#ปอบ
ผมอาศัยอยู่ที่บ้านพักราชการ ในศูนย์บ้านพัก คนชราเเห่ง หนึ่ง กับพ่อเเม่มาตั้งเเต่เด็กผมรักไก่ชนเป็น ชีวิตจิตรใจ ไก่ชนที่ผมเลี้ยงไว้ก็จะเป็นพ่อพันธุ์เเม่พันธุ์ ราคา ก็ค่อนข้าง จะสูงพอสมควร
มีอยู่คืนหนึ่ง ไก่ชนผมชักตาย2 ตัว เป็นวัยที่กำลังเหมาะในการฝึกเข้าสังเวียน
ผมได้ยินเสียงชักเเละเสียงร้อง ดัง มาก ผมจึงรีบ วิ่ง ลงจากบ้านมาดู เเต่ในตอนนั้นทุกอย่างเงียบสนิทไปหมดเเล้ว เหลือเพียงเสียงเห่าหอนของหมา เเต่ผมก็เเปลกใจน่ะ ในนี้มีหมาเเค่สองตัวเเต่เสียงเห่าหอนทำไมเหมือนมีเป็นสิบๆตัวเลย
 
คืน ต่อมา เสียงไก่ร้องแปลกๆเเล้วก็ ชักอีกเเล้ว นี่ผมอยู่กับไกมา18ปี ตั้งเเต่ปี 2540 จน ตอนนี้2558 ผมก็พึ่งเจอเหตุการณ์เเปลกๆนี่เเหละครับ สภาพการตาย เหมือน2ตัวเมื่อวาน เเต่คืนนี้ตาย3
ลักษณะที่เลี้ยงไก่จะเป็นสุ่ม มีผ้าคลุมไว้เพื่อให้ไก่ได้หลับนอนตอนกลางคืน
คืนต่อมาอีก ผม ตัดสินใจนอนเฝ้าเลยครับ ผมนอนอยู่บนเเคร่ไม้ไผ่ กางมุ้งนอนมันหน้าบ้านนี่เเหละครับ กะจะเฝ้าดูให้เห็นจะจะว่าเกิดอะไรขึ้น
พอผมปิดไฟใต้ถุนบ้านกำลังจะล้มลงบนที่นอน เสียงหมา มันก็บรรเลงเห่าหอนยาวมาเป็นสาย นี่ผมก็พึ่งจะรู้วันนี้เเหละว่าเเถวนี้หมาเยอะขนาดนี้ เอาจริงในศูนย์นี้มันก็มีหมาเเค่2 ตัวน ่ะ
 
เสียงใบ ไม้พัดลู่ลม ประสานเสียงกับเสียงเห่าหอนของหมาเเถวนั้น ฟ้าร้องเรียกฝนอยู่เป็นระยะ สายฝนที่เริ่มริน มาเป็นสายโปรยปราย
มันเหมือนบรรยากาศในหนังผีไม่มีผิด
ผมรีบเอาผ้าคลุมหัวเหลือเเต่หน้าโผล่ออกมา เพื่อที่จะ จับ ตา มองที่สุ่มไก่
ทันไดนั้น สายตาผมก็เหลือบไปเห็น #แมวสีดำตัวหนึ่ง ตัวใหญ่ยังกะหมา เเต่ มองยังไงมันก็เป็นเเมว ละครับ มันพยายามเดินไปเดินมา วนเวียนใกล้ๆสุ่มไก่
แล้วอยู่ๆ มันก็หายไปโดยที่ผมไม่ได้คลาดสายตาเลยเเม้เเต่นิดเดียว
ตอนนั้น ขนผมลุกตั้ง ความหนาวเย็นมาปกคลุมทั่วร่ายกาย
เสียง ไก่ชนผมดิ้น เสียงกระพรือปีกสบัด และร้องเสียงดัง สนั่นถ้วมเสียงฟ้าเสียงฝน เพียงไม่กี่อึดใจมันก็เงียบไป
ผมรีบเปิดผ้าคลุมออก เเล้วรีบวิ่งไปเปิดไฟ ตะโกนเรียกพ่อเเม่ลงมาดู ปรากฏว่าไก่ชนผมตายแล้ว โดยลักษณะคอหัก และน้ำหนักตัวซูบเบาลงเฉยๆ
พ่อผมเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะพูดขึ้นมาเบาๆ ว่า
‘ต้องใช่แน่ๆ’ ‘ไม่นานนี้ มียายคนหนึ่งเพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ที่ศูนย์พักคนชรา กำนัน และผู้ใหญ่บ้านเขามาฝากเอาไว้ ชาวบ้านแถวนั้นไม่ยอมให้ยายคนนี้อยู่ในหมู่บ้าน
เพราะเขาเชื่อกันว่ายายแกเป็นปอบ พอย้ายมาอยู่ที่นี่ มานอนร่วมกับคนอื่นไม่นาน คนที่นอนข้างๆ ก็จะตายโดยไม่ทราบสาเหตุ ลักษณะการตาย ผิวเเห้งซูบผอม ปากเเห้งผากเหมือน คนขาดน้ำ
 
ก่อนหน้านี้ ยายแกชอบมาเดินวนเวียนอยู่หน้าบ้าน เอา ขนมมาฝากเเม่เป็นประจำเป็น หลังจากนั้นไม่นาน แม่ของผมก็ป่วยซูบลง กินข้าวกินน้ำไม่ค่อยได้
เย็นวัน ถัดมา ผมก็เห็นยายแกมาตะล่อมๆ ที่หน้าบ้าน ผมจ้องเเกตาเขม็ง ก่อนที่จะ #คิดในใจว่า
‘บ้านนี้ไม่มีใครต้อนรับ กลับไป ไปไกลๆจากเเม่กู !’
คือเเค่คิดน่ะครับยังไม่ได้พูดอะไร
ทันไดที่ สิ้นสุดความคิดผม สีหน้าแกเปลี่ยนทันที เหมือนไม่ใช่คนปกติเลยครับ ตานี่ดำสนิท จ้องมาที่ผมอย่างจองเวรจองกรรม
‘อย่าให้ถึงทีกู’ เเก ตะโกนขึ้นมาอย่างบ้าคลั่งท่าม กลางสายฝนที่โหมกระหน่ำลงมาอย่างหนัก แล้วแกก็เดินจากไป.. ในเวลา4โมงเย็นท่ามกลางสายฝน
ตั้งเเต่วันนั้น ในบ้านพักคนชราเเห่งนี้ก็ไม่มีใครได้เจอยายคนนี้อีกเลย