่างเลย (เราไม่ทำอยู่อย่างเดียวคือกับข้าวเพราะทำไม่อร่อยแต่ก็มีบ้างเมนูง่ายๆ) เราก็ไม่เถียงปิดทีวีแล้วก็เดินหนี พอเป็นบ่อยๆเข้าเราเครียดเราเบื่อจะไปหางานอื่นทำที่ไม่ต้องอยู่บ้าน พ่อก็บอกไม่ต้องไปทำหรอกมาช่วยงานพ่อดีแล้ว สรุปก็ไม่ได้ไปไหนอีกอย่างเพราะช่วงโควิดก็ด้วย พักหลังๆวันไหนว่างแล้วอยู่บ้านก็จะโดนว่าประจำซึ่งเราไม่เข้าใจว่าเราจะต้องทำอะไรหรอ แม่ก็ไม่ได้ทำอะไรเขาไปหาเพื่อนเขากลับมาเราก็อยู่บ้านไม่ได้ไปไหนพอกลับมาก็บ่น เรากดดันเราเบื่อเราเครียดช่วงหลังๆเราเริ่มหงุดหงิดบ่อย บางทีโดนบ่นโดนว่าเราก็เริ่มคิดว่าบางทีตายๆไปก็คงดี อยากตายให้มันจบๆไปซะ บางทีมานั่งนึกคำที่เขาว่าเราก็ร้องไห้คนเดียว เลยลองหาข้อมูลโรคซึมเศร้า ทำแบบทดสอบ ผลบอกว่าเราเป็นโรคซึมเศร้าขั้นรุนแรงต้องพบแพทย์ ช่วงที่ทำงานใน กทม. ก็มีอาการคิดว่ามาบ้านน่าจะดีขึ้น แต่นี่มันไม่ดีค่อนไปทางแย่เลย เราอยากหนีไปไกลๆ พ่อก็สันโดดไปแล้วอยู่บ้านสวน น้องชายหนีไปบวช  เราไม่อยากโทษหรอกนะว่ามันเป็นเพราะแม่แต่ความรู้สึกมันบอกแบบนั้นจริงๆ เรารักแม่มากเลยนะแม่เก่งเป็นผู้นำครอบครัว เรารู้ว่าแม่รักเรามากแต่บางคำที่เขาพูดมันทำร้ายจิตใจเรามากหรือทั้งหมดที่รู้สึกไม่ดีเพราะอาการซึมเศร้าและเราควรไปหาหมอ