ปฏิบัติธรรมแล้วดี แต่กลัวความหลงที่ตัวเองจะกลับไปยึดสิ่งภายนอกเกินไปอีก..

ส่วนตัว บางทีก็รู้สึกเหงาๆ แต่เลือกที่จะมาพึ่งธรรม พึ่งตน เพราะเลือกว่า ตอนตายหากมีธรรมคงไปดี
จากประสบการณ์ส่วนตัว เห็นทุกข์จากการไปหลงสิ่งภายนอกครับ
รู้ๆว่า หากกลับไปหลงอีก ความทุกข์จะตามมาแน่นอน..
ลึกๆก็หวั่นสติตัวเองว่า กลัวจะหลงกลับไปอีก 

เพื่อนๆพอมีประสบการณ์แบ่งปัน เป็นกำลังใจเพื่อนร่วมปฏิบัติธรรมบ้างไหมครับ ขอบคุณครับ
คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 3
ถามว่า แก่นหรือหัวใจของพระพุทธศาสนาคืออะไร?

คำตอบคือ สัมมาทิฏฐิ

ถึงแม้จะยังเป็นสัมมาทิฏฐิแบบโลกียะก็ตาม หมายถึงสัมมาทิฏฐิที่เป็นของปุถุชน เกิดขึ้นได้ด้วยการฟังธรรม (ยังไม่ต้องไปถึงขั้นเจริญสติ) จนกระทั่งเข้าใจธรรมะเป็นอย่างดี

ที่สำคัญ ต้องเชื่อด้วย

ถ้าได้แบบนี้แล้ว ผมเชื่อว่าน่าจะไม่คิดกลับไปลุ่มหลงกับทางโลกอีก หรืออย่างน้อยก็ยับยั้งชั่งใจได้ระดับหนึ่ง ถ้าจะทำอะไรผิดก็คิดแล้วคิดอีก

สรุปว่า หาโอกาสฟังธรรมะบ่อยๆ ฟังอย่าได้ขาด ฟังธรรมและปฏิบัติธรรมไปด้วย (เจริญสติ) ด้วยผลบุญของการเจริญมรรค (โดยเฉพาะศีล 5 ก็อยู่ในนั้น คือ สัมมาวาจา สัมมากัมมันตะ) จะทำให้ผ่านพ้นสิ่งที่ไม่ดีทั้งหลายไปได้

ขออนุโมทนา
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่