ต้องบอกก่อนว่าก่อนเราจะมาคบเธอเรารู้อยู่เเล้วละว่าเธอทำงานสายนี้ ตอนเเรกไม่ได้จริงจังอะไร ไปๆมาๆจริงจังคบกันเป็นเเฟนสะงั้น คบกันได้ปีกว่าเเล้วครับ ปัญหาคือหลังๆผมทะเลาะกับเธอบ่อยๆเรื่องงานของเธอมีงาน ชงเหล้า มีงานไปทานข้าวกับลูกค้า อะไรเเบบนี้เเรกๆก็ไม่ได้ซีเรียดอะไร จนมาช่วงหลังๆเหมือนผมรู้สึกมากขึ้นกว่าช่วงเเรกๆด้วยรึป่าวก็ไม่รู้นะครับ ผมไม่โอเคกับการทำงานอะไรเเบบนี้ผมเป็นห่วงเเล้วผมก็หวงด้วย เเต่พอผมถามกับไปว่าเเล้วท่าผมทำมั้งเธอจะโอเคไหม เค้าตอบมาว่าท่าเธอทำก็ไม่มีเค้าเเล้วเลิกกันเเค่นั้นเเละ เอ้า!! คืออะไรหรอครับคือผมต้องรับเค้าให้ได้อยู่คนเด่ยวหรอครับ ใจเค้าใจเราไหมครับ เค้ายังไม่สบายใจเลยท่าผมไปทำเเบบนั้น ผมก็เช่นกัน ปากบอกว่าเข้าใจเเต่ก็พูดย้ำเสมอว่าก็มันเป็นงานป่ะมันมีอะไรที่ไหนละ ประมานนี้ จนความคิดเห็นไม่ตรงกันทะเลาะกันใหญ่โตเป็นเรื่องเป็นราว เอาจริงๆตอนเค้าทำงานไปไหนมาไหนทำงานที่ไหนเค้าก็บอกหมดนะครับ เเต่เข้าใจไหมครับ ความเป็นผู้ชายอะเนาะเราเคยผ่านสังคมเเบบนี้มาเรารู้สิว่างานพวกนี้เค้าต้องเจออะไรมาบ้าง ซึ่งผมมานั้งนึกภาพมันรู้สึกไม่ดีเอาสะเลย

เเล้วสุดท้ายผมก็ไม่รู้จะพูดไงนะครับ เวลาขอให้เลิกทำต้องเอาตัวเงินมาอ้าง ว่าท่าอยากให้เลิกเธอให้เงินเราได้ไหมละ เอ้า!! คือเเบบไม่ทำงานนี้ทำงานอื่นไม่ได้หรอครับ ภาระค่าใช้จ่ายผมก็ช่วยบ้างอยู่เเล้วทุกเดือน คือชีวิตมันเลือกไม่ได้ขนาดนั้นเลยหรอครับ เเต่ก็รู้เเละครับว่ามันได้เงินง่ายถึงออกมาไม่ได้

ปล. ผมไม่ได้ดูถูกอาชีพนี้นะครับ เเต่สำหรับคนที่คบกับผมเป็นเเฟน ผมไม่สบายใจกับการทำอะไรเเบบนี้เฉยๆครับ เอาจริงๆ ท่ามีวิธีทำให้ผมมองเรื่องพวกนี้เป็นเรื่องปกติได้ก็สามารถเเชร์ๆมาได้นะครับ ผมไม่อยากจะเลิกหรอกครับ มันมีเเค่สองทางสำหรับทางออกเรื่องนี้

1. เปรี่ยนคนใหม่
กับ 2. เปรี่ยนความคิดตัวเองสะใหม่

ท่าเลือกได้ผมเลือกข้อสองนะครับพยามมาหลายเดือนเเละครับ พยามคิดว่ามันเป็นสิ่งปกติ เเต่ก็อดไม่ได้จริงๆ รักก็รัก ไม่รู้จะไปยังไงต่อให้มีความสุขจริงๆ เห้อออ... 😪


หาเพื่อนคุยครับมาทำงานอยู่ต่างจังหวัด มาอยู่คนเด่ยว รบกวนขอคำปรับษาหน่อยนะครับ ไม่รู้จะระบายกับใครจริงๆ